Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#223 Midwinterkind

Ik werd geboren in de langste nacht van het jaar. De wereld was een schim van zichzelf en alleen de ijzige wind vond zijn weg door het donker. Ook de dag die volgde kon het duister niet van zich afschudden en toen de winterstormen over ons huis rolden, leek het alsof het nooit meer licht zou worden. Ieder jaar wanneer ik jarig was, vertelde mijn opa vol vuur over die eindeloze nacht waarin ik ter wereld kwam. Ik luisterde nooit, maar vluchtte het huis uit en terwijl ik over de besneeuwde heuvels zwierf, droomde ik er van een lentekind te zijn. Geboren in het licht van de zon, ver weg van de kou. Ik haatte mijn verjaardag, maar toen ik twaalf werd, veranderde mijn kijk op deze dag voorgoed. De wereld sliep nog toen mijn opa me die ochtend uit bed trommelde en me meenam naar buiten, de heuvels in. Het landschap was gehuld in een witte deken en het knisperen van de sneeuw onder onze laarzen het enige geluid dat de stilte doorbrak. Ik had geen idee waar we heengingen, maar opa leek probleemloos zijn weg te vinden over de bevroren paden. Plots hield hij zijn pas in; voor ons verrees een rotswand met daarin een kleine doorgang. Mijn grootvader pakte mijn hand en toen we samen het hart van de heuvels inliepen, voelde het alsof de duisternis ons opslokte. Tot mijn verbazing zag ik in het donker de resten van een groot vuur smeulen. Sintels gloeiden dieprood en toverden vreemde schaduwen op de grauwe stenen. Gek genoeg joeg het me geen angst aan en samen met mijn opa liep ik nieuwsgierig dichterbij. ‘Dit mijn kind, is het midwintervuur.’ Opa keek me glimlachend aan. ‘En het is tijd dat we het weer laten branden.’ Hij gaf me de opdracht om de dode takken die opgestapeld in de hoek van de grot lagen, op de smeulende resten te gooien en na een tijdje ontbrandde er een helder, warm vuur. Opa strekte zijn armen uit en liet de warmte genoeglijk over zijn handen dansen. ‘Ieder jaar op deze dag, als al het licht verloren lijkt, kom ik hier. Net op tijd om in de as van het vorige vuur nieuw leven te blazen.’ Terwijl zijn blik zich in de vlammen verloor, werd mijn grootvaders stem krachtiger. ‘Hier in het hart van de heuvels krijgt de warmte van het jonge vuur de tijd om zich te verspreiden. En uiteindelijk zal het de oppervlakte bereiken om daar, samen met de zon, de lente in te luiden.’ Ik luisterde met open mond naar de mysterieuze woorden van mijn opa en voelde hoe de gloed van het vuur ook mij tot diep in mijn vezels verwarmde. Onderzoekend keek ik mijn grootvader aan. ‘Maar opa, waarom moet juist jij het vuur aansteken?’ Opa lachte geheimzinnig. ‘Omdat ik, net als jij tijdens midwinter geboren ben. Jij en ik mijn kind, zijn kleine midwintervonkjes. Daarom is het onze taak ieder jaar dit vuur te doen ontbranden, zodat het licht zijn weg naar de wereld terug kan vinden.’ Ik begreep het en knikte zwijgend, betoverd door de vlammen en hun verhaal. ‘Dus eigenlijk’ ging mijn opa verder, ‘is het helemaal niet zo vreselijk om op de kortste dag van het jaar jarig te zijn.’ Hij knipoogde en sloeg liefdevol een arm om mijn schouder. ‘En nu, lief midwinterkind, gaan we naar huis. We hebben daar geloof ik nog een verjaardag te vieren!’

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Erg mooi geschreven Chantal, zowel de scenes die over de natuur gaan als de band tussen opa en kleindochter. Wat een heerlijk idee van dat vuur dat de lente straks weer zal inluiden. gr. Nynke

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Heerlijk verhaal! Een van de weinige die me hier direct vastpakt en me dwingt om door te lezen. Ergens denk ik dat er met de term "midwintervonkjes" meer gespeeld kan worden, maar ik vind het verhaal erg mooi.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een verhaal met veel inhoud. Heel mooi. Ik noem mijn waxinelichtjes deze Kerstmis midwintervonkjes. Misschien ook wel al mijn sterretjes die niet meer om de kerstboom zitten, maar zo aanwezig zullen zijn. Dank je wel voor dit mooie verhaal.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, … wat een puur heerlijk warm verhaal. Een verhaal dat nog lang zal nagloeien, dankjewel. Liefde is nog steeds onmisbaar.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mag een sprookje uit de eerste persoon verteld worden?
Jazeker, zo af en toe. Hier wel. En aan de andere kant misschien beter van niet... :rolleyes: Een opmerking om over na te denken... Verder een mooi hartverwarmertje... :thumbsup:

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Allemaal hartelijk dank voor het lezen en de fijne reacties. Daar ben ik erg blij mee. Levina, bedankt voor je mooie compliment!! Tilma, ik heb werkelijk geen idee, maar ik heb mezelf voor deze keer toestemming gegeven. N.D.D. blij dat het van jou ook mag :)

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Overigens vind ik de discussie of een sprookje uit de eerste persoon mag worden verteld buitengewoon boeiend. Ik heb de kenmerken van een sprookje weer opgezocht. Het grappige is dat iedereen het een verhaal noemt. Ik denk zelfs dat dit een overlevering genoemd mag worden. Dit vind ik zo leuk aan de wekelijkse schrijfopdrachten, zij zijn meer dan lezen en schrijven.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Levina, ik ben ook even het internet opgedoken om uit te zoeken of ik hier een legale versie van een sprookje heb neergezet. Helaas kom ik de vraag van Tilma niet tegen, maar aangezien een sprookje (en daar heb je weer heel veel verschillende vormen in) inderdaad vaak als een overlevering wordt neergezet, zal het inderdaad niet snel in de ik-vorm verteld worden. Maar ja, zo'n sprookje moet toch ooit eens uit de eerste hand verteld zijn...;) Daar verschuil ik me dan maar achter.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Chantal, Wat geweldig mooi geschreven. Een hartverwarmend verhaal, waar je de band tussen opa en zijn kleindochter mooi weer geeft. Met veel plezier gelezen!

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb dit nu driemaal gelezen. Lees ik nu zo slecht? Ik haal er niet uit dat het een opa en een kleindochter betreft. Ik ga het nogmaals herlezen.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, … is de HP misschien de kortste dag en opa de Tijd of wellicht Koning Winter? Of slaat mijn fantasie nu op hol? Deze gedachtegang kwam na het lezen van de opmerking van Levina #12. In eerste instantie zag ik ook een kleindochter en haar opa. Hoe dan ook, het blijft een heel fijn verhaal.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, mooier kan voor mij de zonnewende dit jaar niet worden. Heerlijke vertelling en je hebt me er echt een plezier mee gedaan, dankjewel. Fijne zaterdag.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Anke, bedankt voor het lezen en je compliment. Heel blij mee! Levina en Riny, de twee hoofdpersonen in dit verhaal heb ik idd in de vorm van opa en kleinkind gegoten. Maar dat het een bijzonder stel is, staat vast. Zij kunnen het koude hart van de winter doen smelten. Nel, bedankt! Doet me goed! Marie, wat een compliment, en heel graag gedaan! Fijne zondag!

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een sfeervolle, winterse vertelling, heel beeldend, waarin de natuur en de seizoenen een bepalende rol spelen. Ik zie het kind verdrietig door die besneeuwde heuvels zwerven, op de vlucht voor die donkere geboortedag. Goede omschrijvingen en de verandering in beleving van het kind is geloofwaardig. Een mooi verhaal. Sprookjes en vertellingen schrijven we meestal niet uit de eerste persoon, maar of dat een regel is? Ik kan het nergens terug vinden. Ik ben wel benieuwd hoe deze vertelling wordt als je herschrijft met bijvoorbeeld een alwetende verteller, het krijgt dan een andere sfeer die ook erg passend kan zijn voor dit verhaal. Een suggestie; de eerste alinea moest ik een paar keer herlezen en dat komt doordat je begint vanuit ik perspectief, en vervolgens iets beschrijft dat die ik persoon niet zo meegemaakt kan hebben. Als pasgeboren baby kun je die dag niet zo bewust meemaken. Dat tast voor mij de geloofwaardigheid van je verhaal aan. Je kunt dit eventueel oplossen door de tweede zin aan te passen 'Volgens mijn grootvader was die dag een schim van zichzelf waarin alleen de ijzige wind zijn weg vond door het donker.'

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Lizette, dank voor je uitgebreide commentaar en suggesties! Het was een hele leuke en leerzame opdracht. Een eventuele tweede versie zal ik zeker in de derde persoon schrijven. Dan los ik daarmee ook direct het probleem van de eerste alinea op.