(een online artikel van een tijdje geleden over perfectionisten, waar ik een eigen wending aan gaf) **** Honderd vijf en tachtig berichten in zijn inbox. Zijn diensthoofd ontvangt ze ook. Vragen over contracten, onderzoekswerk en netelige kwesties die voor een commissie moeten komen. Met zijn jarenlange ervaring en hier en daar wat opzoekwerk kan hij meer dan de helft ervan beantwoorden. Bea echter, is extreem zuinig in delegeren. ‘Bea, ik kan toch de eerste mails afhandelen?’ stelt hij voor. Hij ergert zich te pletter dat ze de vrouwelijke collega’s uitvraagt over hun weekend, haar jas nog steeds over een arm. ‘Het komt wel klaar, Erik,’ zegt ze, hem nauwelijks aankijkend. Haar lach om één of ander grapje van de dames is net zo onecht als zij. Wat een zielig mens is ze. Altijd haar ding doen, op haar tempo. Waarom zij als diensthoofd naar voren werd geschoven … ze zal iemands voeten warm hebben gehouden. In plaats van een vacature op te stellen, nee. Er was besloten het intern te regelen. Hij had gehoopt voor de functie in aanmerking te komen, maar mevrouw was zonder veel uitleg overgeplaatst van Personeelszaken naar de juridische kant. Bea loopt naar het keukentje voor haar portie cafeïne. Ze is al twintig minuten binnen. Hij zit hier al meer dan een uur. Nog zo iets. Het priksysteem is niet van toepassing op diensthoofden. Hij trommelt met zijn vingers op het bureau, dan vernieuwt hij de pagina. Tweeëntwintig nieuwe berichten dagen hem uit om aan het werk te gaan. Inwendig vloekt hij. Het zal weer een rotdag worden. De verveling zal toeslaan, net als het onweer dat verwacht wordt. Op de bus naar huis zal hij met moeite een plekje bemachtigen en niet denken aan morgen.