Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 265 Mevrouw Maertens?

De telefoon is niet van haar zijde geweken, ze heeft amper een oog dichtgedaan met het idee dat ze ieder ogenblik konden bellen. En toch schrikt ze van het geluid waardoor ze opspringt als een bevrijd ressortje uit een veermatras, om direct daarna muisstil te blijven staren naar de kwade boodschapper. Misschien hebben ze zich vergist. Maar het onding blijft overgaan. Langzaam smelt de eerste schok. Ze wiegt een paar tellen heen en weer. Haar armen voelen als lood en hoewel ze geen zin heeft om op te nemen, glijdt haar rechterwijsvinger toch naar het groene toetsje van de IPhone alsof het een lichaamsdeel van iemand anders is. ‘Mevrouw Maertens? Dit is de Intensive Care. Bent u de dochter van mevrouw Dolers?’ Nee, denkt ze. ‘Mevrouw Maertens?’ Het beeld van haar mama aan slangen en buisjes, omringd door gepiep en gebliep van pompjes en computers liet haar geen seconde met rust. En nu bellen ze. ‘Onze nachtdienst zit erop en onze pogingen om uw mama in een mainframe te transformeren zijn mislukt.’ ‘Mevrouw Maertens? Dit is de Intensive Care van het JanPalvijn, bent u de dochter van Mevrouw Doler?’ Nee. Ze zijn verkeerd verbonden. Of misschien hebben ze alleen haar bloedgroepkaart nodig. Het dringt tot haar door dat ze iets moet zeggen. Ze heeft ineens een droge mond, haar tong kleeft aan haar gehemelte en ondanks een dwingend gebrek aan speeksel slaagt ze erin om een klein kuchje te produceren. ‘Mevrouw Maertens? Bent u de dochter van Mevrouw Doler?’ ‘Ja,’ zegt ze zacht terwijl ze vanbinnen ontzettend hard aan het schreeuwen is. Ze heeft het zien komen. In moeders ogen was geen sprankel leven meer te bespeuren. Ook Rik had hetzelfde tegen haar gezegd. ‘Het spijt me, maar uw mama is deze nacht overleden. Kunt u…?’ Duizend dikke naalden priemen door haar heen. Ze duwt af op het rode toetsje en de opgekropte nee baant zich een weg naar buiten.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi Nele, de ontkenning heb je heel indringend geschreven. Het enige wat me even uit je verhaal trok, was het kunstgebit. Dat woord riep direct beelden bij me op van een Steradent reclame :). Ik had er zelf 'gehemelte' van gemaakt.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, mooi verwoord. Die innerlijke strijd. Je weet dat zo is, maar zolang het nog niet bevestigd is, is er nog hoop. Ik sluit me aan bij Chantal. Waarom kunstgebit? Gehemelte is mooier. Verder graag gelezen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, De innerlijke strijd heb je heel goed weergegeven. Knap hoe je de 'spanning' van de ontkenning opbouwt. Ik kreeg bij het kunstgebit ook een apart beeld, ik sluit mij aan bij de vorige reacties om er eventueel gehemelte van te maken. Graag gelezen!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@edwinchantalenquinten, @Fief, @Anke Kessels: bedankt voor het lezen. :) Aangepast.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Nele, voor mij ben je de winnaar van de week :thumbsup: . Hoe mooi zet je de gevoelswereld neer. Ik heb te weinig verstand van show, don't tell, maar dit verhaal vind ik super. De strijd in het hart-hoofd van de hp, mooi gedaan. PS Ik had het al eerder gelezen en haakt ook op het kunstgebit, ik kreeg het gevoel dat je al een wat oudere dochter neer wilde zetten als hp, dus dacht aan rimpelige rechtervinger bijv. Heel graag gelezen en fijn weekend.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Tilma: zie: https://www.ensie.nl/anw/sprankel Was bedoeld in de eerste betekenis. Ik weet niet of ik dit woordgebruik juist heb aangewend. (Ik ben goed in uitvinden. :rolleyes: ) Ik vond het mooier dan 'een teken van leven' ... @Marie: met het kunstgebit wou ik inderdaad aangeven dat de dochter ook al een wat oudere dame was, maar heb het toch maar aangepast, omdat mensen er blijven aan haken. Misschien kon ik het wel laten staan, maar dan met meer aanwijzingen over haar leeftijd zoals bijvoorbeeld die gerimpelde vinger. Voor dit korte stukje is leeftijd eigenlijk niet relevant, dus daarom laat ik het nu maar zo.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nele, … wat indringend geschreven. Kon je je zo verplaatsen?; het lijkt wel levensecht. Dat is natuurlijk de kunst van goed schrijven. Indrukwekkend.