#229 Kastanjekind

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huid zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik vanuit mijn ooghoek iets wegschieten achter één van de vele kastanjebomen die dit gedeelte van het bos bewoonden, waar ik als kind in de herfst zoveel tijd had doorgebracht. De liefde voor de kastanje had me nooit meer verlaten. Mijn kinderen bekenden me later dat ze stoute dingen deden als ze mama na een tijdje alleen lieten achter de knutseltafel met herfstmateriaal. Ik schudde de herinneringen van me af en concentreerde me op de geur die sterker leek te worden en die ik nu herkende als de geur van in het vuur gepofte tamme kastanjes. En daar tussen de bomen verscheen ineens een bijzonder tafereel, een herinnering in levende lijve. Een voor een nam ik de figuren rond het vuur in me op en verplaatste mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere voet en weer terug. Daar was oma die naar opa keek terwijl hij de arm van zijn kleindochter omklemde die uitrekte naar het vuur om de kastanje aan de spies zo goed mogelijk te verwarmen. De geur van de kastanjes sprong op mijn tong en ik slikte het water weg. Na het poffen kwam het feest van het eten en ik was jaloers op deze mensen bij het vuur. Waar was de magie gebleven die je alleen als kind zo intens kon ervaren? Nog steeds wiebelend nam een koude windvlaag bezit van mijn lichaam en vervaagde de zoete kastanjegeur. Wat overheerste was de bekende geur van verval en verlies. Opa en oma namen de liefde met zich mee toen ze hun vuur doofden.