#217 - Speelfout

“Mah- maaa!!" De deur wordt met een ruk geopend en de lamp knipt aan. “Wat is er toch, meisje?” “Ik ben een beetje bang,” geeft Laura schoorvoetend toe. “Je bent acht, dan weet je inmiddels toch wel dat monsters niet bestaan?” “Maar ik zag Bob écht bewegen!” Norma zucht en loopt naar het raam. “Dat kwam vast door de harde wind.” Ze doet met een klap het bovenraampje dicht. “Klaar. Nu niet meer bang zijn, hoor. En je hebt Witje toch, om je te beschermen?” Norma buigt zich over Laura heen en drukt een kus op haar voorhoofd. “Slaap lekker, droom fijn.” Ze knipt de lamp uit en vertrekt. Nu niet meer bang zijn. Makkelijk gezegd, zij hoeft hier niet te liggen, denkt Laura knorrig. Vanuit de schommelstoel kijkt Bob nog steeds strak naar haar bed. Hij heeft speciale krachten, had opa haar vaak ingefluisterd. Mama vindt Bob een beetje eng want hij lijkt op Chucky, zegt ze. Wie Chucky is vertelt mama er nooit bij. Ze zucht en kijkt Witje aan. De heldere, nietsziende ogen staren terug. Terwijl ze hem aait verbeeldt ze zich dat het dier begint te spinnen. “We missen opa, hè.” Laura’s blik gaat weer naar de hoek van de kamer. Het dringt ineens tot haar door dat Bob een tikkeltje meer rechtop zit dan net. “Mah-maaaaaa!” De deur wordt opengegooid en de lamp knipt aan. “Bob beweegt weer!” “Bob moet maar een nachtje in de kast.” Gedecideerd pakt Norma de pop, plant hem tussen de schoenen in de kast en sluit de deur. Laura is te moe om te protesteren. “Zo, nu gaat het slapen vàst lukken”. Norma buigt zich over Laura heen en drukt een kus op haar voorhoofd. Ze knipt de lamp uit en vertrekt. De lege stoel in de hoek staat er verlaten bij. Laura’s oogleden vallen dicht. Witje ligt roerloos in haar armen maar in zijn heldere ogen verschijnt een kwaadaardige gloed. Eindelijk verlost van Beschermende Bob. Eindelijk vrij spel.