Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#227 Weg

4 januari 2019 - 9:51
Het wolkenpak dat boven de school hangt, lijkt eindelijk open te breken als Jennifer haar auto parkeert. Ze is laat. Net voor ze weg wilde gaan kreeg ze nog een telefoontje en het verkeer zat ook nog eens niet mee. De bel is al gegaan en ze haast zich door een wirwar van ouders, kinderen, buggy’s en honden naar de ingang van de school. Bij het hek blijft Jennifer staan. Bram is altijd een van de laatsten. Ze vindt het niet erg om even te wachten. De zon verwarmt haar gezicht en dat was welkom na alle stortbuien van de afgelopen dagen. Ze verheugt zich op de lente. Eindelijk kunnen Martijn en zij aan de slag in de tuin. Wat een geluk dat ze de boerderij aan de rand van het dorp hadden gevonden. Dat het pand verwaarloosd was en meer geschikt leek voor sloop dan voor bewoning had hen niet tegen gehouden. Sterker nog, het architectenhart van Martijn was meteen sneller gaan kloppen bij het zien van het zadeldak met dakkapel, de opkamer en de bedstee en hij was eerder begonnen het maken van tekeningen dan met onderhandelingen over de prijs. Maar wat de doorslag had gegeven was toch wel dit dorpsschooltje. Het gebouwtje ademt de sfeer van vroeger en is zeker honderd jaar oud. De toegangsdeur in het midden, de symmetrie in de reeks van ramen, het smeedijzer, de ornamenten en het pleisterwerk komen nog meer tot hun recht doordat de school lijkt te worden omarmd door eikenbomen die er vast al net zo lang staan als de school zelf. Het kon niet anders dan dat Bram het hier naar zijn zin zou hebben. Jennifer kijkt om zich heen en ziet dat ze inmiddels alleen bij de poort staat. Verdorie, denkt ze. Het is ook altijd hetzelfde. Ze loopt langs het speeltoestel naar de voordeur en als ze de school binnengaat, voelt ze een tinteling van onbehagen door haar heen gaan. De gang naar het lokaal van Bram weerkaatst het geluid van haar hakken. De juffrouw van Bram komt tegelijk met haar aan bij het lokaal, een mok koffie in haar hand. ‘De mama van Bram’, zegt ze. ‘Wat doe jij nou hier?’ De verbazing op haar gezicht spreekt boekdelen. ‘Eh, sorry?’ zegt Jennifer. ‘Ik kom Bram halen,’ en ze kijkt zoekend om zich heen ‘Halen? Maar Bram is toch ziek?’ Jennifer weet even niet wat ze moet zeggen. Ze pakt haar telefoon en ziet geen gemiste oproepen of een bericht van Martijn. Gehaast drukt ze op de sneltoets voor het nummer van Martijn. Ze voelt zich misselijk worden als de telefoon overgaat en hij niet opneemt. ‘Nou ja, dan zal hij wel vergeten zijn je te bellen,’ zegt de juf. Jennifer knikt, maar ze lijkt niet overtuigd.

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 januari 2019 - 9:53
Heb behoorlijk getwijfeld of ik dit begin van een verhaal hier wel zou plaatsen. Het is mijn eerste bijdrage hier, dus voel me wat onzeker. De verhalen die al zijn geplaatst onder de schrijfopdrachten zijn allemaal zo mooi. Maar goed, ik moet ergens beginnen. Dus bij deze

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 januari 2019 - 20:26
Je verhaal doet wat mij betreft zeker niet voor onder dan dat van de anderen, dus die onzekerheid is nergens voor nodig. Het is alleen wel ruim langer dan de bedoeling was (460 woorden in plaats van de gevraagde 200-400). Daarom gaat mijn feedback alleen over de twee delen tot aan de tweede witregel. Het deel dat echt een beschrijving van een omgeving bevat, waar de opdracht om ging, zit daar dan in ieder geval ook nog bij.Het verhaal leest vlot, er is een goede afwisseling in zinsbouw en vocabulaire. Ik werd bij het lezen in het begin even op het verkeerde been gezet over de rol van Jennifer (zie hieronder), maar dat kwam daarna wel weer goed. Een aantal aandachtspunten: 'Het wolkenpak dat boven de school hangt, lijkt eindelijk open te breken als Jennifer haar auto parkeert. ' _-> Hoe ziet dat eruit een wolkenpak dat LIJKT open te breken? Blijkbaar breekt het toch al min of meer open, want even later heb je het over de zon die Jennifers gezicht verwarmt. 'Net voor ze weg wilde gaan kreeg ze nog een telefoontje en het verkeer zat ook nog eens niet mee.' --> Ik zou hier zelf een komma toevoegen na 'telefoontje' maar dat is denk ik een heel persoonlijke keuze. 'De bel is al gegaan en ze haast zich door een wirwar van ouders, kinderen, buggy’s en honden naar de ingang van de school.' --> Dit is de zin die me even op het verkeerde been zette. De wirwar van ouders enz. las ik alsof het elementen betreft waar zij zelf geen deel van uitmaakt en daarom dacht ik in eerste instantie dat zij dan wel een docent zou zijn, maar uiteindelijk blijkt ze zelf ook een ouder. Ik zou er denk ik iets van maken dat bijvoorbeeld naar '(de) andere ouders' verwijst. Dan laat je de lezer meteen op subtiele wijze weten wat Jennifer daar te zoeken heeft. De 'honden' vind ik ook een beetje 'veel'. Misschien liever bijvoorbeeld 'en hier en daar zelfs een hond'. 'Dat het pand verwaarloosd was en meer geschikt leek voor sloop dan voor bewoning had hen niet tegen gehouden.' --> liever 'voor DE sloop' in plaats van 'voor sloop' 'Dat het pand verwaarloosd was en meer geschikt leek voor sloop dan voor bewoning had hen niet tegen gehouden. ' Ik zou met deze zin een nieuwe alinea beginnen in plaats van de huidige alinea door te laten lopen. De zinnen hiervoor zijn gedachten van Jennifer. Deze zin zou nog een gedachte van haar kunnen zijn, maar met de zinnen erna erbij wordt het een beetje veel. Jennifer weet al die dingen allang. Het lijkt me meer informatie die de alwetende verteller met ons deelt. 'Sterker nog, het architectenhart van Martijn was meteen sneller gaan kloppen bij het zien van het zadeldak met dakkapel, de opkamer en de bedstee en... ' --> Ik zou een komma toevoegen na bedstee (of eventueel daar gewoon een nieuwe zin beginnen (die best met het woord 'en' mag beginnen hoor). '...en hij was eerder begonnen het maken van tekeningen dan met onderhandelingen over de prijs' --> het woord 'met' ontbreekt na 'begonnen' --> Na het werkwoord 'maken' zou ik er eerder voor kiezen om ook het werkwoord 'onderhandelen' te gebruiken, wat m.i. een mooie(re) symmetrie oplevert. 'De toegangsdeur in het midden, de symmetrie in de reeks van ramen, het smeedijzer, de ornamenten en het pleisterwerk komen nog meer tot hun recht doordat de school lijkt te worden omarmd door eikenbomen die er vast al net zo lang staan als de school zelf.' --> het woord 'reeks vind ik hier niet zo mooi. Het kan wat mij betreft ook prima gewoon zonder: 'de symmetrie van de ramen' --> '...komen nog meer tot hun recht...': meer dan wat? die vraag doemt bij mij toch wel op bij deze formulering - daarom liever bijvoorbeeld 'komen extra goed tot hun recht' --> 'die er vast al net zo lang staan...' --> zo'n woord als 'vast' past weer veel beter bij iets wat Jennifer denkt, de alwetende verteller is immers alwetend en zou zo'n woord er dus niet tussen zetten en eerder bijvoorbeeld 'minstens net zo lang' zeggen. Voor een mijmering van Jennifer vind ik ook deze zin niet geschikt. Dan zou je er naar mijn mening toch iets aan toe moeten voegen waarmee je benadrukt dat Jennifer even behoorlijk uitgebreid aan het mijmeren is, bijvoorbeeld ergens '...mijmerde Jennifer verder'. Maar dan nog vind ik het een beetje erg uitgebreide bespiegelingen voor zo'n wachtmomentje. Bovendien grotendeels mijmeringen die beter bij haar man de architect zouden passen.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 januari 2019 - 20:54
Hoi Vonne, ik zat helemaal in je verhaal, aan het eind vond ik het jammer dat het niet verder ging. Dat is een goed teken! En wat de opdracht betreft; de sfeer / omgeving heb je m.i. goed neergezet! (en ja, te lang, maar dat is aan de schrijfcoach... ;) , evenals de andere opmerkingen).

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 januari 2019 - 14:59
Huh Vonne, dit is waar je weleens een nachtmerrie van kunt hebben als ouder. Je nam me ook mee in je verhaal, dus het pakt zeker. De schrijfcoach heeft mooie feedback, veel succes en schrijfplezier. Fijne dag.

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 januari 2019 - 20:54
Dank voor de feedback. De uitgebreide beschrijvingen heb ik opgevoerd om wille van de opdracht. Maar zie nu ook dat het wat te veel is. Helpt me zeker bij mijn volgende stukjes. Dank!