# 309 – De goede zoon

Mooi! Je hebt het meer als een blog geschreven dan als als verhaal. Tenminste, zo leest het voor mij. Desalnietemin graag gelezen.

Hoi Kruidnagel, je diepzinnige verhaal maakt indruk.
Ik heb het twee keer gelezen, maar blijf met enkele vragen zitten. In de tweede zin gaat de stap van het verdienen van kinderen naar de klassenmaatschappij mij wat te snel; ik zie het verband niet helemaal. In de zin 'Mijn opa ...' zou ik zeggen; '... net als inmiddels twee van zijn dochters.'
Maar over het geheel genomen vind ik dit een mooie filosofische beschouwing, waarin je de lezer een spiegel voorhoudt die de natuurlijke levensloop toont. Ik prijs mij gelukkig dat ik de guillotine nog niet gewaar word, maar misschien is dat een kwestie van ontkenning mijnerzijds?

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

Ha Fief, een kop, midden en staart, wat mogelijke fictie en gelaagdheid: dan wordt de grens tussen blog en verhaal flinterdun :-). Fijn dat je het graag hebt gelezen!

Ha Ton,

Achter elke voordeur kan een misstand schuilgaan, maar proefballonnetjes over verplichte sterilisatie gaan nooit over mensen die het leven verder goed voor elkaar (lijken te) hebben. Je taaltip is inderdaad verduidelijkend: ik heb hem meteen toegepast. 

Ik beschrijf denk ik vooral de binnenwereld van de zoon. Als je tegen je beperkingen aanloopt, is de grens tussen internaliseren en externaliseren van de schuldvraag flinterdun ;-).

Voor iets heel anders: deze week ook meegedaan aan de schrijfwedstrijd op Schrijverspunt.

https://www.schrijverspunt.nl/verhalenwedstrijd/c…

Dat is heel slim van jou. Succes.

🎸

Hoi Kruidnagel,

Leuk idee om een column te maken rondom deze opdracht. Persoonlijk denk ik alleen dat je in 300 woorden niet jouw verhaal kwijt kunt. Daardoor verliest het aan kracht en heb ik het idee dat je te kort door de bocht moet om het passend te maken. Wel goed bedacht.

Groeten Jurrit

Ha Jurrit, dank voor het lezen en je feedback. Je moet er inderdaad wel je hoofd bij houden en een 'verhaal'-verhaal is (of lijkt) waarschijnlijk toegankelijker.

Een intern monoloog, maar de denkstappen zijn soms te groot om te kunnen volgen en de inzichten begrijp ik niet overal even goed daardoor. Bovendien is het weinig belevend geschreven. Ook ik vind dat dit met meer woorden beter uitgewerkt zou kunnen worden waarbij je het zou kunnen onderbreken met iets dat in het hier en nu handelend gebeurt met een klein conflict opdat het wat meer levend wordt en minder in het hoofd alleen wordt. Bijvoorbeeld fietsrijdend.

Dank je voor je tips, Odile! Kunstje altijd, de beste brug naar buiten vinden of bouwen.

Alleen door er een handeling en conflictje in te stoppen, merkte ik al wat ik moest doen om er meer leven in te stoppen en minder uit te weiden. Wereldtip, Odile! 

Hij is nu wel wat langer, en misschien nog steeds wat associatief, daar denk ik nog even over na.

Hoi Kruidnagel, het leest nu als een trein. Ik zie je hp op de fiets worstelen met zijn gedachten. Die meiden zijn die van 101 en 96 en nog wat, toch? ☺ Anyway, met meer plezier gelezen.

Associatief en rommelig mag bij intern monoloog.

Dank je Odile en dank je Fief!

Qua meiden: ja, ik heb er twee, maar zo'n beetje net als bij 'De goede zoon' van Rob van Essen is een deel autobio en een deel niet (al verzin ik hier niet van die gaten en uitstulpingen die hij wel bedenkt, en is zijn mamaverhaal doordachter).