#325 - een afscheid in stilte
Ze stond in het uitvaartcentrum en keek naar de kist. De ruimte was in koele neutrale tonen gehouden en zag er zonder mensen bijna steriel uit. Er waren bijna geen bloemen, wat ze verdrietig zou vinden als er in de laatste weken van het leven van haar vader niet zoveel bloemen naar zijn huis waren gestuurd. Om het bed in de woonkamer hadden twee rijen dik vazen gestaan, en die had hij zelf nog kunnen zien.
Toen telde het nog, en nu maakte het allemaal niet meer uit. Net zoals het niet gaf dat het zaaltje achter haar leeg was. De maatregelen lieten dit niet toe en ze vond het wel best. Dit zou jij wel lekker rustig hebben gevonden, dacht ze glimlachend. Ze deed nog een stapje naar de kist toe en zei het toen hardop. Opeens had ze het gevoel, dat ze nog meer wilde zeggen. Ze legde haar hand op de kist en bleef even stil. Boog haar hoofd. Voor haar geestesoog zag zij beelden uit haar kindertijd, waar haar vader haar soms aan haar enkels omhoog had getild, en haar dan zo boven de sloot gehouden, terwijl zij had gegild van plezier.
Met tranen in haar ogen richtte zij haar blik op de kist en deelde haar herinneringen hardop. Het ging vanzelf, heel zachtjes vertelde zij alles wat ze nog had willen zeggen. Terwijl de woorden uit haar stroomden voelde ze zich toenemend dichter bij haar gevoel komen, tot ze uiteindelijk onontkoombaar tegenover het verdriet van haar gemis stond.
Ze vouwde haar natte zakdoekje op en stopte het in haar zak. Het werd tijd om te gaan. Ze keek door de ruimte en zag door één van de ramen het kale silhouet van een boom en plotseling werd ze zich bewust van een gevoel, dat alles klopte. Ze merkte dat ze enorm opgelucht was en keek door het lege zaaltje. Ze had niet, vechtend tegen de tranen, een soort speech moeten voordragen, ze had geen rij van mensen die haar wilden condoleren te woord hoeven staan. Een afscheid in stilte. Zo zou het altijd moeten zijn.
Welkom Ines, leuk dat je een…
Lid sinds
12 jaar 10 maandenRol
Welkom Ines, leuk dat je een verhaal hebt geplaatst. Mooi dat je toewerkt naar een conclusie dat een uitvaart in stilte iets goeds is. Terwijl de meeste mensen er waarschijnlijk anders over denken. Dat is prima want dan vertel je met je verhaal iets nieuws. In je verhaal 'vertel' je alles. Je beschrijft. Overweeg ook eens om een deel te 'tonen'. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door een stukje dialoog als je haar tegen de kist laat praten.
Mooi verhaal zeg!
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Mooi verhaal zeg!
Bedankt voor je feedback. Ja…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Bedankt voor je feedback. Ja ik heb daar zelf ook over nagedacht en in eerste instantie wilde ik dat stukje uitschrijven maar het werd zo zoetsappig en clichématig dat ik het eruit gelaten heb. Maar ik ga wel vaak in het beschrijvende, dat is een punt.
Hoi Ines, een mooi ingetogen…
Lid sinds
5 jaar 3 maandenRol
Hoi Ines, een mooi ingetogen eerste verhaal. Jij bekijkt het weer van een heel andere kant. Graag gelezen. Ik ben benieuwd naar je volgende inzending.
Ines, ik vind het…
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Ines, ik vind het beschrijvende hier perfect passen. De 'show don't tell' beoordeling wordt tot vervelends toe herhaald en kan soms storend werken, al zeker in een tekst over 'stilte'.
Hoi Ines, mooi verhaal met…
Lid sinds
7 jaar 9 maandenRol
Hoi Ines, mooi verhaal met originele insteek. Je zou kunnen proberen het in de tegenwoordige tijd te zetten: daar krijgt het extra pit van. Het is namelijk een scène die zich heel goed hier en nu kan afspelen (dat 'nu' benoem je ook in zin 1 van alinea 2). En nog persoonlijker wordt het in de ik-vorm, die zich goed leent voor dit thema. Graag gelezen!
Bedankt voor jullie feedback…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Bedankt voor jullie feedback!
Hoi Ines, ik ben onder de…
Lid sinds
7 jaar 6 maandenRol
Hoi Ines, ik ben onder de indruk van je verhaal; prachtig verwoord, bijzondere insteek. Ik onderschrijf de opmerkingen van Kruidnagel.
Na de klassieke reactie van …
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Na de klassieke reactie van 'show don't tell' komt dan die van de voorkeur voor de tegenwoordige tijd en waarom niet de 'ik' persoon. Enerzijds ben ik het niet eens met Kruidnagel want dit 'stille' verhaal heeft niet meer pit nodig. Anderzijds heb ik het zelf even herlezen in de ik-vorm en de T.T. en dan krijgt het verhaal meer impact, de stilte klinkt dan nog luider. Het herschrijven waard zonder enige afbreuk te doen aan het origineel.