#224 Barsten (Een kerstverhaal)

Barsten (Een Kerstverhaal) De sneeuw onder het hoofd van Laura kleurt langzaam rood. We zijn alleen, mijn zusje Laura en ik. In de verte zie ik een flauw flakkerend schijnsel. Het huis van manke Krelis. Er zit een barst in de ruit. Ik weet dat, omdat ik zelf het steentje heb gegooid. Zoals we elke schooldag steentjes gooien richting zijn verwaarloosde onderkomen. Krelis is een stokoude zonderling, die je slaat als hij je te pakken krijgt. Ik ben hem nog nooit tegengekomen. Dáár kan ik geen hulp halen. ‘Ik ga een telefooncel zoeken,’ zeg ik tegen Laura. Ze knikt. Snel glibber ik weg. De cel is voorbij het huis van Krelis. Ik werp een kwartje door de gleuf en zoek contact met thuis. Moeder neemt op. ‘Ga terug naar Laura, ik kom!’ Bij het huis van Krelis zie ik sporen in de sneeuw, druppels bloed leiden naar de voordeur. Krelis heeft haar! Ik overwin mijn angst en bons op de deur. Een vriendelijke man doet open. ‘Is mijn zusje hier?’ vraag ik. ‘Ja, ze ligt op de bank. Goed dat je er bent.‘ Ik staar naar de foto’s die overal in de huiskamer verspreid staan. Steeds dezelfde dame. ‘Dat is mijn vrouw,’ fluistert Krelis, ‘ik mis haar. Ik hoop snel bij haar te zijn, dan zal ik weer gelukkig zijn.’ Krelis schenkt warme chocomel in. Ik vergeet mijn angst. Hij loopt naar buiten om moeder op te vangen. Niet lang daarna stormt ze binnen. Bij het afscheid omhelst moeder de oude man. Een paar dagen later zit ze huilend aan de keukentafel. ‘Waarom huilt u, moeder?’ ‘Meneer Barends, ik had hem uitgenodigd voor het kerstdiner. Die arme man. Hij is vanmorgen dood gevonden.’ Als ik naar buiten kijk, zie ik Krelis staan, met naast hem de vrouw van de foto's. Hij lacht. Hij zwaait en samen verdwijnen ze in de sneeuw.