Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#260 Onderweg

‘Ja, Harrie, met Machiel. Hoe staat het bij van Dam? Hangt die tweede radiator al?’… ‘Uh-huh, ja natuurlijk, doe het netjes, maar schiet wel effe een beetje op als dat kan. Mevrouw Koster zit ook al zeker twee dagen in de kou.’ Vluchtige ogen zag hij het meest. De wenkbrauwen vaak in een frons, geconcentreerd. Onder de smalle neus een bruine snor met enkele grijze haren. De kin meestal geschoren, niet altijd. In het linkeroor een zwart oordopje met microfoon. Zodat het werken ook op de weg niet hoeft te stoppen. Nooit. Een frikandelbroodje en diesel van een tankstation moeten Machiel en zijn bestelbus voldoende energie geven om de lange werkdag door te komen. Stukjes bladerdeeg nog in de snor. Altijd haast. ‘Ja?’ … ‘Hoe bedoel je, Peter is ziek?! Gisteren ging het anders nog prima met hem. Ja vraag Rens dan maar of hij nog iemand heeft om mee te gaan naar die klus.’ ‘Hoi mam! Ja ze vond het toch wel prachtig hoor. Roze is ‘ie uiteindelijk geworden. Met van die franjes aan de handvatten. Ik zie je vanavond hè? Niet te laat hoor, ze moet morgen immers naar school, dat zal ook wel de nodige energie kosten.’ Lara werd vandaag 4 jaar oud en was er zeer duidelijk over; een groene step wilde ze hebben. Ze wist altijd al precies wat ze wilde. Als jonge baby had ze Christa en Machiel al volledig om haar vinger gewonden. Honger betekende nú eten. Als het niet op haar manier ging zouden de buren van drie huizen verderop het horen. Ze hadden hun handen vol gehad aan haar. Inmiddels kon ze wat beter duidelijk maken wat ze wilde – meestal iets nieuws verkennen – en was er minder frustratie. Machiel had stad en land afgezocht voor een groene step, maar die bleek nergens te vinden. Het uitpakken van haar cadeau die ochtend was dan ook even een spannend moment. Gelukkig kon de roze step haar ook tevreden stellen. Vandaag was niet anders dan andere dagen. Verschillende klussen in de regio, en tussendoor naar de groothandel voor extra materiaal. In de loop der jaren had de bestelbus Machiel nooit in de steek gelaten. Het rammelende voertuig bracht hem altijd naar zijn volgende klant, of eindelijk naar huis na een lange werkdag. Roestplekken en krassen waren er genoeg, maar de motor functioneerde immer naar behoren. Zijn werknemers vonden dat hij een nieuwe bus moest kopen, dat zou beter zijn voor het imago van het bedrijf. Aan werk was er echter geen gebrek, dus Machiel vond het wel prima zo. De linkerbuitenspiegel weerkaatst de snelle witte strepen. Een passerende touringcar met bejaarden. Niet veel later de imposante huizen van Wassenaar. Machiel zijn werk bracht hem door het hele land. Tegen zessen dan eindelijk de rotonde van het middelgrote dorp waar Machiel al sinds jaar en dag woont. Eerst met zijn ouders en drie broers. Vanuit het ouderlijk huis was hij direct gaan samenwonen met Christa, die hij inmiddels zijn vrouw mocht noemen. ‘Met Machiel. Zeg Olivier, luister eens. Wil jij zorgen dat die klus bij mevrouw Koster nog af komt vandaag? Ik sprak Harrie net al over…’ Met een oorverdovende knal komt alles tot stilstand. De spiegel zag het, Machiel niet. Verschrikte ogen. In de weerspiegeling een meisje met een korte paardenstaart. Haar blonde krulletjes dansen nog na van de klap. Naast haar op het harde asfalt een groene sjaal en een roze step met franjes.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een goed verhaal. De buitenspiegel van een (vracht)wagen. Daar zou ik nou niet aan gedacht hebben. Geweldig. Helaas zien ze ook niet alles. Mooi geschreven.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een heel mooi verhaal, het leest vlot en beeldend. Het einde is wel heel dramatisch, is het zijn eigen dochter die hij aanrijdt? Ik heb bij een transportbedrijf gewerkt, soms was ik verbijstert van de lange dagen die de chauffeurs vaak moesten maken. Het verbaasde mij ook dat alles meestal goed ging... Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mijn vader is al decennia trucker en heeft ooit een jongetje licht aangereden. Liep gelukkig goed af. In die tijd reed vrachtverkeer nog vaker dan nu door de bebouwde kom, is mijn indruk.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mijn vader is al decennia trucker en heeft ooit een jongetje licht aangereden. Liep gelukkig goed af. In die tijd reed vrachtverkeer nog vaker dan nu door de bebouwde kom, is mijn indruk.
Gelukkig is het goed afgelopen, het lijkt me vreselijk om mee te maken. Dat zou wel kunnen, waarschijnlijk dat ze meer laad en lospunten bij grote magazijnen in de buurt van snelwegen hebben gekregen. Misschien weet je vader daar meer van!

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt allemaal!
Het einde is wel heel dramatisch, is het zijn eigen dochter die hij aanrijdt?
Dat was wel de gedachte, maar zou ik nog een draai aan kunnen geven. Ik merk wel dat ik geneigd ben om heel dramatische dingen te schrijven

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt allemaal!
Het einde is wel heel dramatisch, is het zijn eigen dochter die hij aanrijdt?
Dat was wel de gedachte, maar zou ik nog een draai aan kunnen geven. Ik merk wel dat ik geneigd ben om heel dramatische dingen te schrijven
Je hoeft het verhaal (voor mij) niet aan te passen. Je geeft het daarmee extra lading. Je hebt gekozen om het verhaal een wending te geven en extra spanning. Je kunt jouw verhaal verschillende spanningsdegradaties geven. Ik neig vaak ook naar de dramatische kant. (Dat verrast mij, want ik wil drama juist vermijden in het leven ;) Het zou kunnen dat drama of thriller het genre is wat bij je past.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt allemaal!
Het einde is wel heel dramatisch, is het zijn eigen dochter die hij aanrijdt?
Dat was wel de gedachte, maar zou ik nog een draai aan kunnen geven. Ik merk wel dat ik geneigd ben om heel dramatische dingen te schrijven
Je hoeft het verhaal (voor mij) niet aan te passen. Je geeft het daarmee extra lading. Je hebt gekozen om het verhaal een wending te geven en extra spanning. Je kunt jouw verhaal verschillende spanningsdegradaties geven. Ik neig vaak ook naar de dramatische kant. (Dat verrast mij, want ik wil drama juist vermijden in het leven ;) Het zou kunnen dat drama of thriller het genre is wat bij je past.
Ik bedoelde ook niet zozeer dat ik het wilde aanpassen, maar meer dat het nog een deels open einde is. Het verhaal zou nog verder kunnen gaan. Ik vind drama en thriller erg interessant, dat zou ik graag schijven. Maar ik heb juist het idee dat er een enorme kracht zit in het spannend kunnen schrijven van stukken tekst zónder zo'n dramatische wending. Een thriller waar iedere 600 woorden zoiets gebeurt gaat niet helemaal werken, denk ik.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt allemaal!
Het einde is wel heel dramatisch, is het zijn eigen dochter die hij aanrijdt?
Dat was wel de gedachte, maar zou ik nog een draai aan kunnen geven. Ik merk wel dat ik geneigd ben om heel dramatische dingen te schrijven
Je hoeft het verhaal (voor mij) niet aan te passen. Je geeft het daarmee extra lading. Je hebt gekozen om het verhaal een wending te geven en extra spanning. Je kunt jouw verhaal verschillende spanningsdegradaties geven. Ik neig vaak ook naar de dramatische kant. (Dat verrast mij, want ik wil drama juist vermijden in het leven ;) Het zou kunnen dat drama of thriller het genre is wat bij je past.
Ik bedoelde ook niet zozeer dat ik het wilde aanpassen, maar meer dat het nog een deels open einde is. Het verhaal zou nog verder kunnen gaan. Ik vind drama en thriller erg interessant, dat zou ik graag schijven. Maar ik heb juist het idee dat er een enorme kracht zit in het spannend kunnen schrijven van stukken tekst zónder zo'n dramatische wending. Een thriller waar iedere 600 woorden zoiets gebeurt gaat niet helemaal werken, denk ik.
Een open einde is ook een mogelijkheid, dat zou het verhaal een andere lading kunnen geven. Ik begrijp wat je bedoelt, door juist dingen weg te laten kun je die spanning versterken. Ik vind de verhalen van Hadeke altijd erg mooi en interessant, zij (of hij dat weet ik even niet...) beheerst die schrijfwijze. Het is lastig maar ook een leuke uitdaging om de juiste spanningsopbouw te vinden. Wellicht is dit iets voor je, www.thrilleracademie.nl. Ik overweeg het misschien.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De zijspiegel is een beetje het horloge uit Stranger than fiction. Het idee is zonder meer goed, maar ik zou wat meer personalisatie van de spiegel willen zien in de loop van het stuk.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De zijspiegel is een beetje het horloge uit Stranger than fiction. Het idee is zonder meer goed, maar ik zou wat meer personalisatie van de spiegel willen zien in de loop van het stuk.
Ja, dat wilde ik eigenlijk ook, ik heb daar ook een tijd mee zitten worstelen. Als ik het perspectief echt duidelijk wilde maken moest ik naar mijn idee heel gekunsteld gaan schrijven ''ik ben de buitenspiegel". Ik had aanvankelijk iets in de tekst staan als: 'Als buitenspiegel vorm ik de brug tussen Machiel in zijn bus en de buitenwereld''. Het voelde niet goed. Voor wie de opdracht kent is het perspectief wel te zien, dit verwacht ik voor een buitenstaander niet. Daarmee vond ik eigenlijk dat ik niet aan de opdracht voldeed. Omdat ik het stukje verder wel aardig vond, heb ik het toch geplaatst. Heb jij ideeën over personalisatie van de spiegel in deze setting?

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wauw, dit einde had ik niet verwacht bij de rest van het verhaal. Uit de tekst voel ik ook het gehaaste van de hoofdpersoon. Ik had wel graag nog wat meer van de emotie van het ongeluk willen voelen en lezen, maar zoals het nu is geschreven maakt het wel dat ik meer wil lezen.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Spraakwater, je zou van de tweede alinea de eerste kunnen maken en dan beginnen met iets als 'de buitenspiegel had vaak meer oog voor Machiel dan andersom', dan heb je meteen een stukje foreshadowing. De eerste alinea kan dan zo'n beetje tussen "nooit" en het "frikandelbroodje" om maar iets voor te stellen.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Spraakwater, … ik ben sprakeloos. Je hebt het zo geschreven dat je met iedereen meeleefde. De step gecombineerd met de buitenspiegel geeft al een idee. Als buitenstaander lees je ook over het leven van een vrachtwarenchauffeur. Mooi verhaal. (Ik heb ook zo zitten modderen met het idee: hoe laat ik een spiegel praten)