#266 Een mens van vlees en bloed

‘Stel je voor dat een wedstrijdverhaal lekt.’ ‘O jeetje.’ ‘Dan worden er derden en vierden bij betrokken, en dan willen ze allemaal wat van je en dan weet je niet waar eerst gesprongen en dan weet je niet meer wat ze van je willen. Dan praten ze over je en als je dan niet direct reageert, dan praten ze nog meer over je en dan mailen ze je om te vragen wat er loos is en dan antwoord je niet omdat je het niet passend vindt om hen de eerste beginselen van beleefdheid bij te brengen omdat je hun moeder niet bent en omdat ze zulke dingen eigenlijk al lang eigen hadden moeten maken. Na twee maanden eindeloos gekwek stuur je een boze mail naar een van je proeflezers en dan lekken ze dat ook. Dan hebben ze daar natuurlijk allemaal een mening over, en dan kwaken ze er weer verder op los. Op die manier word je verhaal van ondergeschikt belang, maken ze een levenloos voorwerp van je en daardoor heb je ook geen zin meer om de communicatie met hen aan te gaan. Je blijft de personen onthouden die iets over je te zeggen hadden, zij die verhaaltjes over je schreven, zowel anoniem als met name, en zij die blijkbaar meer over je leven wisten dan jezelf.’ ‘En dan kom je elkaar eens tegen op een schrijfcursus?’ ‘Jazeker. En dan gil ik: ‘Ik ben een mens van vlees en bloed! En vertel me nu maar eerst eens wie dat verhaal heeft gelekt. Want na vier jaar heeft niemand me dat durven zeggen en blijkbaar wist jij veel meer dan ikzelf.’ ‘Verwacht je dan nog antwoord te krijgen?’ ‘Ik verwacht niets. Tenzij verwijten. Naar het schijnt wees ik iedereen af, maar dat kan ik net zo goed van hen vertellen als zij van mij. Alsof zij zo aantrekkelijk waren in de gedaante van opgeblazen padden.’ ‘Waarom vraag je het dan?’ ‘Ik wil haar laten weten dat ze me gekwetst heeft, ook al kent ze me niet. En ik wil haar laten weten dat ze in het vervolg, als ze het toch niet kan laten, maar beter gaat roddelen of kwekken over mij op een medium waar ik het niet mee hoef te lezen.’ ‘Zeiden ze dan niet dat het een vorm van liefde is?’ ‘Met kruimels stil je de honger niet, en dat zou die dikke taart ook zeker zelf wel kunnen bedenken.’