#249 Don't let the bed bugs bite..

Ik schrik wakker. Kippenvel kruipt omhoog over mijn armen. Mijn voeten zijn ijzig koud, net als mijn blote benen. Een windvlaag rukt aan het open raam en huiverend tast ik naar de dekens. Ik grijp mis. Het gebloemde katoen moet in mijn slaap van het bed zijn gegleden. Rillend tuur ik over de rand van het bed. Op de vloer ligt echter alleen mijn sprookjesboek. Ik frons mijn wenkbrauwen en buig nog wat verder over de bedrand. Niets. Langzaam laat ik mijn hand onder het bed zakken en tast over de vloer totdat mijn vingertoppen tegen iets zachts stoten. Net als ik het vast wil pakken, barst met een enorme knal het onweer los. Met kloppend hart vlieg ik overeind. Het begint nu ook te regenen en ik haast me het bed uit om het natuurgeweld buiten te sluiten. De rust keert terug en dromerig tuur ik naar mijn eigen weerspiegeling in het raam. Glinsterende druppels vermengen zich met mijn warrige lokken. Ik glimlach naar mezelf en even voel ik me net als de regenprinses uit het sprookjesboek. Dan stokt de adem in mijn keel. Achter mij beweegt een schaduw. Snel draai ik me om, maar behalve mijn bed en de antieke kledingkast is er niets te zien. Desondanks trekt er een rilling door me heen. Ik sla mijn armen om mijn niemendalletje en tuur nogmaals de kamer in. Tot mijn grote opluchting zie ik aan de andere kant van het bed mijn dekens op de grond liggen. Ik schuif over het matras, strek mijn armen uit en sla met één soepele beweging de stof om me heen. Maar in plaats van warmte, maakt een onaardse kou zich van me meester. Te laat besef ik dat het geen fris gewassen katoen is dat me omhult. En terwijl de geur van verderf mijn poriën binnendringt, voel ik twee handen langs mijn schouders naar beneden glijden.