Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#258 Laatste blik

Laatste blik De hitte laat de lucht boven het zand zinderen. Een parasol houdt me zo goed mogelijk buiten de onverbiddelijke stralen van de zon, die ondanks de bescherming mijn huid zelfs in deze schaduwplek tot verbranden aan weet te zetten. Strandbed, badhanddoek eroverheen en ik daar weer bovenop. Languit. Een koelbox staat binnen handbereik. Large. Gevuld met blikjes bier. Voordat ik het lipje van het blikje naar binnen druk, leg ik eerst het koele metaal op mijn voorhoofd, in de hoop daarmee de warmte weg te nemen. De grootste hitte vormt zich hier om drie uur in de middag, bijna dus. Om zes uur wil ik terugkeren naar mijn appartement, om te douchen, me om te kleden en om me klaar te maken voor mijn vaste plek in mijn vaste restaurant. Vast, voor de duur van mijn verblijf in dit ooit zo zorgeloze oord en een tafel voor twee, die eens onze tafel was, maar nu enkel voor mij alleen en voor mijn herinneringen.  Kinderen trekken op blote voeten een sprint naar het lauwe water van de zee. Telkens als een voetzool het zand raakt, schreeuwen ze het uit van pijn. Een groep lokale pubers omringd door, voor hun buitenlandse, meiden in meer dan luchtige badkleding stuwt een geluidsgolf van dreunende bassen over de mensenmassa heen. In al die jaren is hier weinig veranderd, alleen wij. Nu pas hoor ik alle geluiden waar ik vroeger geen acht op sloeg, zie ik door mijn zonnebril de aard van het volk dat hier rondloopt. Of beter gezegd, dat zich hier gaar laat bakken. Vroeger hadden we aan elkaar genoeg. Zij en ik. De lege blikjes verzamelen zich rondom mijn ligplaats en nemen de hitte van de zon in zich op. Straks als ik ze op zal ruimen, moet ik oppassen dat ik me er niet aan brand.  Ik had hier niet alleen naar toe moeten gaan. Je vindt goede herinneringen nauwelijks terug op de plekken waar ze ontstaan zijn. Hitte, bier, liggen, denken en dommelen. Die cadans, niet altijd die volgorde. Terwijl ik wegschommel in dit ritme, neemt het geruis af. De branding lijkt te verstommen, geen schreeuwende kinderen, zelfs de muziek stopt. Een wolk werpt zijn schaduw over ons heen. Ik kijk naar het water. Eén zonnestraal weet zich een weg te banen naar de aarde. Naar de plek waar zij in de vloedlijn staat. Ik herken haar direct. Voorzichtig sta ik op, zonder te wankelen. Mijn voeten deinzen niet terug voor de hitte van het zand, stap voor stap, doelgericht loop ik naar haar toe. Iedereen zit stil en kijkt naar haar. Geluidloos. Als ik bij haar ben zegt ze: 'Kom.' 'Ik heb je zo gemist, ' antwoord ik.  'Dat weet ik,' fluistert ze. Als ik me een laatste keer omdraai, zie ik mijn ligplaats langzaam in de verte verdwijnen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Hadeke, Je hebt een treurig verhaal verweven in een zomerse vakantiesfeer. Knap hoe je de eenzaamheid van de hp door de tekst beschrijft. Je gebruikt daarvoor goed de omgeving. Het einde is heel mooi maar ook triest. Is het gemis in combinatie met de drank en de hitte de hp teveel geworden... Hoe ik het lees zijn ze (hun zielen) bij elkaar gekomen en samen heengegaan. Ondanks de trieste tekst heb ik genoten van je (voor mij leerzame) verhaal!

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dankjewel Anke. Wat vind je er leerzaam aan? (Vooral om er zelf weer van te leren. ) Tja, triest is het wel, maar misschien ook wel een beetje een ode aan de liefde. Hoewel het me verstandig lijkt om niet de keuzes van de hoofdpersoon na te leven.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Emoties of gevoel beschrijf ik meestal vanuit de persoon. Vaak maak ik gebruik van zintuiglijk schrijven. In jouw verhaal gebruik je ook de omgeving, zoals 'voor mijn vaste plek in mijn vaste restaurant', het gaf de hp een goed gevoel en 'de luidruchtige groep tieners', waar hij zich waarschijnlijk aan ergert. Ik zou die gevoelens vanuit de hp beschrijven. Het viel mij nu (pas) op, het heeft mijn ogen geopend :thumbsup: Daarom vond ik het een mooi en leerzaam verhaal. Veel alcohol en zomerhitte is inderdaad niet zo'n goede combinatie...

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dankjewel voor je uitleg Anke. Dan is mijn intentie - in ieder geval bij jou- geslaagd. :-) Ik probeer inderdaad te voorkomen dat een hp dingen noemt als: 'Ik voel me zo eenzaam.' Ik wil proberen dat de lezer zelf de eenzaamheid aanvoelt, omdat dat- denk ik- ook wat sterker binnenkomt. Fijn dat Je reageerde.

Lid sinds

4 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Erg mooi verhaal Hadeke, Kan me ook vinden in de opmerking van Anke. Ik had alleen een beetje moeite met deze zin:
Laatste blik Kinderen trekken op blote voeten en al schreeuwend van de pijn als hun huid het strand raakt een sprint naar het lauwe water van de zee.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hallo JayB, je wijst precies de zin aan waar ik nog niet tevreden over ben. Ik ga hem aanpassen. Dank voor je reactie.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dankjewel voor je uitleg Anke. Dan is mijn intentie - in ieder geval bij jou- geslaagd. :-) Ik probeer inderdaad te voorkomen dat een hp dingen noemt als: 'Ik voel me zo eenzaam.' Ik wil proberen dat de lezer zelf de eenzaamheid aanvoelt, omdat dat- denk ik- ook wat sterker binnenkomt. Fijn dat Je reageerde.
:thumbsup: ;)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Hadeke: mooi verhaal, de tristesse wordt lichter door het contact met z'n partner die hij zo gemist heeft. Het brengt wat troost en maakt het minder zwaar. Vond ik knap. Ook zeer leuk dat je de lezer zelf conclusies laat trekken. Mooi. :thumbsup: :) :thumbsup: Muggenziftertje: ik vraag me af of het einde nog iets beter zou kunnen. "Als ik bij haar ben zegt ze: 'Kom.' 'Ik heb je zo gemist, ' antwoord ik. 'Dat weet ik,' fluistert ze. Langzaam zie ik mijn ligplaats in de verte verdwijnen." De laatste zin was wel nodig voor mij om te begrijpen dat zijn ziel is overgegaan. Maar ik mis een beetje een overgang tussen het gesprek met zijn geliefde en de laatste zin. Visueel zie ik hoe hij met zijn gezicht naar haar toe is gericht, ergens boven de zee, met zijn rug naar zijn ligplaats. Moet hij zich dan niet omdraaien om de ligplaats te kunnen bekijken?

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
@NDD Alles wat helpt om een verhaal te verbeteren is welkom. En je hebt gewoon een punt. Dat ga ik aanpassen. Dank!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Hadeke: door het lezen van jouw verhaal vond ik bij dat van mij ook een logica-dingetje. (Heb het ondertussen aangepast.)

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Kippenvel! Meteen duidelijk zonder zelfmedelijden. Je vindt goede herinneringen nauwelijks terug op de plekken waar ze ontstaan zijn. Prachtig! Meteen duidelijk! Ik las in je reacties dat je als eindzin eerder had: Langzaam zie ik mijn ligplaats in de verte verdwijnen. En nu is het: Als ik me een laatste keer omdraai, zie ik mijn ligplaats langzaam in de verte verdwijnen. Maar ik had juist bij het lezen (zonder de reacties te hebben gelezen) het idee: waarom zou je je omdraaien? Als je je geliefde weer ziet, zou je toch alleen maar oog hebben voor hem/haar. Bijna als in hypnose. Lastig, lastig, want ik begrijp ook heel goed het punt van N.D.D.!

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hadeke, Goed verhaal. Het begin is naar mijn smaak wat aarzelend en weinig ondersteunend voor je thema. 'De hitte laat de lucht boven het zand zinderen.' compact: De lucht zindert boven het zand (de lezer verzint die hitte er zelf bij) 'Een parasol houdt me zo goed mogelijk buiten de onverbiddelijke stralen van de zon, die ondanks de bescherming mijn huid zelfs in deze schaduwplek tot verbranden aan weet te zetten.' een volzin die weinig beeld geeft. Het kan met veel minder: Zelfs onder de parasol verbrand ik. (het gaat tenslotte om de setting) 'Voordat ik het lipje van het blikje naar binnen druk, leg ik eerst het koele metaal op mijn voorhoofd, in de hoop daarmee de warmte weg te nemen.' dat zijn details die dit verhaal niet nodig heeft. 'in de hoop enz.' is echt overbodige uitleg. eventueel: Ik koel mijn voorhoofd met een blikje (of zoiets). Hier begint voor mij je verhaal: 'Om zes uur wil ik terugkeren naar mijn appartement, om te douchen, me om te kleden en om me klaar te maken voor mijn vaste plek in mijn vaste restaurant.' Dat intrigeert.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
@JanP altijd fijn om je hier (of waar dan ook) te treffen. Je opmerkingen snijden weer hoor. Het aarzelende begin heeft ook wel een functie, om de eenzaamheid vorm te geven. Maar het kan inderdaad scherper. Ik ga er op broeden. Dankjewel! @Renske dank voor je reactie. Ook jij roert een terecht punt aan. Leuk. Ik houd ervan om verder te puzzelen tot het helemaal klopt.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi beeld beschrijf je Hadeke, veel is al genoemd hierboven. Je laatste zin vind ik mooi na je verbetering. Fijne avond.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Hadeke, … ik dacht aan een Fata Morgana. Als een roep vanuit een andere wereld. Dit verhaal lijkt een droom en een nachtmerrie tegelijk.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Aangrijpend stuk Hadeke. Heel mooi weer gegeven. Ook jij hebt al hele goede feedback gehad. Hoewel het wel jouw stijl is om zinnen wat anders te formuleren en ze wat uit te breiden, denk ik wel dat je hier en daar wat concreter mag zijn.: Deze bijvoorbeeld, kan in stukken omdat de informatievoorziening wentelt en het doel van de zin dan net niet duidelijk wordt: Vast, voor de duur van mijn verblijf in dit ooit zo zorgeloze oord en een tafel voor twee, die eens onze tafel was, maar nu enkel voor mij alleen en voor mijn herinneringen. Ik snap je overweging om het begin aarzelend in te zetten, maar bij een kort verhaal heb je daar niet echt de tijd voor en daarbij moet je je ook afvragen, is de informatie die je geeft relevant voor het verhaal of puur decoratie. Er is altijd veel discussie over een eerste zin maar vergelijk eens deze twee zinnen: - De hitte laat de lucht boven het zand zinderen - Om zes uur wil ik terug zijn in het appartement. Bij welke zin zou een lezer denken: oh, waarom? Wat is er aan de hand? Laat ik snel eens verder lezen....

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dank Annette. Ik heb nog wat gesleuteld. Laatste blik Om zes uur wil ik terug zijn in mijn appartement. Dan zal ik me douchen, me omkleden en me klaarmaken voor mijn vaste plek in mijn vaste restaurant. Vast, voor de duur van mijn verblijf in dit ooit zo zorgeloze oord. Aan een tafel voor twee, die eens onze tafel was, maar nu enkel voor mij en mijn herinneringen. Kinderen trekken op blote voeten een sprint naar het lauwe water van de zee. Telkens als een voetzool het zand raakt, schreeuwen ze het uit van pijn. Een groep lokale pubers wordt omringd door meiden in meer dan luchtige badkleding. Een geluidsgolf van dreunende bassen stuwt over de mensenmassa heen. In al die jaren is hier weinig veranderd, alleen wij. Nu pas hoor ik de geluiden waar ik vroeger geen acht op sloeg, zie ik door mijn zonnebril het strand, de zee en de andere badgasten. Vroeger hadden we aan elkaar genoeg. Zij en ik. Een koelbox gevuld met bier staat binnen handbereik. De lege blikjes verzamelen zich rondom mijn ligplaats. Ik had hier niet alleen naar toe moeten gaan. Je vindt goede herinneringen nauwelijks terug op de plekken waar ze ontstaan zijn. Hitte, bier, liggen, denken en dommelen. Die cadans, niet altijd die volgorde. Terwijl ik wegschommel in dit ritme, neemt het geruis af. De branding lijkt te verstommen, geen schreeuwende kinderen, zelfs de muziek stopt. Een wolk werpt zijn schaduw over ons heen. Ik kijk naar het water. Eén zonnestraal weet zich een weg te banen naar de aarde. Naar de plek waar zij in de vloedlijn staat. Ik herken haar direct. Voorzichtig sta ik op, zonder te wankelen. Mijn voeten deinzen niet terug voor de hitte van het zand, stap voor stap, doelgericht loop ik naar haar toe. Iedereen zit stil en kijkt naar haar. Geluidloos. Als ik bij haar ben zegt ze: 'Kom.' 'Ik heb je zo gemist, ' antwoord ik. 'Dat weet ik,' fluistert ze. Als ik me een laatste keer omdraai, zie ik mijn ligplaats langzaam in de verte verdwijnen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Hadeke: neeeee! :crybaby: In de eerste versie liet je me achter met het gevoel dat de hoofdpersoon op het strand sterft, zijn lichaam daar achterlaat als een leeg omhulsel tussen de lege bierblikjes en dat zijn ziel naar zijn geliefde in of boven de zee overgaat. Nu is dat raar gevoel weg door de laatste zin die zo veel lichamelijker doet aanvoelen. Maar ik ben maar een lezer en misschien lees ik wel dingen die je niet zo bedoelt hebt?

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
@NDD Jou teleurstellen kan natuurlijk niet. Ik heb de laatste zin hersteld, past ook beter bij de titel.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Hadeke, De tweede versie is nog beter. De (kortere) zinnen lezen voor mij makkelijker, het verhaal verloopt vloeiender, het lijkt of de zinnen ook beter op elkaar aansluiten. De slotzin heb je mooi weergegeven :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dank Anke. Helemaal tevreden ben ik nog steeds niet. Het is naar mijn gevoel nu een beetje opsommerig geworden, waar de eerste versie wat verhalender was.