#262 En vice versa

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Net als de vorige keer was zij er ook weer bij, nog woester en furieuzer dan toen. Ze waren gescheiden, maar omdat ze gezamenlijke kinderen en familie hadden, stonden hun kisten toch samen naast elkaar in de kerk. Voor haar voelde het als een dubbel verraad. ‘Ik heb je huis in brand gestoken omdat ik wilde dat je weer bij mij zou komen wonen,’ zei hij zacht. Vervuld van haat en afschuw blies zij de pluche otter van zijn kist. ‘Ik wist niet dat jij nog in het huis was. Het was een ongeluk!’ Hij schreeuwde nu, zo luid dat de kaarsen op het altaar onmiddellijk doofden. Zij brieste met zo veel minachting dat de gele speelgoedauto en de zes kleurpotloden van haar kist ziedend op de grond kletterden. Het veroorzaakte een naargeestig geluid op die koude kerkvloer. De priester voelde de boze aanwezigheid goed aan en hij gaf teken aan het koor om een serene hymne in te zetten. De man en de vrouw, heel even kort tot inkeer gebracht, loeiden spookachtig mee. De twee peuters wierpen zich angstig in de armen van de reclamefolderbezorger. Toen hielden ze er maar mee op. Als ze maar niet samen in een familiegraf zouden geborgen worden. Maar jawel hoor: om kosten te besparen werden ze gewoon samen in dezelfde kuil ondergebracht. En daar ruzieden ze verder, zo hevig dat het grote betonnen kruis op de tombe voortdurend van links naar rechts wiebelde en vice versa. De griezelige begraafplaats werd gemeden door de levenden. Hun graf werd nooit bezocht, nooit schoongemaakt en nooit vereerd met een pot chrysanten, ook niet door hun eigen kinderen.