#204 Vier min drie

Iedere dag droeg de vrouw ze één voor één over het strand. Vanaf het duinpad, over het warme zand tot vlak bij de branding. Daar klapte ze de strandstoelen uit en zette ze in een keurig rijtje naast elkaar. Vervolgens trok ze haar lichte rok op tot aan haar knieën en liet ze zich voorzichtig in één van de stoelen zakken. Ze koos altijd dezelfde stoel, die aan de linkerkant van de rij. Nooit zat ze ergens anders. En terwijl de schaduwen van de stoelen zinderend over het zand kropen, keek de vrouw uit over het water, haar gedachten verder dan de horizon. Geen mens die erover dacht in een van de stoelen naast haar plaats te nemen. Alleen de wind was zo vrij om af en toe aanspraak te maken op de vrolijke gestreepte zitting. Dan bolde het blauw-wit en deinde het energiek mee met de golven. De vrouw bleef echter onbeweeglijk, immuun voor het zomerleven om zich heen. Zo zat ze en merkte niet hoe haar huid verbrandde, handdoeken werden uitgeklopt en opgerold, parasols werden ingeklapt en stemmen langzaam wegstierven achter de duinen. Pas als de zee de sterren weerkaatste, stond ze op, klapte de stoelen één voor één in, en vertrok ze, precies zoals ze gekomen was. Maar nog voordat de zomer aan haar zwanenzang begonnen was, verdween de vrouw. Niemand weet precies wat er met haar gebeurd is, maar sommigen geloven dat ze op een avond de zee in is gelopen. Dat ze in de golven vond, wat het land haar niet meer geven kon. De vier strandstoelen hebben nog wekenlang op hun plekje aan de branding gestaan. Het duurde tot na de eerste herfststormen voordat de strandwacht ze uiteindelijk weghaalde.