#238 - Het tovenaarsduel

'Je begrijpt dat we dit moeten uitvechten,' zei Terentius Berg. 'Dat begrijp ik heel goed,' antwoordde ik. 'Goed, laat ons dan afspreken bij zonsopgang aan de vijver bij het donderbos.' 'In orde,' antwoordde ik, 'breng gerust al je vrienden mee, ik zal ook alleen komen.' Een duel onder tovenaars is zelden een gevecht op leven en dood. Er wordt gestreden met de toverstok tot één van beiden ontwapend is. De winnaar mag de toverstok van de verliezer aan zijn collectie toevoegen. Als we alle verhalen over Terentius mogen geloven, dan heeft hij ondertussen al een paar honderd toverstokken verzameld. Waar Terentius verschijnt, maken andere tovenaars zich uit de voeten uit vrees door hem uitgedaagd te worden. Ik ben nooit happig geweest op duels, maar ik had een duidelijke opdracht van de hoge raad voor magie: recupereer de toverstok van onze voorzitter. De voorzitter had die niet zelf kwijtgespeeld; hij zou zich nooit tot een duel verlagen. Maar zijn zoon, een jong broekje van amper veertig jaar, dacht dat hij er als eerste tovenaar ooit in zou slagen Terentius te verslaan. Daartoe had hij de toverstok van zijn vader geleend... Met alle gevolgen van dien. De toverstok van de voorzitter was gemaakt van taxus met een hart van feniksveer; mijn eigen toverstok was er één van Cederhout en eenhoornhaar, maar die wilde ik niet voor een duel gebruiken. In plaats daarvan zocht ik mezelf een mooi wilgentakje uit en knipte ik een stukje staarthaar van mijn trouwe ezeltje. Slechts weinig tovenaars beheersen het ambacht van het maken van toverstokken, maar met wat inspanning slaagde ik erin een aardig stokje te maken dat buigzaam en koppig was tegelijkertijd. Terentius stond erom bekend dat hij een duel won, nog voor de eerste spreuk afgevuurd werd. Hij keek zijn tegenstander aan met een blik die overwinning uitstraalde en de knieën van elke toeschouwer deed knikken. Zoals afgesproken betrad ik net voor het ochtendgloren het strijdperk. Terentius schoot in een lach toen hij mijn zelf in elkaar geflanste toverstokje zag: 'Denk je me met dat wilgentakje en wat ezelhaar te kunnen verslaan?' Ik strekte schijnbaar zenuwachtig mijn armen en liet daarbij opzettelijk mijn toverstok vallen. 'Nog een geluk dat we nog niet begonnen waren,' grapte ik, 'anders was ik al verloren!' Diep binnenin dacht ik aan wat mijn mentor mij altijd voorhield: 'het moment waarop je tegenstander je krachten onderschat, heb je al half gewonnen.' 'Genoeg gelachen,' zei Terentius, 'laat ons aan het duel beginnen!' Hij vuurde meteen een paar salvo’s af die ik met mijn wild zwiepende wilgenstok wist te pareren. Waren er toeschouwers geweest, ze dachten waarschijnlijk dat ik het geluk van een gek aan mijn kant had. Terentius wist niet wat hem overkwam. Hij was woest toen ik na zijn zoveelste aanval een geeuw onderdrukte. 'Waarom. Geef. Je. Jezelf. Niet. Over!' riep hij uit. 'Omdat ik een trucje ken dat jij niet kent!' De voorzitter van de hoge raad voor magie had mij een persoonlijke spreuk toevertrouwd waaraan alleen zijn eigen toverstaf gehoorzaamde. Het werd stilaan tijd die te gebruiken: 'Reversus pluma phoenix!' De toverstok schoot onmiddellijk uit Terentius’ hand, blij van die schande van een tovenaar verlost te zijn.