Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#204 Vier min drie

Iedere dag droeg de vrouw ze één voor één over het strand. Vanaf het duinpad, over het warme zand tot vlak bij de branding. Daar klapte ze de strandstoelen uit en zette ze in een keurig rijtje naast elkaar. Vervolgens trok ze haar lichte rok op tot aan haar knieën en liet ze zich voorzichtig in één van de stoelen zakken. Ze koos altijd dezelfde stoel, die aan de linkerkant van de rij. Nooit zat ze ergens anders. En terwijl de schaduwen van de stoelen zinderend over het zand kropen, keek de vrouw uit over het water, haar gedachten verder dan de horizon. Geen mens die erover dacht in een van de stoelen naast haar plaats te nemen. Alleen de wind was zo vrij om af en toe aanspraak te maken op de vrolijke gestreepte zitting. Dan bolde het blauw-wit en deinde het energiek mee met de golven. De vrouw bleef echter onbeweeglijk, immuun voor het zomerleven om zich heen. Zo zat ze en merkte niet hoe haar huid verbrandde, handdoeken werden uitgeklopt en opgerold, parasols werden ingeklapt en stemmen langzaam wegstierven achter de duinen. Pas als de zee de sterren weerkaatste, stond ze op, klapte de stoelen één voor één in, en vertrok ze, precies zoals ze gekomen was. Maar nog voordat de zomer aan haar zwanenzang begonnen was, verdween de vrouw. Niemand weet precies wat er met haar gebeurd is, maar sommigen geloven dat ze op een avond de zee in is gelopen. Dat ze in de golven vond, wat het land haar niet meer geven kon. De vier strandstoelen hebben nog wekenlang op hun plekje aan de branding gestaan. Het duurde tot na de eerste herfststormen voordat de strandwacht ze uiteindelijk weghaalde.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, ... wat een bijzonder sfeervol verhaal. Ik zag alle beelden als in een droom voor me. Surrealistisch? In ieder geval een prachtig beeld. Het was fijn om te lezen.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwinchantal, ik kreeg kippenvel. En dat terwijl het hierbinnen verdorie nog steeds 27°C is. Mijn oververhitte hersens vrolijkten er helemaal van op. Heel mooi gedaan. Chapeau. Of zeggen jullie petje af?

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwin, de kustwacht is voor het bewaken van onze Nederlandse kust. Voor het opruimen en toezicht houden van de stranden hebben we strandwachten. Eventueel, als de veiligheid in het geding is kunnen zij rommel of in dit geval de stoelen opruimen. Als ik jou was zou ik het aanpassen.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Heel gevoelig beschreven. Wel een triest verhaal. Best fijn om al die verschillende verhalen te lezen. Nog even iets ... en stemmen stierven langzaam weg achter de duinen. (?)

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank John voor je suggestie! Ik heb het direct aangepast! Tja, bedankt voor je reactie! De zin die je aanhaalt kan volgens mij wel, of vergis ik me? Meiga, helemaal blij met je compliment! Chapeau en petje af kan allebei en ik worst van beiden even gelukkig :)!

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoe meeslepend en mooi. Ik ben er stil van. Ik vind het ook levensecht. Misschien als je die toevoegt in de zin: 'Stemmen langzaam wegstierven achter de duinen.' Dus: 'Stemmen die langzaam wegstierven achter de duinen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank Levina, ik ben ook stil van je compliment! En ook dank voor je suggestie! De zin is misschien wel wat lang, maar toch denk ik nog steeds dat ie klopt...:)

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwin je neemt me helemaal mee. Prachtige zin: Dat ze in de golven vond, wat het land haar niet meer geven kon. Eigenlijk doe ik je verhaal te kort om 1 mooie zin te noemen, het verhaal is geheel in harmonie met een duidelijke intrieste ondertoon. Eenzaamheid en gemis in een prachtig verhaal, dank je wel voor het schrijven. Fijne avond.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwin je neemt me helemaal mee. Prachtige zin: Dat ze in de golven vond, wat het land haar niet meer geven kon. Eigenlijk doe ik je verhaal te kort om 1 mooie zin te noemen, het verhaal is geheel in harmonie met een duidelijke intrieste ondertoon. Eenzaamheid en gemis in een prachtig verhaal, dank je wel voor het schrijven. Fijne avond.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ja mooi, romantisch verhaal. Maar dat ze vier keer op en neer loopt en dat elke dag. Ik zou haar een strandhokje cadeau doen.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwin, wat een zorgvuldig geschreven verhaal, klein, met mooie beelden. Je openingszin trekt me zo het verhaal in, juist omdat je niet benoemt wat de vrouw één voor één het strand over draagt, en dat wekt de nieuwsgierigheid van de lezer. Ik heb je tekst graag gelezen. Let op bijvoeglijke naamwoorden, deze zijn vaak overbodig en maken een beeld juist minder sterk. Zo zou ik het woord 'zinderende'weglaten, overbodig en het woord zelf past naar mijn smaak niet bij de sfeer van het verhaal. Ook voor jou de tip; schrijf zo actief mogelijk. Dus ipv 'De vier strandstoelen hebben nog wekenlang op hun plekje aan de branding gestaan' zeg je dan 'De vier strandstoelen stonden nog wekenlang op hun plekje aan de branding.'

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Lizette, bedankt voor het lezen en je tips! Die bijvoeglijke naamwoorden blijven een dingetje. Fijn dat je me er weer op attendeert! Mechtilde dank voor je reactie! Een strandhuisje was een uitkomst geweest voor dat arme mens :)

Lid sinds

5 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Edwin, wat een origineel verhaal, dat ook nog prachtig geschreven is. Het zet me enorm aan het denken.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, … bij het meerdere malen lezen, lijkt je verhaal steeds mooier te worden. :nod: :thumbsup:

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een prachtig verhaal. Ik sluit me bij de vorige reacties aan. Hoopte de vrouw keer op keer dat er iemand naast haar kwam zitten? Familie misschien? Dit laat je prachtig open voor de lezer. Op het eind hoopte ik stiekem dat de stoelen uiteindelijk de vrouw zouden achtervolgen, meegenomen door de wind de zee in. Maar ook dat is iets wat misschien beter opengelaten kan blijven voor de lezer. Dank je wel!

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zo eindelijk ook een bezoekje aan jouw schrijfkunsten. 205 zou een vervolg zijn op 204, dus ik zoeken. Nou, dat duurde een eeuwigheid; ik keek er steeds overheen. En ja hoor, hier is het. Een melancholiek en wat eenzaam verhaal. Ik krijg al lezende medelijden met de vrouw, die blijkbaar iets vreselijks meegemaakt heeft en dat met zich meedraagt, zoals ze die strandstoelen meezeult. Juweeltjes van zinnen en zinsdelen lees ik, zoals : En terwijl de schaduwen van de stoelen zinderend over het zand kropen // Pas als de zee de sterren weerkaatste ... Prachtige beelden. Je zult ook wel mooi kunnen dichten. Eén puntje: 2x vrij kort op elkaar "nog" Maar nog voordat de zomer aan haar zwanenzang begonnen was (MOOI!), verdween de vrouw. De vier strandstoelen hebben nog wekenlang op hun plekje aan de branding gestaan. Graag gelezen hoor -- nu #205

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Edith, fijn dat je langskomt! En je interpretatie is in de roos. De hp heeft een groot verlies geleden. Ik hoop dat het tweede deel iets opbeurender is! Bedankt voor je tip; ik zal een 'nogje' schrappen!