#249 - Vandaag even helemaal niets

De kinderen waren naar school, haar man was naar werk. Maria was alleen thuis. Tijd voor een kopje thee. Ze hield van dit moment van de dag voordat ze aan de slag ging, alle tijd en mogelijkheden nog voor zich. Ze neuriede terwijl ze de keuken in liep en de waterkoker vulde. Ze haalde een zakje groene thee uit de houten theedoos. De koelkast sloeg aan met een zacht zoemend geluid. ‘Waar ben jij bang voor?’ Stond er op het theezakje. Vandaag even helemaal niets. Ze leunde tegen het aanrecht en staarde uit het keukenraam terwijl ze op de waterkoker wachtte. De ramen moesten gelapt worden, ze waren smoezelig. De kozijnen waren ook eigenlijk wel weer aan een likje verf toe. Zorgen voor morgen. Maria neuriede. Achter haar begon de waterkoker te pruttelen. Het zoemen van de koelkast veranderde van toonhoogte en werd meer een soort zingen. Ongezien door Maria liep er vanonder de waterkoker een stroompje water over het aanrecht. Straks ging ze de zolder opruimen. Lisa kwam zaterdag logeren, dan moest het logeerbed wel vrij zijn. Nu stond het nog volgebouwd met spullen die eigenlijk naar de rommelmarkt moesten. Achter Maria gaf de koelkast een tikkend geluid en viel stil. Vanonder de waterkoker vormde zich een plas water over het hele aanrecht. Maria merkte het niet en staarde voor zich uit. De rozemarijn en de peterselie stonden er een beetje treurig bij in de vensterbank. Water nodig. Aan het borrelen van de waterkoker te horen was die nog wel een minuutje bezig. Ze kon eerst de kruidjes wel water geven. Met haar rechterhand wilde ze zich afzetten tegen het aanrecht, maar haar hand gleed weg in een plas water. Ze verloor haar evenwicht. In een reflex greep ze met haar andere hand naar de koelkast.