#215

Gehaast ren ik samen met onze dochter Jasmijn de trap op, op weg naar het zaaltje waar op dat zelfde moment balletles begint. “Sneller Jasmijn, dan zijn we nog net op tijd.” “Mama, ik moet heel erg plassen.” “Echt? Snel dan, dan zijn we maar te laat.” Als Jasmijn op het toilet zit, blijkt dat een grote boodschap in de wachtrij staat, ze neemt haar tijd. Als ze klaar is zeg ik, “Snel even de handjes wassen Jasmijn.” Kijkend op mijn klokje sta ik te wachten tot onze kleine spruit eindelijk naar haar balletles kan gaan. Ineens komt een geur van citroen mijn neusvleugels binnen, het is een combinatie van groene zeep en citroen, het komt van het ovale zeepblok aan de wandhouder op de muur. De geur brengt mij direct terug naar mijn kindertijd, terug naar de kleuterschool. Daar was zo’n zelfde zeepdispenser. Deze geur geeft mij beelden maar ook andere geuren. Ik zie mezelf als klein meisje in het kleuterlokaal staan met grote bussen plakkaatverf in felle gele rode, groene en blauwe kleuren de specifieke geuren die daarbij horen komen naar boven. Gelijk komt het ritueel van bakjes en kwasten schoonmaken met cif mijn geheugen binnen, de combinatie van deze twee gaven mij toen al een vertrouwd onbezorgd gevoel. Tevreden kijk ik naar het handen wassen van Jasmijn, zij zal later waarschijnlijk hetzelfde vertrouwde onbezorgde gevoel ervaren als ik. Haar herinnering zal terug gaan naar balletles.