#260 Onderweg

‘Ja, Harrie, met Machiel. Hoe staat het bij van Dam? Hangt die tweede radiator al?’… ‘Uh-huh, ja natuurlijk, doe het netjes, maar schiet wel effe een beetje op als dat kan. Mevrouw Koster zit ook al zeker twee dagen in de kou.’ Vluchtige ogen zag hij het meest. De wenkbrauwen vaak in een frons, geconcentreerd. Onder de smalle neus een bruine snor met enkele grijze haren. De kin meestal geschoren, niet altijd. In het linkeroor een zwart oordopje met microfoon. Zodat het werken ook op de weg niet hoeft te stoppen. Nooit. Een frikandelbroodje en diesel van een tankstation moeten Machiel en zijn bestelbus voldoende energie geven om de lange werkdag door te komen. Stukjes bladerdeeg nog in de snor. Altijd haast. ‘Ja?’ … ‘Hoe bedoel je, Peter is ziek?! Gisteren ging het anders nog prima met hem. Ja vraag Rens dan maar of hij nog iemand heeft om mee te gaan naar die klus.’ ‘Hoi mam! Ja ze vond het toch wel prachtig hoor. Roze is ‘ie uiteindelijk geworden. Met van die franjes aan de handvatten. Ik zie je vanavond hè? Niet te laat hoor, ze moet morgen immers naar school, dat zal ook wel de nodige energie kosten.’ Lara werd vandaag 4 jaar oud en was er zeer duidelijk over; een groene step wilde ze hebben. Ze wist altijd al precies wat ze wilde. Als jonge baby had ze Christa en Machiel al volledig om haar vinger gewonden. Honger betekende nú eten. Als het niet op haar manier ging zouden de buren van drie huizen verderop het horen. Ze hadden hun handen vol gehad aan haar. Inmiddels kon ze wat beter duidelijk maken wat ze wilde – meestal iets nieuws verkennen – en was er minder frustratie. Machiel had stad en land afgezocht voor een groene step, maar die bleek nergens te vinden. Het uitpakken van haar cadeau die ochtend was dan ook even een spannend moment. Gelukkig kon de roze step haar ook tevreden stellen. Vandaag was niet anders dan andere dagen. Verschillende klussen in de regio, en tussendoor naar de groothandel voor extra materiaal. In de loop der jaren had de bestelbus Machiel nooit in de steek gelaten. Het rammelende voertuig bracht hem altijd naar zijn volgende klant, of eindelijk naar huis na een lange werkdag. Roestplekken en krassen waren er genoeg, maar de motor functioneerde immer naar behoren. Zijn werknemers vonden dat hij een nieuwe bus moest kopen, dat zou beter zijn voor het imago van het bedrijf. Aan werk was er echter geen gebrek, dus Machiel vond het wel prima zo. De linkerbuitenspiegel weerkaatst de snelle witte strepen. Een passerende touringcar met bejaarden. Niet veel later de imposante huizen van Wassenaar. Machiel zijn werk bracht hem door het hele land. Tegen zessen dan eindelijk de rotonde van het middelgrote dorp waar Machiel al sinds jaar en dag woont. Eerst met zijn ouders en drie broers. Vanuit het ouderlijk huis was hij direct gaan samenwonen met Christa, die hij inmiddels zijn vrouw mocht noemen. ‘Met Machiel. Zeg Olivier, luister eens. Wil jij zorgen dat die klus bij mevrouw Koster nog af komt vandaag? Ik sprak Harrie net al over…’ Met een oorverdovende knal komt alles tot stilstand. De spiegel zag het, Machiel niet. Verschrikte ogen. In de weerspiegeling een meisje met een korte paardenstaart. Haar blonde krulletjes dansen nog na van de klap. Naast haar op het harde asfalt een groene sjaal en een roze step met franjes.