We staan met alle acts van die avond in een rij naast elkaar op het podium. We kijken in het donkere gat waar het publiek zich bevindt. Felle lampen schijnen op onze gezichten. De presentator loopt van rechts naar links en vertelt dat de jury het moeilijk heeft gehad. Mijn handen zijn warm en nat. Mijn lichaam is vol van opwindende hoop. Het wil bewegen en dansen, maar moet nu stilstaan en wachten. Schiet toch op. Die zinloze inleidende praatjes die elk jaar het zelfde zijn, dreunt het in mijn hoofd. Er valt een stilte. Mijn ogen staren naar de mond van de presentator. Zijn lippen bewegen. Geklap van het publiek volgt. De schijnwerpers verschuiven zich naar een plek links van me. De muziek-act heeft gewonnen. Mijn gezicht wil betrekken, maar dat mag hij niet van mij ik moet vriendelijk beleefd blijven lachen. Zo erg is het helemaal niet. Die brok in mijn keel klopt niet. Mijn ouders, ooms en tantes komen naar mij toe. Ze hebben genoten en vonden dat ik het goed gedaan had. Ik dwing mijn gezicht vriendelijk te blijven lachen, maar eigenlijk wil ik weg. Ik baal. Ik zoek snel mijn jas en tas en verlaat het theater. Bij de uitgang stapt een oudere voor mij onbekende man op mij af: “Ik vond jou de beste, mooi verhaal wat je voordroeg.” Deze opmerking geloof ik en mijn binnenste maakt een vrolijk sprongetje.