#184 Tot de dood ons scheidt

Al een tijd niet hier op het forum actief geweest, ondertussen het schrijven weer opgepakt, plannen voor een boek, heel enthousiast begonnen, en vervolgens mezelf verlamd door de angst dat ik het toch niet kan... Dus ik dacht laat ik dat boek even in de kast leggen, en klein beginnen :) De laatste tijd heb ik steeds vanuit de alwetende verteller geschreven, in verleden tijd, dus nu expres voor de ik-vorm gekozen. Dat ging niet altijd goed, hoop dat het nu klopt! Tot de dood ons scheidt De vastberadenheid die ik vooraf gevoeld had lijkt per stap zwakker te worden. Het was heus geen bevlieging geweest die me hier heeft gebracht. Iedere stap van deze bijzondere dag was zorgvuldig gepland en voorbereid, alles moest tot in de puntjes geregeld zijn. Ja, de Grote Dag werd gerechtvaardigd door een aaneenschakeling van zowel grote als kleine gebeurtenissen, waarbij de waarde niet bepaald werd door het belang. Juist die kleine, ogenschijnlijk alledaagse momenten hadden me zeker gemaakt van mijn zaak. Sinds ik jou omarmd had was er nooit meer een ander in mijn gedachten geweest, zelfs geen verlangen naar. En toch voel ik nu twijfel. Het brengt me van mijn stuk, ik had heus wel voorzien dat het een emotionele dag zou worden, maar twijfel? Nee, in het uitwerken van de draaiboeken was twijfel nooit een van de gasten geweest. Ik hoefde nog maar enkele passen te zetten, enkele passen tot 'the point of no return'. Niemand kan in de toekomst kijken, maar een stap als deze zet je natuurlijk niet zonder uit te gaan van een goede afloop. De twijfel begint echter de vorm aan te nemen van serieus geknaag. Niet alleen begin ik me af te vragen of dit het juiste moment is, ik begin me zelfs af te vragen of ik mijn leven wel aan jou wil geven. Had ik misschien toch eerst verder moeten kijken? Meer moeten proberen, meer moeten beleven, meer moeten doen? Zouden er toch nog andere deuren zijn, wachtend om door mij geopend te worden? Ik merk dat mijn stappen kleiner worden, mijn linkervoet blijft nu zelfs hangen, wachtend in het luchtledige. Mijn leven, mijn toekomst, alles wordt op dit moment bepaald. Plots voel ik mijn vastberadenheid terugkomen. Zonder enige twijfel hak ik de knoop door, mijn voet stopt met zweven en met mijn voet ikzelf. Ik draai me om, weg van jou maar niet van mijn bruiloft want die gaat door. Vandaag trouw ik, zoals ik me heb voorgenomen. Ik loop weg van de rand, weg van de dood. Vandaag trouw ik met het leven, MIJN leven.