#240 Zoete inval

Melanie staat fier voor de liftdeur te wachten. Ze voelt zich opgelaten, happy zelfs. Ze bekijkt zichzelf in de reflectie van het raam. Je ziet er goed uit meid. De kleding van haar nieuwe werkgever Visser Chocolade staat haar perfect. In haar handen draagt ze een redelijk grote doos. Ze gluurt er nog eens in. Honderdvijftig luxe bonbons. Ze mag ze persoonlijk afgeven bij het management van DSM, waar vanmiddag een grote bijeenkomst plaatsvindt. De lift stopt op de begane grond. In de lift staan twee mannen, in plaats dat ze uitstappen, blijven ze op hun plek staan. Ze zien er erg bleek uit. Een van hen is zeker al de tachtig gepasseerd. Ze geven niet veel aandacht aan Melanie. Zodra Melanie realiseert dat de twee blijven staan, stapt ze in de grote glazen lift. ‘Goedemorgen.’ zegt ze vriendelijk met haar zoete gummiberen stem. De oudere man probeert wat te zeggen, het enige dat volgt is een kleine inwendige boer. Ongemakkelijk kijkt Melanie in het rond. De jongere man staart intensief naar de doos. Zal ik ze een bonbon aanbieden? Klanten werven is nooit weg. Melanie opent voorzichtig de doos en de ogen van de man worden groter en hij begint hevig te kwijlen. De oudere man schrikt wakker uit zijn staat van ontbinding. ‘Sjakie nee!’ Maar het is al te laat. Sjakie rukt de doos uit Melanie’s handen en begint als een wild beest de bonbons naar binnen te werken. Melanie staat op beide benen te shaken. De oudere man haalt een flinke insuline spuit uit zijn jaszak en stormt op Sjakie af. ‘Ik wil niet nog dertig jaar hier vast zitten!’ Sjakie deinst terug en de oude man vliegt door het glas van de lift en zijn lichaam dendert naar beneden. Intens kijkt Sjakie naar Melanie en begint te kokhalzen en hoest drie mannetjes met groen haar op. Ze beginnen een liedje te zingen om Melanie op te vrolijken. Het is duidelijk dat het Sjakie spijt.