# 340 – Ballast (redo)

Hoi Kruidnagel, mooi hoe je de studentikoze onzekerheid over de liefde of verliefdheid tussen mensen weergeeft, met weinig dialoog.

Is de paraplu het voorwerp op het strand? 

Het voelt glorieus onwennig, het tintelt tot in mijn ziel. - Dit vind ik een heerlijke zin.

Je laatste alinea, die komt op mij wat warrig over. Een mengsel van de gedachten van eerst de hp, dan Madelon en dan weer de hp? Ze is niet zo mooi maar toch mis je haar. Ook noem je haar constateringen wantrouwen. Is het wantrouwen als vindt dat je te weinig vrienden hebt en niet zuinig op spullen bent?

Hoi Vincent,

Thanks! Ja, ik werk aan mijn verlate coming of age. De paraplu is inderdaad het voorwerp, en een symbool, en ballast.

De slotalinea zijn allemaal gedachten van de hoofdpersoon, die Madelon citeert en dat weer naar zichzelf vertaalt. Het komt denk ik door dat 'ik'. Ik zal eens proberen of gewoon citeren beter werkt.

Wantrouwen in de liefde is een breed spectrum, dat begint bij wantrouwen in de persoonlijkheid van de ander, de berekenbaarheid, de vraag of je bij elkaar hoort.

Hoi Kruidnagel, je laat me enigszins in verwarring achter. Zonder de opdracht erbij is het een mooi verhaal, maar ik betrap mezelf erop dat ik bij elke zin verwacht dat de focus naar het voorwerp wordt verlegd.
Je hebt in de reacties inmiddels verklaard dat de paraplu het voorwerp is. Het woord ballast vind ik dan wel zwaar, de paraplu wordt slechts terloops genoemd. De tekst gaat alleen over de relatie tussen jou en Madelon. Bij ballast denk ik bij dit verhaal eerder aan Madelon. 

Je hebt te weinig vrienden, vindt ze, je bent niet zuinig op spullen, en meer van zulk misplaatst wantrouwen. ---> De zin staat niet tussen ah-tekens, maar de tekst lijkt een citaat. Zonder de ah-tekens zou je misschien beter kunnen schrijven: 
Ik heb te weinig vrienden, vindt ze, ik ben niet zuinig op ....

Dank je voor de uitleg Kruidnagel, ik had het in eerste instantie niet goed geïnterpreteerd. Ik dacht dat Madelon vond dat ze zelf te weinig vrienden had en niet zuinig op spullen is. Daarom verwarde het woord 'wantrouwen' me enigszins. Makes sense now.

Waar staat de plu symbool voor in dit verhaal? 

Hoi Fief,

Bedankt voor je reactie, feedback en compliment! De opdracht luidde:

Op het strand ligt een voorwerp. Schrijf een verhaal [...]

De plu ligt op het strand, maar het verhaal gaat niet over het voorwerp op het strand en dat hoeft denk ik ook niet: hij is heel open en dat gebruik ik. De verhaallijn beweegt zich zeewaarts, want het strand is een mooie, romantische locatie.

Het verhaal gaat dus niet over de plu. Het verhaal gaat ook niet over de sluimerende driehoeksrelatie tussen Kruidnagel, Madelon en Lasse. Het verhaal gaat over ballast: Lasse is ballast, Kruidnagel is ballast, de persoonlijke eigenschappen zijn ballast, deze liefde is uiteindelijk ballast, Madelon is inderdaad ballast, dus goed gezien.

De meningen van Madelon zijn feitelijk geen citaten, maar gedachten van Kruidnagel. Daarom staan er geen quotes omheen. Er stond eerst inderdaad 'ik,' maar zoals nu vind ik het duidelijker, mede dankzij Vincent.

Ha Vincent,

De plu staat vooral symbool voor bescherming, voor veiligheid, en in tweede instantie voor ballast.

Iedereen heeft veiligheid nodig, maar te veel veiligheid wordt ballast. Te veel spullen, te veel partner, te veel zelfreflectie. Sterker nog: een paraplu moet je altijd vasthouden, ook dat is al ballast. Je moet er altijd aan denken; niet voor niets worden ze vaak onderweg onbedoeld achtergelaten. Ballast is nodig om een luchtballon laag te houden en een schip stabiel, maar is in zichzelf waardeloos.

Het prille begin van een relatie is tegelijk een sprong in het diepe en een extreem intieme veiligheid. Behalve natuurlijk voor de arme Lasse. Als een paraplu wordt hij achtergelaten. Het is een nulsomspel. Winner takes all. 

Maar door haar basisbehoefte aan veiligheid dumpt Madelon uiteindelijk ook Kruidnagel.

ik ben bang dat je teveel hebt willen zeggen in dit verhaal. Als de opdracht is dat er iets op het strand ligt, is dat toch wel een thema. Maar dat stoorde mij niet eens zo erg. Ik zie de paraplu ook niet als ballast. Je scheert alle soorten ballast over een kam, in je uitleg, en dat werkt niet volgens mij. Liefde ballast? Nivelleren slaat de boel dood. Ik verwachtte dat Lasse niet bang hoeft te zijn voor Kruidnagel omdat deze niet verliefd zou zijn, maar dat blijkt hij dus wel. Er zit geen duidelijke lijn in. Ik zou er nog eens naar kijken. Als je teveel moet uitleggen is dat ook al een teken aan de wand.

Ha Katja, bedankt voor je reactie!

Ach, het is gewoon een liefdesverhaal. Voor wie het wil zien, zit er nog meer in. Je moest eens weten hoe we tien weken lang konden orakelen over een verhaal tijdens mijn studie ;-). Ik zie uitleg dan ook niet als diskwalificatie. Ik beantwoord alleen de vraag waarom de paraplu een symbool is. Symbolen vragen nu eenmaal om uitleg en zijn meerduidig.

Lezers verwachten het voorwerp, dat snap ik, maar die verwachting is geen plicht. Ik nivelleer de ballast evenmin: er zijn juist allerlei verschillende soorten en maten ballast. Dat Lasse verliefd was, overviel Kruidnagel en Madelon wellicht evenveel als de lezer, hoewel ik in alinea één al twijfel zaai – en Lasse zit er niet voor de sier in.

Ik vind het nu dus juist onwijs samenhangend, dankzij die verhaallijn en thematiek. Maar sowieso ben ik benieuwd hoe ik er zelf over een paar dagen naar kijk.

Voor de goede orde: mijn vragen waren ook niet als diskwalificatie bedoeld, maar meer uit interesse. Hoe kom je aan een idee, hoe heb je het uitgevoerd, hoe is e.e.a. met elkaar verweven etc. Dat helpt de schrijver zijn eigen verhaal te ontleden (of erover te orakelen), maar het helpt mij ook bij volgende stukken die ik schrijf. 

Ha Vincent, snap ik, thanks!

@ Katja: Orakel jij graag over je kunst? Of juist helemaal niet? Vind je dat kunst voor zich moet spreken? Mag een kijker erover orakelen?

Het lijkt mij erg betekenisvol als een werk inspireert en associaties en gevoelens ontlokt die de kwalificatie 'mooi' of 'lelijk' overstijgen: het antwoord op de vraag 'waarom mooi of lelijk?' Dat gesprek vindt ook veel plaats.

Hai Kruidnagel, het is een leuk idee en mooie interpretatie van de opdracht, maar ...

... de paraplu die je zo'n belangrijke symbolische waarde toedicht, doemt hier toch een beetje op als een vikingskroon tussen de koningspinguïn. Als het slachtoffer wordt doodgeschoten, breng het pistool dan in het eerste hoofdstuk ter sprake, luidt de tip voor detectiveschrijvers.
Persoonlijk zou ik beginnen met de hoofdpersoon die op een zonnige lente- of zomerdag loopt te paraderen met een paraplu. Heel symbolisch voor iemand die geen risico's neemt en het motto 'veiligheid voor alles' hanteert. Het loslaten van de paraplu op een stormachtige dag, krijgt zo veel meer betekenis
De rivaliteit tussen de studenten is een mooi extra verhaallijntje voor in een roman of novelle, maar vormt een ballast in een kortverhaal. Ik zou mij beperken tot de jongen en het meisje en de liefdesgeschiedenis die niet tot bloei kwam. Het waarom zou ik ook weglaten; soms klikt het, soms niet. Het is een mooi plot dat op het moment dat de hp alle voorzichtigheid overboord gooit en eindelijk wat durft, hij zwaar gestraft wordt. En natuurlijk zou ik eindigen (maar dat is misschien erg mijn stijl) met het nastaren van de paraplu die wegvliegt, samen met de hoop en dromen van de hp.

Ik sluit mij aan bij de woorden van Katja: 'Je wilt te veel zeggen.' Hou het simpel.

Ha Musonius, 

Bedankt voor je royale, doordachte en waardevolle advies! Ik ga er eens rustig naar kijken.

Alvast één ding: de paraplu is helemaal niet belangrijk voor de plot. Hij zit gewoon in het verhaal. In Dubliners voert James Joyce (hij zij extreem ver boven mij verheven) een fietspomp op, geheel terloops, als stoffering; en toch hoort hij erin thuis, als symbool, omdat het verhaal over dat symbool gaat, en niet over fietspompen. Daarin onderscheidt een verhaal met symboliek zich van een detectiveverhaal.

Het punt van de plu, if any, is misschien juist wel dat de hp zich er gewoon helemaal in gooit: ook al giet het, uitbundig als hij is gooit hij hem weg. En dat terwijl hij aanvankelijk nog zo introvert is. Dat doet de liefde, die tegelijk een slagveld is. (Bij wijze van experiment heb ik het lijntje van Lasse naar de hoofdplot verheven, dan bungelt hij er ook verhaaltechnisch minder bij en wordt het een volwaardige jaloerse ménage à trois.)

Maar goed, jouw verhalen zijn vaak erg clean, en die van mij vaak erg ruw ;-).

... Lasse nog een beetje geüpgraded.

@Kruidnagel; ik weet niet welke versie ik uiteindelijk las. Maar... ik voel je verhaal. Je raakt een geweldig thema - althans voor mij - van een jonge man die op zoek is naar zijn liefde. Echter verraadt de wereld hem meer dan het individu.

Hoewel @Musonius een geweldig schrijver is, zou ik niet luisteren naar zijn advies ;) Laat die paraplu zijn zoals je het doet, maar maak het conflict groter. Duidt harder hoe jij de verwachting had, maar zij jou teleurstelde.

Dat haar gezicht zo mooi niet is zie ik pas lang na ons laatste afscheid. Je hebt te weinig vrienden, vindt ze, je bent niet zuinig op spullen, en meer van zulke misplaatste onzekerheid, die Lasse mij in mijn slaap giftig influistert. De verwijten uit onze jeugd. Want ik mis haar nog iedere nacht.
 

Hoewel je dit beter kan schrijven , is dit prachtig. "Dat haar gezicht zo mooi niet is". Pure klasse. "Je hebt te weinig vrienden". Wat een bitch. en toch mis je ze nog iedere nacht.

Wat mij betreft zit hier wat groots in. Ik vind het al goed. Je kan wat 'foutjes' corrigeren zoals boven aangehaald. Maar je hebt vooral een heel sterk emotioneel conflict vast dat een verhaal is.

En toch komt het verhaal van dat stom voorwerp dat je achterlaat op het strand!

Graag gelezen. 

Ha Musonius,

Het is, zoals bij mij vaker, inderdaad veel: 

1. Een glorende liefde tussen studenten
2. Het einde van die liefde
3. De twee liefdesrivalen
4. De band tussen die rivalen
5. De symboliek

Het strand uit de opdracht en de plu zijn verder simpelweg enscenering. Lees mijn reactie op de pinguïnkroon, dan zie je het verschil in functie.

Enerzijds is, zoals je zegt, sec een liefdesverhaal al genoeg voor 300 woorden. Anderzijds probeerde ik eens op een andere trom te slaan dan alweer een verloren liefde. Het is gelukkig iets complexer dan 'soms klikt het, soms niet.'

Natuurlijk heb jij een kenmerkende, mooie schrijfstijl, die te sterk van mijn stijl afwijkt om je tips één op één over te nemen, en werkt het sowieso niet om zo'n invuloefening te doen. Het portret dat je omschrijft is ook niet wat ik beoog.

Maar ik ga er nog eens met de stofkam doorheen voor een versie 2, mede dankzij jouw tips.

Ha Tony, dank voor je grootse reactie! Heel goed om te horen dat het thema je raakt. Ik ga eens proberen wat dieper in die pijn te duiken, waarbij ik de klippen van pathetiek hopelijk weet te omzeilen. Ik kan er nog een woord of 90 ballast vanaf schrijven, dus met schrappen zou het moeten lukken :-).

Zo! Een stuk korter én (hopelijk) begrijpelijker. Aan het verhaal van Aurora Borealis zie ik hoe het wel kan: veel personages binnen één plot. Centered title vind ik eigenlijk wel een fijnere leeservaring. Alleen ten koste van de preview bij de zoekfunctie.

Hoi Kruidnagel, heftige kost, en dan ook nog in twee versies! Ik heb de indruk dat er meer niet in staat dan wel, mede door de reacties en reacties op reacties. In de bovenste versie krijg ik het hele verhaal niet goed rond, wellicht door de sprongen in de tijd.
Niettemin met bewondering gelezen, je hebt een mooie schrijfstijl. Deze zin sprong er voor mij uit: Het voelt glorieus onwennig, het tintelt tot in mijn ziel.

Ha Ton, thanks! Een groot filosoof zei eens: 'Love Is a Battlefield' (Wat ik in ritme melig zou vertalen als 'Liefde is bloederig.') 

Het is inderdaad een verhaal met grote sprongen en ik suggereer veel. 

Ik heb er datums bii gezet. Het waren zulke tijdssprongen.

Hallo Kruidnagel, het spijt me, maar ik heb de draad nog steeds niet gevonden. Niet in versie 1, in versie twee raakte ik'm op 15 november kwijt. Kan aan mij liggen, het zinderende zinnenvuur en de laaiende lust zijn nooit zo aan mij besteed geweest. Te veel gedoe. 

Waar ik vooral over struikel zijn tijden, plaatsen en personen. In de eerste versie is er sprake van een villa, een soos, antikraak wonen in Bilthoven, het strand, een verjaardag, een halfbroer, en een hoofdpersoon, soupirant voor Madelon. Er is een korte relatie, maar die loopt stuk, begrepen maar betreurd door de hoofdpersoon. Toch?

In de tweede versie heb je een relatiechronologie ingebouwd die verhelderend werkt. Bijfiguren en -lokaties heb je geschrapt, en daardoor kan ik me meer concentrerern op wat je hoofdpersoon doet, denkt, zegt en voelt.

Maar op 15 november loopt alles in het honderd. Madelon, gehurkt en gekleed, geeft hem bij het logeerbed de bons - naloop van een niet geheel geslaagde vakantie in Spanje. Het volgende moment slaat de hoofdpersoon de deur dicht: later, thuis zal hij zich wel opfrissen. Aan de eettafel zit zijn lief te knagen op (aan?) haar buit. De rol van het logeerbed, de route van daar naar deur, of hij al dan niet een bad neemt: dat alles blijft in het midden. Waar thuis is, waar tafel en bad staan blijft evenzeer een mysterie.

Uiteindelijk blijft er voor mij te veel in het vage over de hoofdpersoon zelf, zijn relatie met Madelon en de plekken waar wat zich afspeelt. Daardoor haak ik af: Ik ben een luie lezer, opgegroeid met Moeder de Gans en de Gebroeders Grimm, Ik hou van mooie zinnen en fraaie vondsten, ik ben best bereid een kist vol interpretatie op een verhaal los te laten - graag zelfs - maar liefst wel met een consistent pakket van aanwijzingen. Puzzelen okee, maar dan wel met alle stukjes.

Ik weet niet of je verhaal voor mij bedoeld is. Bij schilder- en beeldhouwwerken heb ik inmiddels geleerd de onstelbare vraag "wat stelt het voor?" niet te stellen. Bij verhalen lukt me dat minder - als je je leven lang figuratief hebt geschilderd heb je allicht wat meer moeite met abstract werk. Maar ik ben wel benieuwd naar jouw kijk hierop.

@Bobcom: ik mag hopen dat 'soos' hier niet in de Vlaamse betekenis van het woord gebruikt werd:

soos :Onze databank bevat de volgende beschrijving(en) van "soos"
(de ~ (v.), sozen)
armzalige, meelij opwekkende vrouw, sukkel
Ons Rita is een echte soos, niets krijgt die voor elkander op haar eigen.

@Gi. Weer wat geleerd. Totnogtoe was een soos voor mij alleen maar studentikoos voor societeit. Merci!

Ha Bob, dank voor je analyse! Let ook op de jaartallen 2002 en 2003 (en 2006).

Het dragen van de liefdeslast is heerlijk: ik had en heb er te veel voor over.

Er is inderdaad geen eenheid van tijd, noch plaats, noch persoon ;-). Maar: álle puzzelstukjes zijn er.

Knagen heeft denk ik geen vast voorzetsel.

In versie 1, bij nader inzien stof genoeg voor een roman of novelle (wie weet...) woont Lasse antikraak in een villa in Bilthoven. Madelon kent hem kennelijk, en ze kent de hp via de studentenvereniging die de sociëteit gebruikt. De heren zijn halfbroers en beiden verliefd op Madelon, maar Lasse is te gesloten om dat duidelijk genoeg te laten merken. Dus gaan de hp en Madelon daten op het strand. Dat loopt ver nadien mis en dat trekt de hp niet. Het contact met Lasse is er natuurlijk ook niet beter op geworden.

In versie 2 doet Lasse niet meer mee. Ik ga er ook wat meer richting dichterlijk. Op het moment zit ik Mystiek lichaam te lezen van Frans Kellendonk en man, wat is die roman poëtisch - ik moet hem echt meer dan eens lezen, soms alleen al voor het eerste begrip. Ik denk soms: het is 2021, we hebben de postmoderne literatuur beleefd, ik kan toch niet doodgemoedereerd gaan zitten schrijven alsof we in de negentiende eeuw leven? Maar ja, het is nu eenmaal de romanvorm en die komt nu eenmaal uit de Romantiek. Maar ja, wie ben ik anderzijds om als amateurtje hoogliterair te gaan lopen doen? En ach, Coetzee en McEwan schrijven ook gewoon chronologisch, begrijpelijk en toch meesterlijk. Zit hem ook veel in onderwerpkeuze en research.

Afijn, er is denk ik gewoon te veel van dit verhaal te echt gebeurd.

Grappig is dat mijn poëzie soms zelfs nog onbegrijpelijker kan zijn. Maar ik wil gewoon een stap verder dan dit.

Haha Gi, grappig als je het woord zo leest, dan wordt dat gedempte licht ineens heel overdrachtelijk.

Odile?

Aansluiten in de rij 😊

Het loket is nog niet geopend... en toch een lange rij.

Aha. vier uur vooraf boeken. Ik ga nu uit van 12:51 uur.