Merel Typisch, denk ik als ik stipt om vijf uur het kantoor van Bart binnen loop, ook nu heeft hij niet eens het fatsoen om me aan te kijken. Met zijn ogen strak op zijn beeldscherm gericht, gebaart hij me plaats te nemen, terwijl hij ondertussen met dat kenmerkende gebaar zijn krullen naar achteren strijkt. Kort geleden vond ik dat nog zo aantrekkelijk, nu irriteert het me mateloos. "Merel" Bart schraapt zijn keel, "ik heb goed nieuws. Vanaf volgende maand werk je op onze vestiging in Amsterdam." Mijn hart zakt drie etages en jaagt het rood naar mijn jukbeenderen. "Wat?" stamel ik. "Ja" Bart kijkt me aan alsof hij de wereld aan mijn voeten legt, "geweldig toch?! Eindelijk een plek waar je je talenten optimaal kan inzetten." "Maar...ik wil hier helemaal niet weg." Op zoek naar steun omklemmen mijn handen de stoelleuning. "Geloof me Merel, dit is echt het beste zo. Je gaat het er vast geweldig vinden." Barts blik schiet van mij naar de grote foto op zijn bureau. Zijn prachtige vrouw en bloedjes van kinderen kijken in aanbidding naar hem op. Zien zij echt niet met wat voor een eikel ze samenleven? Mijn lijf siddert en als een steen uit een katapult veer ik op. Ik stamp machteloos met mijn voeten op de grond. "Hoe weet jij nou wat ik geweldig vind! Je praat nooit met me, komt niet opdagen bij onze besprekingen; je kijkt me niet eens aan! Amsterdam," ik spuug het woord uit, "ik haat die stad!" En terwijl de tranen mijn zicht vertroebelen storm ik zijn kantoor uit. Bart Merel slaat met zo'n klap de deur achter zich dicht, dat de foto van Jacqueline en de kinderen omvalt. Typisch, denk ik, en zet de lijst voorzichtig weer recht. "Ze haat Amsterdam..nou echt niet" mompel ik voor me uit. Ik veeg het zweet uit mijn handpalmen en klik driemaal met mijn muis. Het beeldscherm tovert de Facebook pagina van Merel tevoorschijn. Somber staar ik naar de foto die ik zo goed ken. Vanaf het Rembrandtplein kijkt het meisje dat mijn bloed sneller doet stromen me lachend aan, haar vingers maken het 'peace' teken . "Het is echt beter zo" fluister ik haar toe. Ik geloof het alleen zelf nog niet.