Het was vijf over drie. In haar ooghoek zag ze hem op haar af komen. ‘Zullen we even zitten?’ Ze draaide zich om en deed alsof ze de afspraak even was vergeten. ‘Oh ja, sorry. Druk! Ik kom er aan.’ ‘Zo, hoe gaat het met de voorbereidingen?’ Hij keek haar onderzoekend aan. Was dat sarcasme in zijn stem? Was er spot in die glimlach? Dat ze zich nog moest bewijzen, omdat ze nieuw was, snapte ze wel. En ze wist dat ze niet goed was met eerste indrukken. Maar híj had haar aangenomen! Waarom kreeg ze dan nu het idee dat hij haar in de gaten hield? ‘Het gaat prima. Alles op orde.’ Was ze maar wat minder stil en ongemakkelijk. Dan kon ze hem duidelijk maken dat ze capabel was. Dat hij haar niet in de gaten hoefde te houden. Dat hij niet zo vaak hoefde te vragen hoe het met haar ging. Hij had totaal geen vertrouwen. Hij schoof wat ongemakkelijk in zijn stoel. ‘Ik.. eh.. kan een beetje moeilijk hoogte van je krijgen. Voel je je hier een beetje op je plek?’ Was dit oprechte interesse? Of was het kritiek? Ze had haar collega’s niet vermeden, maar at wel haar lunch altijd aan haar bureau. Omdat ze door wilde werken. Werkte die ijver nu tegen haar? ‘Geef ik het idee dat ik me niet op mijn plek voel? Geef ik het idee dat het werk niet goed gaat?’ Het was niet slim om zo defensief en kwetsbaar te reageren, maar ze kon het niet helpen. ‘Nee! Nee, absoluut niet. Je bent goed bezig.’ Hij was in de war van hun gesprek. Hij had precies het verkeerde gezegd. Hij had niet gedurfd haar te vragen. Hij zou de reservering bij het restaurant weer cancellen. Dit werd niets.