#223 Midwinterkind

Ik werd geboren in de langste nacht van het jaar. De wereld was een schim van zichzelf en alleen de ijzige wind vond zijn weg door het donker. Ook de dag die volgde kon het duister niet van zich afschudden en toen de winterstormen over ons huis rolden, leek het alsof het nooit meer licht zou worden. Ieder jaar wanneer ik jarig was, vertelde mijn opa vol vuur over die eindeloze nacht waarin ik ter wereld kwam. Ik luisterde nooit, maar vluchtte het huis uit en terwijl ik over de besneeuwde heuvels zwierf, droomde ik er van een lentekind te zijn. Geboren in het licht van de zon, ver weg van de kou. Ik haatte mijn verjaardag, maar toen ik twaalf werd, veranderde mijn kijk op deze dag voorgoed. De wereld sliep nog toen mijn opa me die ochtend uit bed trommelde en me meenam naar buiten, de heuvels in. Het landschap was gehuld in een witte deken en het knisperen van de sneeuw onder onze laarzen het enige geluid dat de stilte doorbrak. Ik had geen idee waar we heengingen, maar opa leek probleemloos zijn weg te vinden over de bevroren paden. Plots hield hij zijn pas in; voor ons verrees een rotswand met daarin een kleine doorgang. Mijn grootvader pakte mijn hand en toen we samen het hart van de heuvels inliepen, voelde het alsof de duisternis ons opslokte. Tot mijn verbazing zag ik in het donker de resten van een groot vuur smeulen. Sintels gloeiden dieprood en toverden vreemde schaduwen op de grauwe stenen. Gek genoeg joeg het me geen angst aan en samen met mijn opa liep ik nieuwsgierig dichterbij. ‘Dit mijn kind, is het midwintervuur.’ Opa keek me glimlachend aan. ‘En het is tijd dat we het weer laten branden.’ Hij gaf me de opdracht om de dode takken die opgestapeld in de hoek van de grot lagen, op de smeulende resten te gooien en na een tijdje ontbrandde er een helder, warm vuur. Opa strekte zijn armen uit en liet de warmte genoeglijk over zijn handen dansen. ‘Ieder jaar op deze dag, als al het licht verloren lijkt, kom ik hier. Net op tijd om in de as van het vorige vuur nieuw leven te blazen.’ Terwijl zijn blik zich in de vlammen verloor, werd mijn grootvaders stem krachtiger. ‘Hier in het hart van de heuvels krijgt de warmte van het jonge vuur de tijd om zich te verspreiden. En uiteindelijk zal het de oppervlakte bereiken om daar, samen met de zon, de lente in te luiden.’ Ik luisterde met open mond naar de mysterieuze woorden van mijn opa en voelde hoe de gloed van het vuur ook mij tot diep in mijn vezels verwarmde. Onderzoekend keek ik mijn grootvader aan. ‘Maar opa, waarom moet juist jij het vuur aansteken?’ Opa lachte geheimzinnig. ‘Omdat ik, net als jij tijdens midwinter geboren ben. Jij en ik mijn kind, zijn kleine midwintervonkjes. Daarom is het onze taak ieder jaar dit vuur te doen ontbranden, zodat het licht zijn weg naar de wereld terug kan vinden.’ Ik begreep het en knikte zwijgend, betoverd door de vlammen en hun verhaal. ‘Dus eigenlijk’ ging mijn opa verder, ‘is het helemaal niet zo vreselijk om op de kortste dag van het jaar jarig te zijn.’ Hij knipoogde en sloeg liefdevol een arm om mijn schouder. ‘En nu, lief midwinterkind, gaan we naar huis. We hebben daar geloof ik nog een verjaardag te vieren!’