#209 Jouw schuld

*Dit ben ik zelf niet, ik heb gekozen voor een fictieve benadering* Donkere wallen vangen je vallende ogen op. Onder je ooglid zit nog een traan verstopt, te bang voor je eigen wang. Je haar is ongekamd, zit in een wirwar door elkaar alsof je net uit je bed bent gekomen. Misschien is het ook wel zo; van buiten schijnt er een lichtstraal op je wang, maar er zit nog een pluisje van het kussen in je haar. Hoe laat sta je eigenlijk op? Sta je ’s ochtends überhaupt op? Je krijgt een baard. Je moet je scheren. Je bent een lamzak. Ga naar buiten. Doe iets, lul. Je baard beschermt de overgebleven lippenstift op je wang. Je wacht net zo lang tot het is vervaagd, of tot je baard hem volledig heeft verborgen, als een dood, wit konijntje tussen de bosjes, dat langzaam wegrot. Tegen je slaap staat een ijzeren loop, maar het is louter grootspraak, dat weet je zelf ook. Je vinger zit niet eens om de trekker, zelfs dát durf je niet. Jij durft nooit wat, dat is nu juist het probleem. Wat sta je me nou aan te kijken? Denk je echt dat je gaat schieten? Je kunt niks, je kunt niet eens je vrouw bij je houden, niet eens jezelf van kant maken. Het is jouw schuld, schiet m-