#258 Laatste blik

Laatste blik De hitte laat de lucht boven het zand zinderen. Een parasol houdt me zo goed mogelijk buiten de onverbiddelijke stralen van de zon, die ondanks de bescherming mijn huid zelfs in deze schaduwplek tot verbranden aan weet te zetten. Strandbed, badhanddoek eroverheen en ik daar weer bovenop. Languit. Een koelbox staat binnen handbereik. Large. Gevuld met blikjes bier. Voordat ik het lipje van het blikje naar binnen druk, leg ik eerst het koele metaal op mijn voorhoofd, in de hoop daarmee de warmte weg te nemen. De grootste hitte vormt zich hier om drie uur in de middag, bijna dus. Om zes uur wil ik terugkeren naar mijn appartement, om te douchen, me om te kleden en om me klaar te maken voor mijn vaste plek in mijn vaste restaurant. Vast, voor de duur van mijn verblijf in dit ooit zo zorgeloze oord en een tafel voor twee, die eens onze tafel was, maar nu enkel voor mij alleen en voor mijn herinneringen.  Kinderen trekken op blote voeten een sprint naar het lauwe water van de zee. Telkens als een voetzool het zand raakt, schreeuwen ze het uit van pijn. Een groep lokale pubers omringd door, voor hun buitenlandse, meiden in meer dan luchtige badkleding stuwt een geluidsgolf van dreunende bassen over de mensenmassa heen. In al die jaren is hier weinig veranderd, alleen wij. Nu pas hoor ik alle geluiden waar ik vroeger geen acht op sloeg, zie ik door mijn zonnebril de aard van het volk dat hier rondloopt. Of beter gezegd, dat zich hier gaar laat bakken. Vroeger hadden we aan elkaar genoeg. Zij en ik. De lege blikjes verzamelen zich rondom mijn ligplaats en nemen de hitte van de zon in zich op. Straks als ik ze op zal ruimen, moet ik oppassen dat ik me er niet aan brand.  Ik had hier niet alleen naar toe moeten gaan. Je vindt goede herinneringen nauwelijks terug op de plekken waar ze ontstaan zijn. Hitte, bier, liggen, denken en dommelen. Die cadans, niet altijd die volgorde. Terwijl ik wegschommel in dit ritme, neemt het geruis af. De branding lijkt te verstommen, geen schreeuwende kinderen, zelfs de muziek stopt. Een wolk werpt zijn schaduw over ons heen. Ik kijk naar het water. Eén zonnestraal weet zich een weg te banen naar de aarde. Naar de plek waar zij in de vloedlijn staat. Ik herken haar direct. Voorzichtig sta ik op, zonder te wankelen. Mijn voeten deinzen niet terug voor de hitte van het zand, stap voor stap, doelgericht loop ik naar haar toe. Iedereen zit stil en kijkt naar haar. Geluidloos. Als ik bij haar ben zegt ze: 'Kom.' 'Ik heb je zo gemist, ' antwoord ik.  'Dat weet ik,' fluistert ze. Als ik me een laatste keer omdraai, zie ik mijn ligplaats langzaam in de verte verdwijnen.