#246 Meneer en mevrouw Douwe

Nerveus betreedt het dienstmeisje de kamer. Meneer en mevrouw Douwe zijn altijd vriendelijk en ingenomen over haar toewijding. Ze wordt rijkelijk beloond voor haar inzet. Voor haar verjaardag krijgt ze zelfs een presentje. Maar telkens als ze de kantoorruimte binnen komt, lopen de rillingen over haar rug. Ze probeert zichzelf een beetje op te beuren. Naast de robuuste kast, gemaakt van donker kersenhout, staat een kleine muurtafel. Ze opent een suède kistje. Langspeelplaten uit vervlogen tijden komen tevoorschijn. 'Borodin', één van de favoriete componisten van meneer Douwe. Voorzichtig legt ze het naaldje op de lp. Gekraak vult de ruimte. Dan hoort ze de klanken van violen, dwarsfluiten, en klarinetten. Voldaan staart ze naar de kroonluchter. Enkele zonnestralen laten het geslepen glaswerk fonkelen. Ze opent de twee hoge tuindeuren. De oude eik midden in het grasperk, trekt haar aandacht. Ze snuift de geur van de rozenstruiken op. Bevlogen veegt ze met haar plumeau over het donkere bureaublad. Elke keer weer vergaapt ze zich eraan. Het bureau is rijk bewerkt met koperbeslag en het heeft poten als leeuwenklauwen. Het pronkstuk van meneer Douwe staat op de hoek van de schrijftafel, een oude grammofoon. Ooit galmden klassiekers zoals Rachmaninov door de gouden hoorn. Het dienstmeisje staat een poosje stil voor het kunstwerk aan de muur. Een schaars geklede mevrouw poseert op een bordeaux rode sofa. Haar emotieloze blik bezorgt haar telkens een rilling. Twee donkere slagen dreunen door de kamer, verschrikt kijkt ze naar de bruine wandklok. De wijzers geven aan dat het al twee uur is. Naast de muurkast, waar tevens de stofzuiger staat, is nog een deur. Mevrouw Douwe heeft haar dikwijls gewaarschuwd dat ze die kamer absoluut niet mag betreden. Maar haar nieuwsgierigheid naar de geheimzinnige ruimte wordt met de dag groter. Met ferme passen loopt ze terug naar de deuropening. Ze ziet meneer Douwe met open mond in zijn fauteuil liggen. Een licht gesnurk kalmeert haar enigzins. Mevrouw Douwe zou vanavond om zeven uur pas thuis komen van de kienclub. Voorzichtig grijpt ze de sleutelbos uit haar schort. Ze houdt de sleutel voor het slot. Alle binnendeuren hebben hetzelfde deurbeslag, dan zou deze sleutel moeten passen... Haar hand begint te trillen. Plots hoort ze een bonk, ze draait ze zich om. Een windvlaag laat de tuindeur klapperen. Een licht gerommel klinkt in de verte. Ze werpt een blik op meneer Douwe, hij ligt nog steeds in diepe slaap. Vlug sluit ze de tuindeuren. Gekras schelt door de kamer, de lp draait op zijn einde, maar ze lijkt het niet te horen. Ze draait de sleutel om en opent de piepende deur. Ze houdt haar adem in, haar hart bonkt. Het is aardedonker, haastig zoekt ze een lichtschakelaar. Een lampje begint te flikkeren. Even twijfelt ze, maar dan loopt ze voorzichtig de steile houten trap af naar beneden. Een vervallen deur staat op een kier, langzaam opent ze hem. In het schemerlicht ziet ze tot haar verbazing een tafel staan. Er liggen vier leren riemen op. Met knikkende knieën loopt ze door de kille ruimte. Dan grijpt ze met haar hand naar haar mond. Had ze echt donkere vlekken op tafel gezien? Hoewel haar hele lichaam beeft, staart ze weer naar de ranzige plekken. Wat heeft zich hier ooit in hemelsnaam afgespeeld? De gelige muren lijken als monsters op haar af te komen. Op het moment dat ze weg wil gaan, trekt een hoge kast haar aandacht. Ze wrijft de spinnenwebben er vanaf. Bewegingloos staart ze naar de scherpe voorwerpen. Boven hoort ze opeens gestommel, de deur klapt dicht. Luid gekras weerklinkt door de kelder.