Hoi Nathalie. Carmiggelt was nog van vóór mobiele telefoons en sms'jes en facebook (in 1987 overleden). Ik zie eigenlijk geen verband tussen de Kronkels en jouw tekst. Verkeerd opdrachtnummer?

Ik heb het anders opgevat. Ik heb de opdracht gezien als een grappige anekdote uit het dagdagelijkse leven beschrijven, maar dan in het nu. Misschien fout, maar dat was mijn interpretatie. Ik heb de dagdagelijkse elementen meegenomen en de humor en ben van daaruit vertrokken.

Ik had het ook zo opgevat, maar de schrijfcoach nam me dat kwalijk en schreef Ik zie verder dat je ervoor hebt gekozen je eigen koers te varen bij het schrijven van een tekst, wat ook wel goed uitkomt, aangezien ik je feedback van mijn hand voortaan sowieso zal besparen. Vriendelijk van haar, niet?

Ik vond het overigens een leuk cursiefje. Het begon met een cliché, en draaide dat cliché vervolgens helemaal om. Dat soort humor kan ik wel smaken.

Sommige dingen hoef je denk ik niet uit te leggen, maar dat kan persoonlijk zijn. Zoals dat de vriend de waarderingsladder weer is opgeklommen. Dat lijkt overbodig. Het is ook een wankel laddertje. Want is hij in achting van de meisjes gestegen of is hij als single in de hitlijst geklommen? Is het een actief of een passief? Ik ga dan denken. Maar dat hoeft helemaal niet. Verder heb je het mooi gebouwd. Lekker in de verontwaardiging leunen zodat het extra genant is aan het eind.

Ik sluit me in dit geval bij Tilma aan. Paar kleine aanpassinkjes zullen het sterker maken en nu vond ik het al leuk om te lezen.

Al mooie tips gehad van Tima. De waarderingsladder doet mij denken aan de liegladder. Gezellig gekonkel van de dames, het is van alle tijden. Goed leesbaar geschreven. Fijn weekend.

Ik zie er vrees ik net als Ostinato erg weinig Carmiggeltiaans in. De opdracht leek me toch vrij expliciet: spring in voor Carmiggelt door een stukje te schrijven waarvan iedereen zal denken dat het van hemzelf is en tijdens zijn vermelde (fictieve) ziekte ergens in de jaren tachtig is geschreven. Zo kan zijn 'streak' in stand blijven (met valsspelen, dat dan weer wel). Dat betekent dat het vanuit een mannelijke ik-persoon geschreven moet zijn en ook dat er geen dingen in voorkomen die in de jaren tachtig nog niet bestonden. En ook, vrees ik, dat er geen taalgebruik in voorkomt waar Carmiggelt nooit voor gekozen zou hebben. Dat beperkt het speelveld tot ABN, met hooguit wat Amsterdamse en Haagse invloeden (hij heeft het grootste deel van zijn leven in Amsterdam gewoond, maar kwam oorspronkelijk uit Den Haag). Natuurlijk is het prima als je ervoor kiest om naar aanleiding van de opdracht er zelf een afwijkende draai aan te geven, maar – en dit is meer een algemene opmerking dan dat hij specifiek alleen aan jou is gericht – wie (ooit) de kost wil gaan verdienen met enige vorm van schrijven en daar opdrachten bij aanneemt, doet er wel goed aan om zich zo nauwgezet mogelijk aan die opdrachten te houden. En deze opdrachten zou je daar ook als vingeroefening voor kunnen gebruiken. Voor mij is het nu vrij lastig om inhoudelijk commentaar op je tekst te geven, aangezien mijn referentiekader bij deze opdracht toch vooral door de stijl, het taalgebruik en de onderwerpkeuze van Carmiggelt wordt gevormd. Wat er wel Carmiggelt-achtig aan is, is dat de tekst gebaseerd is op 'klein leed' uit het dagelijks leven, een klein gegeven dat flink uitgesponnen is. Verder zie ik er niet zoveel aanknopingspunten in. De tekst bevat een aantal specifiek Belgisch Nederlandse elementen, maar ik neem aan dat je ook niet hebt geprobeerd om die te vermijden, dus ik zal ze verder niet benoemen. Ik beperk me daarom tot enkele taaltechnische puntjes: ‘Acties spreken duidelijker dan woorden’ -> Dit komt op mij over als een letterlijke vertaling van een Engelse uitdrukking. De corresponderende nederlandse uitdrukking luidt immers ‘geen woorden maar daden’. ‘smsje’ --> De juiste spelling is ‘sms’je’ (zie ook https://onzetaal.nl/taaladvies/gsmetje-gsm-metje/ en https://onzetaal.nl/taaladvies/smsen-sms-en/ ‘Hij stond, wat ons betreft, nu ver onderaan de waarderingsladder…’ -> Als je ‘onder aan een ladder staat’, sta je helemaal al niet op de ladder. Het voorzetsel 'op' is hier onontbeerlijk in de betekenis die jij voor ogen hebt. ‘vooraf gegaan’ -> ‘voorafgegaan’ (aangezien ‘voorafgaan’ als zelfstandig werkwoord in het woordenboek staat). ‘…elke blik werd aan een strenge ontleding van ons onderworpen’ -> Liever ‘door ons’. Bij een ‘ontleding van ons’ gaat het mes in de 'wij'. Overigens vind ik de passiefconstructie hier niet zo geslaagd. Die werkt m.i. al een stuk beter als je 'van/door ons’ gewoon weglaat. Uitde context blijkt toch al wel wie die ontleding voor hun rekening gaan nemen. De zin erna is ook al een passiefconstructie. Zou ik niet voor kiezen. ‘Want zelf kwam ze ook aan bod in het verhaal.’ -> Ik snap deze zin niet zo. Voor mij betekent 'aan bod komen' hier gewoon dat ze in het verhaal voorkomt, wat me niet meer dan logisch lijkt. Ik vermoed‘echter dat je iets meer bedoelt (wellicht is hier in Belgisch Nederlands nog een andere betekenis voor mogelijk is die mij niet bekend is.) ‘De week nadien, was er weer nieuws.’ -> Hier hoort geen komma in te staan. (In het Engels wordt wel vaak een komma gebruikt na een (tijds)bepaling aan het begin van een zin, maar die gewoonte hebben we in het Nederlands vooralsnog niet overgenomen. Idem dus in de zin ‘Maanden geleden, was er ook behoorlijk wat reden tot boosheid geweest.’ En ook de eerste komma in deze zin hoort daar niet in thuis: 'Even gedecideerd als nu, had ze in haar woede elk kanaal waarop hij contact kon zoeken, afgesloten.’ ‘... maar het zou niet baten.’ -> De vaste uitdrukking luidt ‘…maar het mocht niet baten’. Maar hier past grammaticaal beter: ‘’… maar het had niet mogen baten’. ‘Ze had er alleen niet bij stilgestaan…dat dat vanaf nu dus niet meer kon.’ -> Consequent blijven in je tijden: ‘Ze had er alleen niet bij stilgestaan…dat dat vanaf dat moment dus niet meer zou kunnen. ‘antwoord-apparaat’ -> Het is gewoon ‘antwoordapparaat’, zonder koppelteken. (Dat geldt overigens ook voor het woord ‘telefoon-analyse’ uit (onder meer) de titel. ‘… terwijl mijn mobiele telefoon niet eens rinkelde’ -> Je kunt natuurlijk wel een rinkelgeluid als beltoon op je mobiele telefoon instellen, maar het lijkt me meer voor de hand liggen om het bij een mobiele telefoon te hebben over het algemenere ‘overgaan’. ‘dat is immers de persoon waar hij contact mee zoekt’ – > dit is dialoog en daarin mogen mensen natuurlijk best grammaticale fouten maken (als ze nu eenmaal zo praten), maar officieel moet het zijn: ‘dat is immers de persoon met wie hij contact zoekt’ (‘waar’ staat voor ‘wat’ en mag niet gebruikt worden om mee naar personen te verwijzen.