# 322 – Ziel/Vloeken

Ha Kruidnagel,

Je bent snel. Er is blijkbaar een snaar geraakt bij jou. Wie houdt er niet van zagen aan stoelpoten, erg verleidelijk om dat klusje meteen maar te klaren. Cijfers zijn niet mijn sterkste kant, dus daar kun je me van alles op de mouw spelden, ik houd het graag bij 1, 2, 3, 4 stoelpoten.

Ik zal het nog eens moeten overlezen, en nog eens. Geen probleem.

Ja, de opdracht was een tikje cryptisch, maar ik vond gelukkig een column van Odile over stoelpoten. Ik heb hem verstopt in de tekst.

??,?????????????!???????????????????????????????

Doe je best, Musonius. Je was niet voor niets filosoof ;-).

Shit! Net gelukt om die kogel te ontwijken. Ik had het gisterenavond nooit zo laat moeten maken met Inception, Interstellar én Tenet op Netflix en YT: levensgevaarlijk spul, die intertekstualiteit. Als ik even om het hoekje durf te gluren, zie ik door het stof heen de contouren van gebouwen. Of zijn het ruïnes? Niemand is er nog uit.

Het begon met de grote oorlogen, een kleine eeuw alweer geleden. Deconstructie, vond de een daarna. Afbraakpolitiek werd het even vaak genoemd. Ternauwernood mis ik de valkuil van de innerlijke monoloog. Met bonkend hart sluip ik verder naar mijn doel: de clou.

'Halt!' 

Ik schrik me wezenloos, maar blijf gehoorzaam stilstaan. De plotwending informeert naar mijn hoedanigheid en ik identificeer mezelf.

'Bent u de verhaallijn?' Hij had zich er duidelijk meer bij voorgesteld, maar geeft me snel ruim baan.

Na het omzeilen van een versteende uitdrukking verschuil ik me snel in de literaire kerk. Er is iets vreemds, maar even kan ik er niet de vinger op leggen. Dan ineens wel. Alle stoelpoten lijken hier afgezaagd, vermoedelijk door een columniste. Dan zie ik haar voorin de kerk zitten met haar gereedschap, pal naast de ongefundeerde aanname.

Diep onder me stijgt de rook op uit de vlammenzee. De metaforenregen omringt me, een soort spreeuwenzwerm met een haast eigen ziel. Ik vloek binnensmonds, maar als enige overlevende van de kaalslag in mijn thuisland heb ik een open einde.

Musonius, het komma na de tweede vraagteken en de uitroepteken na de dertiende gevolgd door wel eenendertig perfect op elkaar gelijkende leestekens.  Het is van een haast niet te vatten doch diepe ontroering en getuigt van een onpeilbaar vakmanschap.

Ik weet het, Gi, maar dank voor de bevestiging.
Ik heb mij bij het schrijven laten inspireren door een zinsnede uit Kruidnagels verhaal, maar er zo'n draai aan gegeven dat ik geen plagiaatbeschuldigingen hoef te vrezen.
Ik heb getracht een moment van opperste verwarring zo poëtisch mogelijk vast te leggen, en ben daar ontegensprekelijk briljant in geslaagd.
Het speelse element van een eenzaam uitroepteken, is nu net die finishing touch waaraan men mijn grote genie herkent.

Hoi Kruidnagel, dit is een lastige. Je brengt me al googelend op interessante plaatsen. Sterker nog, je brengt me zelfs heel dicht bij huis. Als geboren en getogen inwoner van Sint-Michielsgestel (Bokkendonk) was de link die je plaatste erg verrassend. Wellicht ook teleurstellend, zo dichtbij. Tja, ik zal het moeten doen met mijn afkomst.

Ik zet de zoektocht naar de clou voort en onthoud me dus nog even van een zinnig (of onzinnig) commentaar. In de lijn van het verhaal zal het me niet verbazen als onbrtrouwbaar bewust een spelfout bevat. 😊

Wel een beetje afgezaagd, Musonius ;-).

Van mijn stoel blijf je af, Kruidnagel!

Vandaag weer met een frisse blik herlezen, maar kan er nog steeds geen chocola van maken.
Morgen probeer ik het weer.

Zoek de tweede, verstopte link (tip: hij zit er op negen plekken in) voor een sleutel, Musonius.

Ha Fief, deze week probeerde ik eens iets onconventioneels ;-).

Zelf vond ik het VK-artikel een wat obscure verbinding tussen behoorlijk specifieke postcodeachtergrond en latere levenskansen. Meer correlatief dan causaal en zelfs heerlijk dogmatisch, misantropisch en deterministisch.

Dan kan ik nog zo de literaire kerk bestormen met al mijn iconoclastische idealen, maar de pausen zijn dood, leve de pausen; en ook de canon heeft wel iets substantieels om het lijf. Talent komt bovendrijven of werkt zich omhoog.

Het was wel een leuke reis door het land in deze tijd van lockdownmisère. En natuurlijk steekt het dat mijn 2965 van destijds het er weer eens niet goed vanaf brengt ;-).

En als je op jezelf reageert ook niet.

Edit: ja, dan wel.

Dit kan prima zonder mijn column gelezen worden, maar je moet dan wel durven lezen. Dat wil zeggen de grenzen van lezen in jezelf oprekken. Jouw laatste alinea gaat over ontlezing, maar wij doen daar juist iets aan door over schrijven en lezen te praten. Feit blijft dat boeken lezen een slimme keuze is voor je carrière.

Het was leuk om elke vanzelfsprekendheid een keer te betwisten, en er toch een onderliggend verhaal in te krijgen, en de lezer eens helemaal niet tegemoet te komen (maar ik ben dan ook opgegroeid met de exotiserende, historiserende Statenvertaling en Psalmberijming van 1773).

En ik heb me natuurlijk wel door je column laten inspireren, waarvoor dank ;-).