# 265 Mevrouw Maertens?

De telefoon is niet van haar zijde geweken, ze heeft amper een oog dichtgedaan met het idee dat ze ieder ogenblik konden bellen. En toch schrikt ze van het geluid waardoor ze opspringt als een bevrijd ressortje uit een veermatras, om direct daarna muisstil te blijven staren naar de kwade boodschapper. Misschien hebben ze zich vergist. Maar het onding blijft overgaan. Langzaam smelt de eerste schok. Ze wiegt een paar tellen heen en weer. Haar armen voelen als lood en hoewel ze geen zin heeft om op te nemen, glijdt haar rechterwijsvinger toch naar het groene toetsje van de IPhone alsof het een lichaamsdeel van iemand anders is. ‘Mevrouw Maertens? Dit is de Intensive Care. Bent u de dochter van mevrouw Dolers?’ Nee, denkt ze. ‘Mevrouw Maertens?’ Het beeld van haar mama aan slangen en buisjes, omringd door gepiep en gebliep van pompjes en computers liet haar geen seconde met rust. En nu bellen ze. ‘Onze nachtdienst zit erop en onze pogingen om uw mama in een mainframe te transformeren zijn mislukt.’ ‘Mevrouw Maertens? Dit is de Intensive Care van het JanPalvijn, bent u de dochter van Mevrouw Doler?’ Nee. Ze zijn verkeerd verbonden. Of misschien hebben ze alleen haar bloedgroepkaart nodig. Het dringt tot haar door dat ze iets moet zeggen. Ze heeft ineens een droge mond, haar tong kleeft aan haar gehemelte en ondanks een dwingend gebrek aan speeksel slaagt ze erin om een klein kuchje te produceren. ‘Mevrouw Maertens? Bent u de dochter van Mevrouw Doler?’ ‘Ja,’ zegt ze zacht terwijl ze vanbinnen ontzettend hard aan het schreeuwen is. Ze heeft het zien komen. In moeders ogen was geen sprankel leven meer te bespeuren. Ook Rik had hetzelfde tegen haar gezegd. ‘Het spijt me, maar uw mama is deze nacht overleden. Kunt u…?’ Duizend dikke naalden priemen door haar heen. Ze duwt af op het rode toetsje en de opgekropte nee baant zich een weg naar buiten.