# 221 Licht hijgend fietste ze langs de nieuwbouwhuizen. Nog twee blokken van vier te gaan, dan was ze bij Robs huis. Ze zag hoe hij opendeed. Zijn verraste blik, de grijze ogen die over haar heen gleden. Over haar verwarde haren, haar onopgemaakte gezicht - precies zoals hij vrouwen het liefst zag: naturel, de iets van elkaar wijkende vochtige lippen, het luchtige topje, de korte rok, haar slanke bruine benen, voeten met ongelakte teennagels. Ook al was het november en droeg ze een lange broek, een trui en een winterjas. De tijd verstreek in stilte, of nee: ze hoorde zijn ademhaling versnellen. Zo was het. Daar op de stoep stak ze haar armen omhoog en hij liet zijn handen onder haar topje glijden, voorzichtig streek hij met zijn duimen over de huid van haar buik, omhoog. Heel teder. Ze remde, stapte van haar fiets en keek op de smartphone aan het stuur. Precies tien minuten over drie. Hij zag graag dat iemand op tijd kwam. Met haar handen woelde ze door haar lange haren. Ze had ze laten groeien; hij hield van vrouwen met lang haar. Haar wijsvinger stak ze kort in haar mond, met een beetje spuug streek ze haar wenkbrauwen in model. Uit de fietstas haalde ze een plat pakje, gewikkeld in doorzichtig folie, versierd met een aquakleurig strikje. Zijn lievelingskleur. Ze haalde diep adem en drukte op de bel. Haar hart bonkte. De deur zwaaide open. Ze sperde haar ogen en zei hees: 'Hier is de scheurkalender die je hebt besteld.' Hij straalde, nam de kalender in ontvangst en streek over de folie met zijn lange, slanke vingers. Pianovingers, dacht ze. De toppen ervan speelden een melodie op haar huid. Ze huiverde. 'Wacht even,' zei hij. Ze wachtte. Hij kwam terug en gaf haar een euro. 'Hier, bedankt voor de moeite, Carla.' Hij sloot de deur voor haar neus. 'Carola,' fluisterde ze tegen de dichte deur, 'ik heet Carola.'