'Maar ik ben hier enkel voor de overnachting!' zei het maanschaap, al dan niet verloren. U begrijpt, dit had de met wol beklede eenhoevige nou niet moeten zeggen. In de openbare ruimte gaat het zo, iedere kwekkerbek slaat prompt op tilt. Deze lui des buitens hadden niet meer genoeg aan 't laatste viraaltje van de Nieuwe Meme. In consumptie van Amerigoonse woordvleeswormen zagen zij de ware halfzware. Voor hun helaas zodanig dat het brein volslagen werd overgenomen en men bij een beetje transgeen type de gastheer ziet in acute staat van totale inflammatie. Met deze overgang kwamen zij uit hun hoeken en gaten: 'Wat, wat! Ons land gaat onder water! Dit laten wij niet over onze kant gaan!' (laat me u een hint geven: kikkerlandje + zeespiegel) Tuut-tuut-tuut-tuut! Zo draafden zij naar de vuilnisbelt, om 't even waarvan, om Dikke Bertha te hermonteren. Want als er één over de dam is, kan men het hek beschouwen als zijnde verloren, nietwaar? Het wapentuig werd naar de herberg gesleept, het maanschaap stampten zij in de loop met enig kruit en vervolgens ging men over tot uitzetting door het dier te lanceren naar hemellichaam van herkomst. Onze ijverige zoetwaterstrijders toonden hierna toch enigszins ontredderd. Hun denkpetjes, het deugdelijke model dat de oosterbuur tot tweemaal toe over gans Europa trachtte uit te rollen, bood ook nu weliswaar de mooie punt bovenop voor de betere geleiding tot de Wil, standaard van de Leider of de Macht, maar die voorzag niet in "wat nu?" Zodoende kwam de Wil tot Liefde niet tot hen, terwijl deze toch echt bevorderlijk is voor zowel insectenpopulatie als plantengroei. Wat wil een mens nog meer?