Lief dagboek, Zo 'n twintig jaar geleden, begin maart 2019 als ik het mij goed herinner, deed ik mee aan een schrijfopdracht. Ja, je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar schrijven deden wij toen zelf. We hadden al wel van schrijfrobots gehoord, maar ach, wie nam dat nu serieus? Wij schreven zelf en we deden het volop. Romans, verhalen, korte verhalen, zeer korte verhalen, ultrakorte verhalen en nog kortere ultrakorte verhalen, van alles rammelden wij uit onze laptop. Het schijnt overigens dat zelfdenkend schrijven weer populair wordt bij de jonge generatie. De producten van artificial intelligence beginnen voorspelbaar en saai te worden. Zelf zie ik trouwens enorm uit naar de dag dat ik weer eens onbevangen een boekwinkel kan betreden, zonder dat een voorleesrobot mij lastigvalt met saaie stukken proza die ik niet wil horen. De koffie, de wijn en de blokjes lamakaas mogen ze ook houden. Behalve de V-pil natuurlijk, die neem ik graag. Afijn, de schrijfopdracht. De schrijfcoach vroeg ons een dagboekpagina te schrijven over ons leven twintig jaar later. Hij was jong, anders zou je dat toch niet bedacht hebben. Ik was in die tijd 50-plus, plus nog een beetje. Dan heb je toch weinig zin om daar nog eens twintig jaar bij op te tellen. Ik zag het al voor me, kinderen die niet op bezoek komen, rondkomen van een AOW’tje en vergeetachtig door het huis strompelen op benen die niet meer willen. Zou dat nou interessant zijn? Hoe anders is het geworden. En dat allemaal dankzij de V-pil. Jawel, de vitaliteitspil. De moderne tijd brengt ook heus wel iets goeds voort. Voor een habbekrats te koop en de effecten zijn enorm. Met mijn kleinzoon beklom ik vorig jaar de Mount Everest, zonder zuurstof. Met mijn zus zwem ik deze zomer de Elfstedentocht en zojuist hebben mijn man en ik een ticket geboekt voor een basejump vanaf de Euromast. Wat een levenslust, wat een levenslust. We kunnen ons geluk niet op. Maar ach, lief dagboek, niemand zou mij toch geloofd hebben, als ik dat twintig jaar geleden opgeschreven had.