# 246 Transitie

Liefdevol strijkt ze over de ruggen van haar verzameling oudtestamentische boeken. ‘Jullie hadden toch gelijk’, mompelt ze in zichzelf. Ze neemt met witte katoenen handschoenen haar lievelingsboek: het apocrieve deel eruit. Gaat op haar bank met plaid zitten in het eenkamerappartement op de vierde verdieping in de Londense wijk Pimlico. Stijlvolle Victoriaanse huizen met Dorische zuilen kenmerken deze straten. Ze kan uren op een bankje langs de Theems zitten en haar verleden langs zien komen. In haar vensterbank staan planten: tomaten, peterselie, basilicum en oregano. Tezamen met een christusdoorn. Zo bereidt zij haar voedsel, alles moet vers en onbespoten zijn èn ze wil haar vorige leven nooit vergeten. Op een tafeltje naast de ingang staan foto’s. Dikwijls knielt ze ervoor en bidt. Al diegenen die ze niet meer kan ontmoeten geeft ze haar zegen. Een houten Franse kast staat in een andere hoek van de kamer. Als hij geopend wordt, stapt ze bewust terug in haar vorige leven. Haar kleding uit die tijd hangt er, ze ruikt de wierookgeur altijd nog, alhoewel die door de jaren heen duidelijk afneemt. Op zondagen in de winter trekt ze ’s avonds haar oude kleren weleens aan, ze stapt daarmee in haar voormalige functie. Haar stille hoop is dat ooit de Heilige Kerk vrouwelijke ambstdragers zal toestaan. In de hoek hier tegenover, achter een kamerscherm, staat een eenpersoonsbed met een lappendeken eroverheen. Ernaast een staande lamp met ledverlichting die haar, toch al wat oudere, ogen bijlichten. De bank onder het plaid is bijna tot op de draad versleten, hij staat bij haar enige raam in het vertrek. De zitting is oorspronkelijk bekleed met juchtleer. De geur is al lang geleden verdwenen met ten dele de bovenlaag van het leer. De schotse ruit van het plaid is niet toevallig gekozen. Een van haar voorouders komt uit Schotland. Ook hij koesterde dezelfde gevoelens als zij. Hij had de pech niet begrepen te worden in zijn tijd en heeft op de brandstapel zijn einde gevonden. Dan staat er een grote boekenkast kamerhoog gevuld. Helemaal rechtsboven zitten deurtjes in deze open kast. Die deurtjes gaan nooit meer open. Erachter staan haar boeken over haar transitie. Ze kent ze uit haar hoofd. Ze zou ze wel op internet kunnen zetten, om anderen te helpen. Maar zover is ze nog niet. Je weet maar nooit, denkt ze vaak. Voor haar bank staat een Queen Ann tafeltje met gestileerde pootjes. Er ligt een glazen plaat overheen, ter bescherming van het gepolitoerde bovenblad. Een stapeltje onderzetters ligt erop, in een waaier geschikt met motieven van een hondenras. Aan de muur hangen foto’s van boxers begeleidt door een man. De namen staan eronder, een van hen is Gerda. Ze sluit haar boek, legt de handschoenen naast de lederen boekenruggen en loopt naar haar kamerscherm. Snel verkleedt ze zich in haar uniform, sluit haar deur af, neemt de trap naar beneden en sluit de voordeur zachtjes. Dan op naar Sainsbury’s, waar ze mooie dames bij het afrekenen van hun boodschappen geld terug mag geven.