Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 309 – De goede zoon

'Ja mam. Tot volgende week.' Waar heb ik de sleutels gelaten? Als ik me niet inhoud, rij ik straks nog iemand aan. Is het hier dan altijd zo absurd druk? Of ben ik gewoon pissig op mijn moeder? Dat eeuwige gezanik. Dat kutgrind op die kutoprit, trouwens.

Pas als ik het bruggetje over ben, stap ik op. Meestal helpt het tegen mijn stress als ik mijn kuiten op dit stuk in het zuur trap. In elk geval helpt dat tot ik thuis ben. Maar nu niet.

Hoe zit dat sowieso met liefde in gezinnen? Sommige ouders verdienen geen kinderen en ik ben echt niet de enige die er zo over denkt. Al weet je beter waar je moet beginnen met steriliseren dan bij welk aanstaand verwaarloosd rijkeluiskind je moet stoppen. Maar ja, je ouders kun je ook niet ongestraft negeren tot je een ons weegt.

Wel blijven opletten dat ik zo linksaf moet. Hopelijk hebben ze nog brood. Hoe laat is het?

Ma verkondigt al jaren dat ze dement wordt, dus niemand gelooft het meer. Opa ging er wel al vroeg aan dood, net als inmiddels twee van zijn dochters. Ma is de jongste. Natuurlijk zit er een klacht achter al dat geweeklaag, en als student was het geen doen om mijn moeder te analyseren. Een tijdlang was ze vooral mijn praatpaal en knuffelbeer, maar toen mijn zelfbeeld erom ging spannen moest ze onder de guillotine. Echt zo tot  in mijn vezels zat de onwil om me haar voor te stellen als een oudje zonder decorum en zonder persoon. Ik houd ook wel van ze, dat is het niet. Zonder ma werkte ik nog steeds bij de Gamma. Ik moest gewoon ademhalen na een jeugd vol claims op later.

Ik vraag me weleens af hoe dat later gaat, als ik zelf onder de guillotine moet. De kloof van de meisjes zal vast minder onoverbrugbaar zijn dan die van mij, maar als er straks iets te sleutelen valt aan hun persoonskenmerken, ga ik vast zowel nature als nurture om mijn oren krijgen.

​​​​​​Toch maar wat vaker langs dan.

Het raam spiegelt in de schemering, maar volgens mij zitten de meiden lekker Rapunzel af te kijken. Mother knows best.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi! Je hebt het meer als een blog geschreven dan als als verhaal. Tenminste, zo leest het voor mij. Desalnietemin graag gelezen.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, je diepzinnige verhaal maakt indruk.
Ik heb het twee keer gelezen, maar blijf met enkele vragen zitten. In de tweede zin gaat de stap van het verdienen van kinderen naar de klassenmaatschappij mij wat te snel; ik zie het verband niet helemaal. In de zin 'Mijn opa ...' zou ik zeggen; '... net als inmiddels twee van zijn dochters.'
Maar over het geheel genomen vind ik dit een mooie filosofische beschouwing, waarin je de lezer een spiegel voorhoudt die de natuurlijke levensloop toont. Ik prijs mij gelukkig dat ik de guillotine nog niet gewaar word, maar misschien is dat een kwestie van ontkenning mijnerzijds?

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Fief, een kop, midden en staart, wat mogelijke fictie en gelaagdheid: dan wordt de grens tussen blog en verhaal flinterdun :-). Fijn dat je het graag hebt gelezen!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Ton,

Achter elke voordeur kan een misstand schuilgaan, maar proefballonnetjes over verplichte sterilisatie gaan nooit over mensen die het leven verder goed voor elkaar (lijken te) hebben. Je taaltip is inderdaad verduidelijkend: ik heb hem meteen toegepast. 

Ik beschrijf denk ik vooral de binnenwereld van de zoon. Als je tegen je beperkingen aanloopt, is de grens tussen internaliseren en externaliseren van de schuldvraag flinterdun ;-).

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hoi Kruidnagel,

Leuk idee om een column te maken rondom deze opdracht. Persoonlijk denk ik alleen dat je in 300 woorden niet jouw verhaal kwijt kunt. Daardoor verliest het aan kracht en heb ik het idee dat je te kort door de bocht moet om het passend te maken. Wel goed bedacht.

Groeten Jurrit

 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Jurrit, dank voor het lezen en je feedback. Je moet er inderdaad wel je hoofd bij houden en een 'verhaal'-verhaal is (of lijkt) waarschijnlijk toegankelijker.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Een intern monoloog, maar de denkstappen zijn soms te groot om te kunnen volgen en de inzichten begrijp ik niet overal even goed daardoor. Bovendien is het weinig belevend geschreven. Ook ik vind dat dit met meer woorden beter uitgewerkt zou kunnen worden waarbij je het zou kunnen onderbreken met iets dat in het hier en nu handelend gebeurt met een klein conflict opdat het wat meer levend wordt en minder in het hoofd alleen wordt. Bijvoorbeeld fietsrijdend.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Alleen door er een handeling en conflictje in te stoppen, merkte ik al wat ik moest doen om er meer leven in te stoppen en minder uit te weiden. Wereldtip, Odile! 

Hij is nu wel wat langer, en misschien nog steeds wat associatief, daar denk ik nog even over na.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, het leest nu als een trein. Ik zie je hp op de fiets worstelen met zijn gedachten. Die meiden zijn die van 101 en 96 en nog wat, toch? ☺ Anyway, met meer plezier gelezen.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je Odile en dank je Fief!

Qua meiden: ja, ik heb er twee, maar zo'n beetje net als bij 'De goede zoon' van Rob van Essen is een deel autobio en een deel niet (al verzin ik hier niet van die gaten en uitstulpingen die hij wel bedenkt, en is zijn mamaverhaal doordachter).