Briljant Musonius, wat een goed verhaal, vooral die laatste zin. Top!

Musonius, wat een opbouw! Vanaf het tweede deel in het verhaal voel je langs alle kanten dat het slecht gaat aflopen met de spinnekop en toch word je tot het allerlaatste woord meegezogen om de ontknoping te lezen.

Wauw, Musonius, prachtig verzorgde dialogen! Sleept mee als een trein. Kundig ingebed in de alledaagse realiteit en daardoor des te absurder. Ik krijg het drama in de slotzin niet zo binnen; dat komt misschien zelfs door de zorgvuldige stilering. Misschien ook niet. Of doordat de arts als hoofdpersoon figureert, wat anderzijds wel weer origineel is.

Tipje: Er ontbreekt nog een puntje aan het einde van de eerste alinea – of dat was natuurlijk meneer Pietersen.

Meesterlijk! 

Fantastisch, Musonius. Heerlijke afwisseling van naturelle dialogen en dito beschrijvingen. Hoogstens vind ik die segmenterende denkrimpels wat gekunsteld, maar da's mijn smaak. En dat slot: letterlijk het einde!

Haha!

Grappig verhaal dit. Heel mooi gedaan. Maar ik vind het einde dan weer niet leuk.
 

Een face to face ontmoeting was grappig geweest. En dat de huisarts daarna per ongeluk meneer Pietersen onder zijn schoenzool meeneemt en vervolgens geen bewijs meer heeft van het gebeurde. 

Maar ja. Misschien wat te weinig woorden daarvoor.

Anyways. Alsnog is het een zeer gaaf geschreven verhaal.

“Een kleintje”,  zei Pietersen, alsof dat een wereld van verschil maakte.

Heerlijke zin!! En dat heeft Pietersen de das om gedaan. Was hij maar iets groter geweest, dan had de dokter hem wellicht gespot.

Verder gewoonweg super geschreven! 

Heel graag gelezen Musonius! Vlot geschreven, goeie opbouw. Ik hou van het 'droge' maar korte en krachtige einde. Groetjes, V.

Wat een pech dat meneer Pietersen nou net onder de schoenzool van de dokter terecht moet komen. Dat had hij blijkbaar niet ingecalculeerd. Wel een beetje dom. Wat als dat niet gebeurd was? Hoe had de dokter geweten dat dat spinnetje inderdaad meneer Pietersen was, en geen grap? Ja, dan had hij hem niet meer naar de psychiater hoeven doorverwijzen. Maar wat dan? Wat je noemt een hopeloos geval. Hoewel... de dokter had meneer Pietersen kunnen adviseren gewoon een dag minder te gaan werken. Niemand zou iets gemerkt hebben en Pietersen lijkt er geen moeite mee te hebben. Maar ja, dan was er geen conflict geweest. En daar houden we zo van. 

Prachtig verhaal! Sterke dialogen en zo beeldend beschreven!

Ik voel wel mee met wat Kruidnagel schreef over het einde. Daar loopt iets - naar mijn aanvoelen - niet lekker. Ik vraag me af of dat te maken heeft met een subtiele perspectiefwissel: de derde persoon wordt in de laatste zin ineens alwetende verteller: hoe kan die arts nu weten dat er een spinnetje aan zijn schoenzool kleeft? Laat staan dat het Meneer Pietersen is?

Misschien ligt het aan mij, maar ik kom geen perspectiefwissel tege. Het hele (sublieme) verhaal lang is er een verteller aan het woord die het doen en praten van meneer Pietersen en de dokter weergeeft. Dat hij de emoties en de taal van beiden zo prima weet te treffen is een compliment aan de verteller - Musonius.

Ik sluit me aan bij Bob.

Ik vind het een perfect verhaal, Musonius, inclusief de laatste zin. NIks meer aan doen ;-)

Hoi Musonius, jaloersmakend mooi, subliem! De slotzin doet het hem. Ik heb genoten!

Hi Musonius, dit is het eerste verhaal geschreven vanuit de derde persoon, goed gevonden! Het is een originele invulling van de opdracht met een leuk einde. Eén technisch dingetje: gesproken zinnen die van één iemand komen, maar wel worden onderbroken door vertellerstekst mogen nog steeds in dezelfde alinea. Dus:

“Oergeestig, meneer Pietersen!” schreeuwde hij, de trap af denderend.
“U snapt dat er patiënten zijn die mij echt nodig hebben?”

Moet: "Oergeestig, meneer Pietersen!" schreeuwde hij, de trap af denderend. "U snapt dat er patiënten zijn die mij echt nodig hebben?"

Dialoog op een nieuwe regel betekent normaal dat het weer iemand anders is die het zegt.

Graag gelezen!