#268 - In Vlaamse velden

Het is de derde nacht dat ik in open lucht slaap. Ik heb het de hele dag koud gehad; het voelt alsof ik mij nooit meer ergens aan zal kunnen verwarmen. Gelukkig is het vandaag gestopt met regenen en slaap ik goed ondanks het gedonder in de verte. Ik ben dankbaar voor deze kleine zegeningen. Soms vraag ik me af waarom ik zo ver van huis ben gegaan. Thuis had ik alles wat ik voor mezelf kon dromen. Ik had liefhebbende ouders, een ontluikende liefde met een meisje dat perfect voor me was, uitzicht op werk in de boerderij die al generaties lang van vader op zoon overging. Het leven was goed. Ik besef nu pas wat ik achtergelaten heb. Maar je weet hoe het gaat. Ik trok op met vrienden die op den duur maar over één ding meer praatten. Voor ik het wist ging ik mee de boot in. Nu lig ik alleen onder een heldere hemel in een land waarvan ik de taal niet spreek en waar niemand me kent. Ik weet niet of ik met mijn lijf en leden ooit nog terug zal keren naar mijn geboorteplaats. Ik ben al blij dat ik een rustige plaats vond om te vertoeven, ver van het gewoel en bevrijd van de dagelijkse strijd. Aan eten of drinken ontbreekt het me niet. Ik lig temidden de klaprozen; het kan amper idyllischer. Ik kom hier niets tekort, behalve misschien een warm lichaam en tedere woorden van de geliefden die ik in al mijn dwaasheid verliet. Ik wil hen zeggen dat het me spijt. Ik verbeeld me dat ze me vergeven en zeggen: 'Wij begrijpen waarom je het deed. Wees maar niet bang. Alles komt goed.' In mijn dromen geloof ik hen, zelfs al weet ik dat het niet goed komt, niet voor mij en misschien ook niet voor de wereld zoals we die kennen. Ik wou dat ik even mijn benen kon strekken voor een korte wandeling. Ik wil zien waar mijn vrienden liggen onder deze volle maan. Dat zal helaas niet lukken; het kogelgat in mijn rechterzij is me eergisteren fataal geworden.