De hemel is groter dan de aarde. De aarde is ver beneden. De lucht suist zo hard door mijn helm dat ik mijzelf niet kan verstaan: “Hij gaat niet open!” Blijf kalm, blijf kalm. Door mijn koptelefoon klinkt de stem van de instructeur: “Trek aan het koord van de reserveparachute, trek aan het gele koord.” De luchtstroom giert zo hard door mijn helm dat mijn ogen tranen. Op de tast trek ik aan iets dat de lus van de reserveparachute zou kunnen zijn. Ik probeer mij de instructieplaat in het leslokaal voor de geest te halen. Een blauwe en een gele lus. Bij het oefenen op de grond kon ik ze al niet uit elkaar houden. Links op de plaat moet mijn rechterhand zijn. Ik vergis me altijd weer in links en rechts. Gaat dat gebrek mij nu de das omdoen? Mijn vingers verstijven. Ik weet niet zeker of ik aan het gele koord heb getrokken. Onder mij lijkt de aarde een grijsgroene vlek. “Peter, luister: trek aan het gele koord met je linkerhand. Ik herhaal: je linkerhand.” Mijn linkerhand plukt aan mijn pak. Ergens moet er een lus zitten, waar ik aan moet trekken. Aan moet trekken… Mijn moeder wenkt. Ik ga naar haar toe. Ik had niet gedacht dat ik haar zo gauw terug zou zien. Ze zweeft in een wit waas. Haar lippen bewegen, maar ik hoor haar niet. Ik zou het koud moeten krijgen, maar ik voel geen koude. Mijn vader verschijnt op de achtergrond, hij lijkt bij een ziek kind te zijn, het kind is ook overgegaan. Nog even, maar wat is even, ik voel geen tijd meer, de tijd is opgehouden. “Peter…” Nu hoor ik mijn moeder. Ze wenkt dat ik moet opschieten. Ik moet bij haar zijn voor de klap.