#216 Bailaoras

Zodra de eerste akkoorden van Bailaoras door de speakers van het café naar buiten dansen, kan Julie niet meer stil zitten. Julie, onze reisgenote, klapt in haar handen. Haar gracieuze houding nodigt uit om mee te dansen. Haar donkere ogen en zwarte lange haardos deinen sierlijk mee in het ritme. Wij, Hollandse zielen, blijven hier niet rustig meer onder. ‘Bailaoras, bailaoras,’ zingen wij uit volle borst mee. Oude Spaanse mensen, ooit heel mooi geweest, nu met hun doorleefde gezichten. Zij dansen lichtvoetig in het ritme. Het hele café deint en swingt van vloer tot plafond, zelfs de lampen. Hier zijn we voor gekomen, ons onder laten dompelen in de Spaanse cultuur. Na de laatste akkoorden klappen we allemaal een ritme, dat de gitarist ons voorspeelt. Het wordt stil om ons heen, een wijde kring ontstaat op de dansvloer, een oude gerimpelde Spaanse schrijdt naar het midden. In haar kielzog een moeizaam bewegende man. De gitarist valt stil, een stem vol melancholie en diep verdriet klinkt op uit haar borst. Haar zangpartner antwoordt met diepe tenorstem in dezelfde mineurtoonsoort. Wij spreken geen woord Spaans, maar het duurt niet lang of de tranen lopen bijna over onze wangen, onze kelen verstikken van emotie. Dan steelt de oude granddame de show: zij tilt haar zwarte jurk op tot halverwege haar onderbeen. Iedereen klapt in een meeslepend ritme en ze danst, zo sierlijk. Wij zijn allemaal jaloers, konden wij dat maar als we haar leeftijd bereiken. Ze nodigt ons uit in haar flamenco passen. Wij doen ons uiterste best, de sangria doet zijn werk, maar we komen niet verder dan een soort klompendans. Ze doet haar passen uitdagend voor, wij volgen. Dan tezamen met het klappen in onze handen. Het hele café doet mee, haar stem en van haar partner voeren ons in de echte dans. Dan krijgen we het echt te pakken, we kunnen niet meer stoppen. De granddame met haar zangpartner lachen ons toe, tezamen met cafébezoekers, staan ze in een kring om ons heen. Het betoverende Spaanse vuur neemt bezit van ons.