Wekelijkse schrijfopdracht # 228 – Onzichtbaar gevaar Miep houdt haar Ov-chipkaartvoor de scanner. Het piepje klinkt, ze stapt rustig en stijf van het lange zitten, uit de bus. Na de chauffeur goedenavond gewenst te hebben, stopt ze haar kaart in haar portemonnee en die portemonnee in het voorvak met rits van haar tas. De tas schuift ze om haar hals. Ziezo, die zit, aan haar linkerarm houdt ze zo’n moderne opvouwbare tas met inkopen die niet in haar schoudertas passen. Het begint donker te worden. Aan de overkant van de straat ziet ze haar nieuwe buurmeisje – hoe heet ze ook weer: Joke, Joekie. Het zal wel Joekie zijn, Joke is wat ouderwets. Zij heeft gezelschap van haar hond; vanmorgen hebben ze nog met elkaar kennisgemaakt. Vroeger was haar geleerd: eerst je linkerhand uitsteken, niet boven zijn kop want dan schrikt hij, laat hem maar rustig aan je hand snuffelen, dat is voor hem voldoende. En dat bleek. Hoe heet die hond ook alweer: eh … Rens. Ja, Rens dat was het. Miep en het meisje zwaaien naar elkaar. Dan buigt de weg iets naar rechts, het is hier wat donkerder. Ze huivert, trekt haar wollen shawl wat op. Miep, nog even doorzetten en je bent weer thuis. Kopje koffie en dan … Ze schrikt, er komt iets snel achter haar aangelopen - dat is niet pluis denkt ze – intuïtief drukt ze haar tas steviger tegen zich aan. Helaas, dat helpt niet. Ze wordt aan haar arm getrokken en een hijgende stem zegt: ‘Kom op wijfie, kom op met die tas.’ Zijn greep wordt sterker, een pijnschuit schiet door haar schouder en arm; ze wordt razend. Maar helaas, in minder-dan-geen-tijd, ligt ze op de grond, maar ze laat zich om de dooie dood niet kisten. Wel potverdikke, ze zal hem leren. Ze trapt en gilt: ‘Láát los – laat lós zeg ik je’ … er volgt nog meer lawaai. Een blaffende hond springt op haar, al haar spieren doen pijn; ze ruikt hond. Rens, denkt ze – Rens. Dan wordt het zwart voor haar ogen. Joekie komt aangerend, geschrokken en buiten adem roept ze: ‘ O, o, mevrouw Dubbeldam, ik kon Rens niet meer houden.’ Iemand belt 112.