# 246 De urendief

Als een slaperige reus strekt het landhuis zich uit achter het hoge, smeedijzeren hek. Met het handjevol bewakers en de tactisch opgestelde beveiligingcamera's lijkt het een onneembare vesting. Maar niet voor Olivier. Ongezien dringt hij binnen in het hart van het huis. Alleen de twee rottweilers in de hal zien hem zachtjes langslopen. Geen van beiden maken echter aanstalten om hun warme mand uit te komen. Niet voor deze vreemdeling. De slaapkamerdeur is niet op slot en voorzichtig stapt Olivier de ruimte binnen. Een luchtstroom laat de lichte gordijnen als dansende schimmen opbollen. De kamer, die ruikt naar zomernachten en zoete dromen, is enorm. Toch lijkt de ruimte te bezwijken onder de bizarre hoeveelheid spullen die er rondslingeren. Het grote hemelbed vormt het enige rustpunt in de chaos die zich als een donkere vlek over het tapijt uitspreidt. Olivier manoeuvreert geruisloos langs tijdschriften, kussens en stapels kleding.  Onesies en kanten hemdjes liggen in een onhandige omhelzing tegen elkaar aan. Tussen het vreemde alllergaartje telt Olivier maar liefst vier smartphones, die net als de andere spullen lukraak op de grond lijken te zijn neergegooid. Even vraagt de jongen zich af wat iemand in godsnaam met zoveel telefoons moet, maar dan wordt zijn aandacht getrokken naar het nachtkastje. Daar staat, zij aan zij met een gouden beeld - dat heeft hij eerder gezien, maar waar?  - een grote wekker. Olivier trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op als hij ziet hoe oud het exemplaar is. Het antieke uurwerk tikt rustig de tijd weg, terwijl de persoon onder het zijden dekbed zich ver weg in het rijk der dromen bevindt. Voorzichtig plaatst Olivier zijn handen op de wekker. Zodra hij de plaat aanraakt,  beginnen de wijzers te draaien en plots is het een uur later. De ochtendschemer valt nu door het open raam naar binnen en de schaduwen op het bed krijgen vorm. Konijntjes, beren en flamingo’s liggen als wachters rond het hoopje mens dat door de dekens nog steeds aan het zicht wordt onttrokken. Olivier fluistert bijna onhoorbaar ‘sorry’ en maakt zich uit de voeten. Olivier haast zich. Er is geen tijd te verliezen nu. Binnen een half uur staat hij op de houten vloer van een kleine zolderkamer. Ook hier lijkt het bed het enige eiland van rust tussen de stapels boeken, half leeggedronken koffiebekers en glinsterende chocoladewikkels die niets meer dan een vergeten hazelnoot bevatten. De kamer ruikt muf; Olivier loopt voorzichtig naar het raam, zet een verdorde kamerplant opzij en schuift zonder geluid te maken het raam een klein stukje omhoog. Dan loopt hij terug naar het bed en kijkt om zich heen. Onder het verkreukelde dekbed komt een bleke hand tevoorschijn. Hij bungelt over de rand; de vingertopjes raken nog net het gebarsten scherm van de Iphone, die naast het bed op de grond ligt. Heel voorzichtig schuift Olivier de telefoon naar zich toe, opent het beginscherm en legt zijn hand over de tijdsaanduiding. Als hij zijn handpalm weer weghaalt, is de tijd precies één uur teruggesprongen. De schaduwen in de kamer worden dieper, de spullen verliezen hun contouren. Een zucht ontsnapt vanonder de dekens.  Olivier schuifelt voorzichtig richting deur, draait zich nog één keer om. ‘Een uur extra slaap zal je goed doen’ fluistert hij naar de warme vorm in het bed. ‘Succes straks. Je gaat het vast wel halen.’ Dan verdwijnt Olivier,  als een dief in de nacht.