Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#204 De afstand van een klok

26 juli 2018 - 19:18
Ik had alle vier de strandstoelen op een rij gezet. Vanochtend was ik in de auto gestapt en was in mijn eentje naar het strand gereden. Toen alle stoelen nét slordig genoeg op een rijtje stonden, zodat het niet geforceerd leek, was ik richting de duinen gelopen en in het gras gaan liggen. Het gras prikkelde in mijn keel en mijn borsten functioneerden als kussen. De zon was gloeiend heet en leek de energie uit mijn lichaam weg te zuigen. Toen ik langzaam wegdoezelde leek het alsof ik ons zag aan komen lopen. Tim, met zijn korte, blonde stekels voorop, zijn kin omhoog en schouders net iets te breed. Rosa daarachter, volgde Tim op de voet. Soms was het alsof die twee aan elkaar vastkleefden. De derde was Rob, zijn ogen gericht naar de grond. Vaak schopte hij het zand de lucht in. Hij had niet door dat het zo in mijn gezicht belandde, maar ik zei er nooit iets van. Elk jaar gingen we naar het strand. Eén keer, als een soort reünie, al was dit helemaal niet nodig; we zagen elkaar vaak genoeg. Pas na het derde jaar, toen we allemaal klaar waren met de middelbare school, spraken we af er een traditie van te maken. Maar sommige vriendschappen vergaan met de tijd. Niet omdat de vrienden elkaar niet meer mogen, maar soms lijkt de afstand die de secondewijzer aflegt zich simpelweg tussen de vrienden te wringen. Voor ons begon het toen Tim op het laatste moment afzegde. Zijn ouders stonden erop dat ze Tim en zijn vriendin mee uit eten namen. Rosa belde ook af. Ze gaf geen reden, maar haar toon verraadde dat ze die avond goed ging eten. Rob zag er niets in om met z’n tweeën te gaan, al had ik het geen probleem gevonden. Niemand ging op de lege stoelen zitten. Had ik ze té recht gezet, nét iets te mooi? Niet dat het erg was. Misschien wilde ik juist dat ze leeg bleven, ik had ze er immers voor ons neergezet. Niet omdat ik hoopte dat straks drie vrienden uit het water op zouden doemen, maar gewoon, zodat er iets, al was het maar het kleinste detail, van onze vriendschap overbleef.

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2018 - 22:42
Wauw. Mooi, Meikiepiek. A la recherche du temps perdu. :) Mooie zinnen ook. De secondewijzer die zich tussen de vriendschap wringt.

Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2018 - 22:44
Melkiepelk: de seconden wringen zich tussen de vriendschap is een wereldzin helaas is dit zeer herkenbaar het lijkt misschien op een plantenbak vers samengesteld past alles bij elkaar als de verschillende planten uitgroeien is het mooie er vanaf

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2018 - 23:47
Wat een lovende woorden allemaal, bedankt! [quote: PeterFD]het lijkt misschien op een plantenbak vers samengesteld past alles bij elkaar als de verschillende planten uitgroeien is het mooie er vanaf[/quote] Je moet ze uiteraard ook water blijven geven. Om de metafoor nog even uit te breiden.

Lid sinds

8 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juli 2018 - 21:32
Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties, prachtige slotzin. Soms na veel langere tijd komen dit soort vrienden toch weer samen en opnieuw is het weer leuk, tenminste als het vroeger ook echt leuk geweest is. Fijne avond

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 juli 2018 - 17:20
Meikipeik, ... prachtig geschreven. Ik ben het helemaal eens met de laatste zin van Mw.Marie. Het is echt zo.

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 juli 2018 - 22:43
Wat een mooie overpeinzing Meikiepeik, heel treffend. Je tekst wordt naar het einde toe steeds sterker, je merkt dat je weet waar je naar toe wilt; naar dat ontroerende einde. Een tip; toen ik je tekst begon te lezen, moest ik er even inkomen. Ik denk dat het komt door de eerste twee zinnen, waarin het tijdsverloop net niet logisch is wat verwarrend werkt. Als je ze verwisselt, kan dat al opgelost zijn. Dus: 'Vanochtend was ik in de auto gestapt en was in mijn eentje naar het strand gereden. Ik zette er de vier strandstoelen op een rij. Toen de stoelen allevier..etc,'

Tja

Lid sinds

15 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
29 juli 2018 - 2:24
De vriendschap heel goed beschreven, Meikiepeik. Zo gaat het in het echt inderdaad.

Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2018 - 8:15
Mooi Meikiepeik! Ik hou van de melancholie in je verhaal en je titel vind ik prachtig. Een dingetje : " het gras prikte in mijn keel", misschien is "tegen mijn keel" hier beter?

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2018 - 17:08
Heel mooi en herkenbaar beschreven, vriendschappen die teloor gaan. Herkenbaar en gevoelig, graag gelezen.