Ik had alle vier de strandstoelen op een rij gezet. Vanochtend was ik in de auto gestapt en was in mijn eentje naar het strand gereden. Toen alle stoelen nét slordig genoeg op een rijtje stonden, zodat het niet geforceerd leek, was ik richting de duinen gelopen en in het gras gaan liggen. Het gras prikkelde in mijn keel en mijn borsten functioneerden als kussen. De zon was gloeiend heet en leek de energie uit mijn lichaam weg te zuigen. Toen ik langzaam wegdoezelde leek het alsof ik ons zag aan komen lopen. Tim, met zijn korte, blonde stekels voorop, zijn kin omhoog en schouders net iets te breed. Rosa daarachter, volgde Tim op de voet. Soms was het alsof die twee aan elkaar vastkleefden. De derde was Rob, zijn ogen gericht naar de grond. Vaak schopte hij het zand de lucht in. Hij had niet door dat het zo in mijn gezicht belandde, maar ik zei er nooit iets van. Elk jaar gingen we naar het strand. Eén keer, als een soort reünie, al was dit helemaal niet nodig; we zagen elkaar vaak genoeg. Pas na het derde jaar, toen we allemaal klaar waren met de middelbare school, spraken we af er een traditie van te maken. Maar sommige vriendschappen vergaan met de tijd. Niet omdat de vrienden elkaar niet meer mogen, maar soms lijkt de afstand die de secondewijzer aflegt zich simpelweg tussen de vrienden te wringen. Voor ons begon het toen Tim op het laatste moment afzegde. Zijn ouders stonden erop dat ze Tim en zijn vriendin mee uit eten namen. Rosa belde ook af. Ze gaf geen reden, maar haar toon verraadde dat ze die avond goed ging eten. Rob zag er niets in om met z’n tweeën te gaan, al had ik het geen probleem gevonden. Niemand ging op de lege stoelen zitten. Had ik ze té recht gezet, nét iets te mooi? Niet dat het erg was. Misschien wilde ik juist dat ze leeg bleven, ik had ze er immers voor ons neergezet. Niet omdat ik hoopte dat straks drie vrienden uit het water op zouden doemen, maar gewoon, zodat er iets, al was het maar het kleinste detail, van onze vriendschap overbleef.