# 299 – Wereld en wandel van Michael K

^{(J. M. Coetzee: Life & Times of Michael K)}

^{Wat vooraf ging: Michael K is na vele omzwervingen weer beland in Kaapstad. Onderweg is zijn oude moeder overleden, die hij meetorste in een geïmproviseerde rolstoel, gefabriceerd van een kruiwagen.
Uitgeput en berooid vindt hij op de laatste pagina een bestaande slaapplek op kaal beton. Hij denkt dat daar normaliter een oude, gebrekkige zwerver de nacht doorbrengt. In de onderstaande slotzinnen fantaseert hij half dronken hoe ze getweeën teruggaan naar het platteland, want Michael ziet zichzelf primair als een boer.}

De oude man zou dan uit de kruiwagen klimmen om zijn ledematen te strekken en kijken waar de pomp had gestaan die door de soldaten was opgeblazen, want alles moest zo nodig met de grond gelijk worden gemaakt, en klagen: 'Hoe komen we nu nog aan water?' En dan had hij, Michael K, een theelepel op zak en een lange rol draad. Dan zou hij de put puinvrij maken, de steel van de lepel tot een haak verbuigen en daar de draad aan vastknopen, en hem laten zakken tot diep in de aarde. En als hij hem optrok uit de schacht zou er water in de lepel staan; en dan zou hij zeggen: 'Zo blijf je in leven'.

Want alleen zo’n zwerver kende net als hij de waarde van de druppel en de kruimel die vandaag jouw kant op rolden, en met wat slimheid regelde je dat zelf. Grif zou de man hem vergezellen naar het platteland en hij kende daar nu wel de weg. Daar zou hij de man inwijden in de geheimen van de boerderij van Visagie op de onafzienbare rode vlakte, van de harde aarde die ze plant voor plant zouden irrigeren, net genoeg om van te leven en niet op te vallen.

Hij dacht terug aan de soldaten die hem hadden meegenomen naar het werkkamp ver buiten de stad. Alleen een woordeloze hongerstaking had hem daar geholpen. Pas toen hij half voor gek was verklaard kon hij op wat medelijden rekenen bij de vrouwen. Die hadden hem toen de pan leeg laten schrapen. Hele gezinnen werden er van de straat gehouden en te werk gesteld, want stel eens dat het straatbeeld vervuilde, en het was nog economisch verantwoord ook. In het kamp had hij geleerd om met weinig toe te kunnen.

Ditmaal zou er niemand meer zijn die zich opwierp als heer of meester, want de zoon van Visagie was gesneuveld, dat had hij gelezen. Zelf had hij destijds de zaden verstopt en alleen hij wist precies waar de pompoenen groeiden zonder de aandacht van het leger te trekken. En van zijn vele omzwervingen door Zuid-Afrika had hij dit geleerd: hij zou wel een zaad vinden, een bron, een akker, een metgezel, een stille plek als dat moest. En zou de man hem bedriegen, dan liet hij hem achter en begon hij gewoon opnieuw. Môre is nog ’n dag.