Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#268 - In Vlaamse velden

Het is de derde nacht dat ik in open lucht slaap. Ik heb het de hele dag koud gehad; het voelt alsof ik mij nooit meer ergens aan zal kunnen verwarmen. Gelukkig is het vandaag gestopt met regenen en slaap ik goed ondanks het gedonder in de verte. Ik ben dankbaar voor deze kleine zegeningen. Soms vraag ik me af waarom ik zo ver van huis ben gegaan. Thuis had ik alles wat ik voor mezelf kon dromen. Ik had liefhebbende ouders, een ontluikende liefde met een meisje dat perfect voor me was, uitzicht op werk in de boerderij die al generaties lang van vader op zoon overging. Het leven was goed. Ik besef nu pas wat ik achtergelaten heb. Maar je weet hoe het gaat. Ik trok op met vrienden die op den duur maar over één ding meer praatten. Voor ik het wist ging ik mee de boot in. Nu lig ik alleen onder een heldere hemel in een land waarvan ik de taal niet spreek en waar niemand me kent. Ik weet niet of ik met mijn lijf en leden ooit nog terug zal keren naar mijn geboorteplaats. Ik ben al blij dat ik een rustige plaats vond om te vertoeven, ver van het gewoel en bevrijd van de dagelijkse strijd. Aan eten of drinken ontbreekt het me niet. Ik lig temidden de klaprozen; het kan amper idyllischer. Ik kom hier niets tekort, behalve misschien een warm lichaam en tedere woorden van de geliefden die ik in al mijn dwaasheid verliet. Ik wil hen zeggen dat het me spijt. Ik verbeeld me dat ze me vergeven en zeggen: 'Wij begrijpen waarom je het deed. Wees maar niet bang. Alles komt goed.' In mijn dromen geloof ik hen, zelfs al weet ik dat het niet goed komt, niet voor mij en misschien ook niet voor de wereld zoals we die kennen. Ik wou dat ik even mijn benen kon strekken voor een korte wandeling. Ik wil zien waar mijn vrienden liggen onder deze volle maan. Dat zal helaas niet lukken; het kogelgat in mijn rechterzij is me eergisteren fataal geworden.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi! Doet me denken aan Flanders Fields van John McCrae. Een veld van klaprozen. Ik ben nu in Londen en de poppy (klaproos) is een symbool dat in deze periode door veel mensen (including me) op hun kleding gedragen wordt. 11 november is het hier Remembrance Day. Mooi beschreven, Bruno. Ben er stil van.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi! Doet me denken aan Flanders Fields van John McCrae. Een veld van klaprozen.
Ik ben opgegroeid in Ieper, dus ik ben heel goed bekend met het gedicht van John McRae. Mijn andere inspiratiebron was "Le dormeur du val" van Arthur Rimbaud.

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi beschreven. Toch wringt er iets: een dode die zijn benen wil strekken om zijn kameraden te zien? Terwijl zijn geest blijkbaar al twee dagen over de velden zweeft? Ik weet het niet...

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi beschreven. Toch wringt er iets: een dode die zijn benen wil strekken om zijn kameraden te zien? Terwijl zijn geest blijkbaar al twee dagen over de velden zweeft? Ik weet het niet...
Dat vind ik juist zo mooi. Hij zou het zo graag nog willen, maar dan lees je dat hij gesneuveld is.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi beschreven. Toch wringt er iets: een dode die zijn benen wil strekken om zijn kameraden te zien? Terwijl zijn geest blijkbaar al twee dagen over de velden zweeft? Ik weet het niet...
Dat verwijst dan weer naar een ander verhaal van me: https://wil-low.com/en/eenhoorn Ik denk trouwens niet dat zijn geest over de velden zweeft. Alle waarnemingen die hij beschrijft, zijn er die hij heel dicht bij zijn dode lichaam "beleeft".

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Graag gelezen, Bruno. :thumbsup: Je verhaal en bijhorende titel maakte een waargebeurde herinnering bij me los. :) Wanneer sterft de HP precies in dit verhaal?

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wanneer sterft de HP precies in dit verhaal?
Ik had verschillende tijdstippen in gedachten. Op de lagere school werd steevast het gebroeders Van Raemdonck verhaal verteld (maart 1917). Ik had ook de derde slag om Ieper in Passendale ("Passion Dale") in gedachten (oktober 1917l. Mijn grootmoeder is meerdere broers verloren in The Great War; één ervan werd door een Duitse sniper gedood op 22 oktober 1918, op een zucht van de wapenstilstand.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Bruno: ik bedoelde het anders.Uit je laatste zin blijkt dat de HP dood is. Maar in de tekst spreek je van koude voelen, eten en drinken, regen gewaarworden... Ik vind je verhaal moeilijk te volgen omdat ik tijdsaanduidingen mis in de tekst. Wanneer spreek je in de tijd dat de HP leeft en wanneer is hij dood? Het loopt precies allemaal over in elkaar. Dat vind ik een beetje warrig.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Bruno: ik bedoelde het anders.Uit je laatste zin blijkt dat de HP dood is. Maar in de tekst spreek je van koude voelen, eten en drinken, regen gewaarworden... Ik vind je verhaal moeilijk te volgen omdat ik tijdsaanduidingen mis in de tekst. Wanneer spreek je in de tijd dat de HP leeft en wanneer is hij dood? Het loopt precies allemaal over in elkaar. Dat vind ik een beetje warrig.
Hij spreekt als dode, vandaar de verwijzingen naar kou en nooit meer warm worden, het niet meer gehinderd worden door honger en dorst. Het is de bedoeling de lezer op het verkeerde been te zetten, zoals Rimbaud dat deed met Le Dormeur du Val: C'est un trou de verdure où chante une rivière Accrochant follement aux herbes des haillons D'argent ; où le soleil, de la montagne fière, Luit : c'est un petit val qui mousse de rayons. Un soldat jeune, lèvre bouche ouverte, tête nue, Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu, Dort ; il est étendu dans l'herbe sous la nue, Pâle dans son lit vert où la lumière pleut. Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme Sourirait un enfant malade, il fait un somme : Nature, berce-le chaudement : il a froid. Les parfums ne font pas frissonner sa narine ; Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit. In mijn stukje is het hoofdpersonage al bijna drie dagen dood en aan het woord is zijn geest die nog aan het dode lichaam kleeft zolang hij niet begraven is.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno, Knap gedaan, de beschrijving van de dode soldaat. Pas op het einde viel alles op zijn plek. Ik liet me meevoeren door het lieflijke verhaal en droomde even dat ik daar tussen de klaprozen lag. Door de laatste zin was ik meteen weer bij de les. De realiteit van een oorlog komt goed naar voren.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno, je geeft het verhaal beeldend weer. Ik las het als een bijna dode soldaat, maar miste de 'pijnbeleving'. Door je uitleg: het als dode geest te schrijven, is me het duidelijk. Het enige wat ik me afvraag is of dit ook idd een 'dakloze' is in de sfeer van de opdracht van schrijfcoach Mabel. Jouw geest is wel onder het hemeldak toch? Maar zoals altijd bij jou, wel een uniek stukje tekst. Graag gelezen en fijne dag.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het enige wat ik me afvraag is of dit ook idd een 'dakloze' is in de sfeer van de opdracht van schrijfcoach Mabel. Jouw geest is wel onder het hemeldak toch?
Ik was begonnen met het slapen onder de blote hemel en het ontheemde gevoel (wat on-topic was). Ik wist niet dat de tekst zou evolueren naar een dode soldaat (wat inderdaad misschien off-topic is).

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal om te lezen. Aan de reacties van anderen op je verhaal merk ik hoe verschillend mensen een hoofdpersoon voor zich kunnen zien bij hetzelfde verhaal. Mijn gedachten gingen namelijk naar een hoofdpersoon van deze tijd, jong en gedreven door geld. Ik zag een jongen voor me die mogelijk bij een verkeerd gelopen drugsdeal in het buitenland is omgekomen. Ik zou graag meer van het verhaal lezen, zoals wat er is gebeurd waardoor hij daar nu ligt. Het feit dat hij dood is en dan nog het verhaal verteld stoort mij eigenlijk totaal niet.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal om te lezen. Aan de reacties van anderen op je verhaal merk ik hoe verschillend mensen een hoofdpersoon voor zich kunnen zien bij hetzelfde verhaal. Mijn gedachten gingen namelijk naar een hoofdpersoon van deze tijd, jong en gedreven door geld. Ik zag een jongen voor me die mogelijk bij een verkeerd gelopen drugsdeal in het buitenland is omgekomen.
Dat had ook gekund. Toen ik begon te schrijven, had ik nog totaal geen idee wie de jongen was en waar ik naartoe wilde met de tekst. Pas tegen het einde vormde zich in mijn hoofd het idee van een gesneuvelde soldaat. Het had inderdaad ook een jonge vluchteling kunnen zijn op zoek naar een beter leven, of een lid van een jeugdbende na een confrontatie die verkeerd afliep,...
Ik zou graag meer van het verhaal lezen, zoals wat er is gebeurd waardoor hij daar nu ligt. Het feit dat hij dood is en dan nog het verhaal vertelt, stoort mij eigenlijk totaal niet.
Ik gebruikte het vertellen "from beyond the grave" inderdaad als techniek. Misschien komt er ooit een langer verhaal van, waarbij ik mijn interpretatie (een jonge soldaat in de Vlaamse velden tijdens WW I) opzij schuif voor een meer hedendaagse invulling.