# 262 De drie levens van een otter

Voor de tweede keer dat jaar is hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Stiekem grinnikt hij, maar niet zodanig dat iemand het in de gaten heeft… Daar spreekt zijn vader wederom: ‘Hij was een jongeman uit een stuk en wel het beste stuk, dat we ooit gekend hebben.’ Iedereen knikte meewarig, Willem ziet Jantine een traan wegvegen met haar rechtervoorpoot. ‘Veelbelovend zou zijn toekomst geweest zijn, roedelleider, mijn zeer gewaardeerde opvolger,’ hier breekt zijn vader’ stem, net zoals de vorige keer. Weer kan Willem een glimlach bijna niet binnenhouden. Hij moet wel, want anders kan hij het wel vergeten! Dan staat zijn oudste broer Ed op: ‘Pa, ik neem het over van je. Dit is ongenadig, de tweede begrafenis van Willem dit jaar. Ik moet nu echt ingrijpen voor jouw bestwil. Willem was een bijzondere broer, de meest exceptionele die je maar kunt bedenken. De betekenis die hij heeft gehad, zullen we nooit vergeten. Hij zal behoren tot de legendes van ons volk.’ Willem ziet door zijn oogwimpers Ed geëmotioneerd raken. Jantine huilt zachtjes, hun oudste zonen ondersteunen haar. Trots bonkt Willems hart in zijn borst! ‘Toen kwam voor de tweede keer de gele auto op Willems pad,’ gaat Ed verder. ‘Weer die reclamefolderbezorger, weer kijkt hij niet uit zijn doppen. De eerste keer zagen twee peuters, die met hun moeder aan het kleuren waren aan de wegkant van ons bos, Willem liggen. Dat bleek later zijn redding. Wat een mooie kleurplaat van Willem hebben ze toen gemaakt met maar zès kleurpotloden. Toen hebben we Willem al begraven. Helaas is het nu echt zo, ik leg deze tekening naast onze Willem, nu voor de grande finale.’ ‘Nou ik dacht het effe niet Ed, zo makkelijk word je niet onze leider, ouwe bedrieger,’ spreekt Willem en gaat rechtop staan.