#339 Meneer Pietersens metamorfose

Briljant Musonius, wat een goed verhaal, vooral die laatste zin. Top!

Musonius, wat een opbouw! Vanaf het tweede deel in het verhaal voel je langs alle kanten dat het slecht gaat aflopen met de spinnekop en toch word je tot het allerlaatste woord meegezogen om de ontknoping te lezen.

Wauw, Musonius, prachtig verzorgde dialogen! Sleept mee als een trein. Kundig ingebed in de alledaagse realiteit en daardoor des te absurder. Ik krijg het drama in de slotzin niet zo binnen; dat komt misschien zelfs door de zorgvuldige stilering. Misschien ook niet. Of doordat de arts als hoofdpersoon figureert, wat anderzijds wel weer origineel is.

Tipje: Er ontbreekt nog een puntje aan het einde van de eerste alinea – of dat was natuurlijk meneer Pietersen.

Meesterlijk! 

Dank, Fief,Gi, Kruidnagel & Tony!

De punt staat er. Goed gezien, Kruidnagel.

Fantastisch, Musonius. Heerlijke afwisseling van naturelle dialogen en dito beschrijvingen. Hoogstens vind ik die segmenterende denkrimpels wat gekunsteld, maar da's mijn smaak. En dat slot: letterlijk het einde!

Haha!

Grappig verhaal dit. Heel mooi gedaan. Maar ik vind het einde dan weer niet leuk.
 

Een face to face ontmoeting was grappig geweest. En dat de huisarts daarna per ongeluk meneer Pietersen onder zijn schoenzool meeneemt en vervolgens geen bewijs meer heeft van het gebeurde. 

Maar ja. Misschien wat te weinig woorden daarvoor.

Anyways. Alsnog is het een zeer gaaf geschreven verhaal.

“Een kleintje”,  zei Pietersen, alsof dat een wereld van verschil maakte.

Heerlijke zin!! En dat heeft Pietersen de das om gedaan. Was hij maar iets groter geweest, dan had de dokter hem wellicht gespot.

Verder gewoonweg super geschreven! 

Heel graag gelezen Musonius! Vlot geschreven, goeie opbouw. Ik hou van het 'droge' maar korte en krachtige einde. Groetjes, V.

Wat een pech dat meneer Pietersen nou net onder de schoenzool van de dokter terecht moet komen. Dat had hij blijkbaar niet ingecalculeerd. Wel een beetje dom. Wat als dat niet gebeurd was? Hoe had de dokter geweten dat dat spinnetje inderdaad meneer Pietersen was, en geen grap? Ja, dan had hij hem niet meer naar de psychiater hoeven doorverwijzen. Maar wat dan? Wat je noemt een hopeloos geval. Hoewel... de dokter had meneer Pietersen kunnen adviseren gewoon een dag minder te gaan werken. Niemand zou iets gemerkt hebben en Pietersen lijkt er geen moeite mee te hebben. Maar ja, dan was er geen conflict geweest. En daar houden we zo van. 

Prachtig verhaal! Sterke dialogen en zo beeldend beschreven!

Ik voel wel mee met wat Kruidnagel schreef over het einde. Daar loopt iets - naar mijn aanvoelen - niet lekker. Ik vraag me af of dat te maken heeft met een subtiele perspectiefwissel: de derde persoon wordt in de laatste zin ineens alwetende verteller: hoe kan die arts nu weten dat er een spinnetje aan zijn schoenzool kleeft? Laat staan dat het Meneer Pietersen is?

Dank ook Bob, Madrid, Chantal, V.Key, Katja & Anetteke, voor jullie repliek.

Tja, Kruidnagel en Annetteke, jullie hebben natuurlijk een punt; er is sprake van een perspectiefwisseling van de hij-persoon naar de alwetende verteller (hoewel ... het is ook te verdedigen dat alles in het perspectief van de alwetende verteller staat). Maar ... is dit storend? Ter verduidelijking heb ik maar een witregel toegevoegd.

Misschien ligt het aan mij, maar ik kom geen perspectiefwissel tege. Het hele (sublieme) verhaal lang is er een verteller aan het woord die het doen en praten van meneer Pietersen en de dokter weergeeft. Dat hij de emoties en de taal van beiden zo prima weet te treffen is een compliment aan de verteller - Musonius.

Ik sluit me aan bij Bob.

Ligt niet aan jou, Bob (en Fief). Als je uitgaat van een auctoriale verteller, is er helemaal geen sprake van een perspectiefwisseling.
Overigens heb ik wel geleerd van een verhaal bij Proeflezen dat het gebruik van een alwetende verteller hopeloos ouderwets wordt gevonden en dat sommige lezers daar wat moeite mee hebben. Jammer, want ik vind het zeker zijn charme hebben.

Hartelijk dank voor deze loftuiting!

Ik vind het een perfect verhaal, Musonius, inclusief de laatste zin. NIks meer aan doen ;-)

Hoi Musonius, jaloersmakend mooi, subliem! De slotzin doet het hem. Ik heb genoten!

Hi Musonius, dit is het eerste verhaal geschreven vanuit de derde persoon, goed gevonden! Het is een originele invulling van de opdracht met een leuk einde. Eén technisch dingetje: gesproken zinnen die van één iemand komen, maar wel worden onderbroken door vertellerstekst mogen nog steeds in dezelfde alinea. Dus:

“Oergeestig, meneer Pietersen!” schreeuwde hij, de trap af denderend.
“U snapt dat er patiënten zijn die mij echt nodig hebben?”

Moet: "Oergeestig, meneer Pietersen!" schreeuwde hij, de trap af denderend. "U snapt dat er patiënten zijn die mij echt nodig hebben?"

Dialoog op een nieuwe regel betekent normaal dat het weer iemand anders is die het zegt.

Graag gelezen! 

Hartelijk dank, Mike, weer wat geleerd. Meteen aangepast.

Dank, Aurora en Ton, voor jullie respons.