Lid sinds

7 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#184 Tot de dood ons scheidt

Al een tijd niet hier op het forum actief geweest, ondertussen het schrijven weer opgepakt, plannen voor een boek, heel enthousiast begonnen, en vervolgens mezelf verlamd door de angst dat ik het toch niet kan... Dus ik dacht laat ik dat boek even in de kast leggen, en klein beginnen :) De laatste tijd heb ik steeds vanuit de alwetende verteller geschreven, in verleden tijd, dus nu expres voor de ik-vorm gekozen. Dat ging niet altijd goed, hoop dat het nu klopt! Tot de dood ons scheidt De vastberadenheid die ik vooraf gevoeld had lijkt per stap zwakker te worden. Het was heus geen bevlieging geweest die me hier heeft gebracht. Iedere stap van deze bijzondere dag was zorgvuldig gepland en voorbereid, alles moest tot in de puntjes geregeld zijn. Ja, de Grote Dag werd gerechtvaardigd door een aaneenschakeling van zowel grote als kleine gebeurtenissen, waarbij de waarde niet bepaald werd door het belang. Juist die kleine, ogenschijnlijk alledaagse momenten hadden me zeker gemaakt van mijn zaak. Sinds ik jou omarmd had was er nooit meer een ander in mijn gedachten geweest, zelfs geen verlangen naar. En toch voel ik nu twijfel. Het brengt me van mijn stuk, ik had heus wel voorzien dat het een emotionele dag zou worden, maar twijfel? Nee, in het uitwerken van de draaiboeken was twijfel nooit een van de gasten geweest. Ik hoefde nog maar enkele passen te zetten, enkele passen tot 'the point of no return'. Niemand kan in de toekomst kijken, maar een stap als deze zet je natuurlijk niet zonder uit te gaan van een goede afloop. De twijfel begint echter de vorm aan te nemen van serieus geknaag. Niet alleen begin ik me af te vragen of dit het juiste moment is, ik begin me zelfs af te vragen of ik mijn leven wel aan jou wil geven. Had ik misschien toch eerst verder moeten kijken? Meer moeten proberen, meer moeten beleven, meer moeten doen? Zouden er toch nog andere deuren zijn, wachtend om door mij geopend te worden? Ik merk dat mijn stappen kleiner worden, mijn linkervoet blijft nu zelfs hangen, wachtend in het luchtledige. Mijn leven, mijn toekomst, alles wordt op dit moment bepaald. Plots voel ik mijn vastberadenheid terugkomen. Zonder enige twijfel hak ik de knoop door, mijn voet stopt met zweven en met mijn voet ikzelf. Ik draai me om, weg van jou maar niet van mijn bruiloft want die gaat door. Vandaag trouw ik, zoals ik me heb voorgenomen. Ik loop weg van de rand, weg van de dood. Vandaag trouw ik met het leven, MIJN leven.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Imke83, wat een beladen tekst. Wel een gelukkig einde voor de hp. Goede keuze! Bij bijvoorbeeld de een na laatste alinea kan door wat schrappen compacter, daar wordt het voor de lezer spannender van. De lezer heeft naar mijn gevoel wel voldoende aan als je uit deze zinnen misschien één of twee zou kiezen: Had ik misschien toch eerst verder moeten kijken? Meer moeten proberen, meer moeten beleven, meer moeten doen? Zouden er toch nog andere deuren zijn, wachtend om door mij geopend te worden? Ik vind je laatste zin hier het sterkste van. Het is natuurlijk jouw tekst, ik ben geen schrijfcoach hoor. Fijne avond.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Imke83, wat een indringend inkijkje in de gedachtewereld van HP. Je neemt me mee in haar proces, dat ik daardoor goed kan mee-beleven. ik denk dat het met haar helemaal goed gaat komen. Graag gelezen.

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een verhaal in perfecte harmonie met je 'proloog'. Ik zie een doorgetrokken lijn. Jouw alwetende ik weet het best wel!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Imke83, ... nu even allerlei trouwbeloftes opzij. Zoals je dit schrijft kan het ook een keerpunt in het huidige leven zijn van de HP. HP gaat met zijn leven aan de slag zoals het zich nu voordoet. HP laat het niet afkalven door het verleden. Tjonge zeg, je hebt een indringend stuk geschreven.

Lid sinds

7 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor alle reacties! @Mw.marie Je hebt gelijk wat betreft het schrappen. Het gekke is, dat ik de hele tijd het gevoel had dat het stuk (te) kort was. Achteraf gezien is dat helemaal niet zo, en zag ik zelfs dat ik over het toegestane aantal woorden heen zit. @Tja, de HP is nu inderdaad twijfel-vrij, hier persoonlijk helaas nog niet.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel waardevol om met 'jezelf te trouwen', met je eigen leven te 'trouwen'. Mooi dat je er een boodschap in verwerkt hebt en daarmee de ontwikkeling van je hp laat zien! Dit vind ik een mooie zin, zoals je dat verwoordt: 'Nee, in het uitwerken van de draaiboeken was twijfel nooit een van de gasten geweest.' Verder sluit ik me aan bij de tip dat de twijfelvragen richting het einde wat minder zouden mogen/compacter. Daar bleef ik zelf even op hangen. Door er bijvoorbeeld twee vragen uit te halen, houd je de vaart in je tekst. 'Sinds ik jou omarmd had was er nooit meer een ander in mijn gedachten geweest, zelfs geen verlangen naar.' In deze zin hoort er een komma tussen 'had' en 'was' vanwege de regel dat je altijd een komma tussen twee persoonsvormen plaatst. Mooi geschreven, ik ben benieuwd naar haar avontuur met zichzelf!